Του Χρήστου Μπολώση
Ο πατέρας της άτυχης Νικολέτας που έπεσε θύμα μαχαιρώματος από Ιρακινό ευπαθή στην οδό Ερμού, σαν τη Μυρτώ, τον Νίκο, τον Μανώλη και τόσους άλλους, πρέπει να είναι ολίγον αφελής. Δεν εξηγείται αλλιώς ότι διερωτάται: «Πώς του επιτράπηκε να μπει στην Ελλάδα, από τη στιγμή που είχε και βεβαρημένο παρελθόν;»
Μόνο αυτός είναι, αγαπητέ και άτυχε φίλε μου; Εδώ έχει μπει μέσα η… σάρα και η μάρα, και ουδείς γνωρίζει ούτε το ποιόν τους ούτε και που γυρνοβολάνε.
Ότι είμαστε ακόμη ζωντανοί μόνο στην τύχη το χρωστάμε.
Όταν δολοφονήθηκε ο Μανώλης Καντάρης για μία κάμερα (πρωθυπουργός ο κ. Γ. Παπανδρέου και υπουργός ΠΡΟΠΟ ο κ. Παπουτσής), ο τότε εκπρόσωπος Τύπου της Ν.Δ. κ. Μιχελάκης είχε δηλώσει: «…Έχουμε καταγγείλει την εικόνα διάλυσης του υπουργείου, που θέλει να λέγεται Προστασίας του Πολίτη…», κάνοντας στη συνέχεια λόγο «για έλλειμμα οργανωμένου σχεδίου που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει όχι μόνο το οργανωμένο έγκλημα, αλλά και αυτό που παραμονεύει σε κάθε γειτονιά και μπορεί να είναι απειλή για τον καθένα μας».
Είπατε τίποτα; Κι όταν εμείς λέμε «άσπροι σκύλοι, μαύροι σκύλοι, όλοι οι σκύλοι μια γενιά», είμαστε ακραίοι.
