Του Κωνσταντίνου Σχοινά
Έπεσα πάνω σε μια ενδιαφέρουσα ιστορία στην ιστοσελίδα του «Al Jazeera»: ένας Ινδός ψαράς που έψαξε καλύτερη ζωή και εργασία στη Ρωσία, αλλά βρέθηκε με συνοπτικές διαδικασίες να πολεμά τους Ουκρανούς στο μέτωπο, μαζί με καμιά δεκαριά ομοεθνείς του κακομοίρηδες που τους τσάκωσαν οι ρωσικές Αρχές! Αφού τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι και σε άλλα σημεία του σώματος και ανάρρωσε κάπως, κατάφερε να του δοθεί μια άδεια για να πάει στη Μόσχα – λέγοντας ψέματα ότι πάει να επισκεφτεί συγγενείς (πιο χαλαρός και από μονάδα στη Θήβα ο ρωσικός στρατός;). Εκεί χώθηκε σε μια εκκλησία και ο ιερέας τον βοήθησε να φύγει πίσω στην Ινδία, φέρνοντάς τον σε επαφή με την πρεσβεία της Ινδίας (ήξερα ότι η ρωσική εκκλησία είναι 100% «πολιτικό εργαλείο του Βλαντιμίρ Πούτιν», τι γίνεται;).
Έστω ότι είναι μια πέρα ως πέρα αληθινή ιστορία. Τώρα που ο φίλος ψαράς είναι πάλι βιοπαλαιστής στις ακτές του Ινδικού Ωκεανού, ο επίλογος του δημοσιεύματος μας λέει:
«Ωστόσο, τώρα έχει τη γνώριμη αγκαλιά του χωριού του και την αγάπη της οικογένειάς του. Αυτή, είπε, είναι μια δεύτερη ζωή, ένα πολύτιμο δώρο που αρπάχτηκε από τα ίδια τα σαγόνια του θανάτου. Παρά την οικονομική απελπισία στην πατρίδα του, δεν έχει άμεσα σχέδια να φύγει ξανά – στο χωριό του βρίσκει παρηγοριά και τη δύναμη να ξαναχτίσει».
Όλα αυτά σε μια ιστοσελίδα που συχνά πυκνά μέχρι και Έλληνες (ή ελληνόφωνοι) δημοσιογράφοι αναλύουν τη σκληρότητα της Ευρώπης προς τους πρόσφυγες και τις απαράδεκτες συνθήκες ζωής τους στην Ελλάδα. Πάντως, αν λιάζεσαι άνεργος στην Ομόνοια και πλακώνεσαι τα βράδια με Αλγερινούς για να αρπάξεις κανένα πεντάευρο, δεν αξίζει να γυρίσεις στο χωριό σου για να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου. Όλοι το ξέρουν αυτό! Γι’ αυτό δεν θα σας το γράψουν ποτέ, μην περιμένετε άδικα.
