Η αντιπολίτευση δεν κέρδισε, η κυβέρνηση ηττήθηκε

ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, με τις νέες ηγεσίες τους, απαλλαγμένες από τις ενοχές των προκατόχων τους, όφειλαν να βάλουν το μαχαίρι μέχρι το κόκαλο και να φέρουν στην επιφάνεια τα διαχρονικά λάθη, που αθροιστικά οδήγησαν στην τραγωδία των Τεμπών

Της Κύρας Αδάμ

Η κυβέρνηση της Ν.Δ., το κόμμα της Ν.Δ. και ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης βγήκαν με στραπατσαρισμένη την εικόνα τους από την προχθεσινή συνεδρίαση της Βουλής, όχι γιατί υπέκυψαν σε συντριπτικά χτυπήματα της αντιπολίτευσης, αλλά γιατί μόνοι τους, κυβέρνηση και επιτελικό κομματικό κράτος, τα έκαναν ρόιδο.

Η αντιπολίτευση δεν κέρδισε, αλλά η κυβέρνηση ηττήθηκε με ευθύνη της την Πέμπτη το βράδυ.

Το τελευταίο πράγμα που φανταζόταν ο Κ. Μητσοτάκης ήταν η θεία κωμωδία που παίχθηκε στην πλάτη του. Τη στιγμή που ξιφουλκούσε στον αέρα εναντίον των επιχειρηματικών συμφερόντων, που ανακάλυψε ότι τώρα θέλουν το κακό του, ενώ μέχρι τώρα τον στήριζαν με τρόπο εξωφρενικό, δύο από τους στενότερους συνεργάτες του στο προσωπικό, πολιτικό, κομματικό και επιτελικό περίγυρό του πήγαν σε «εορταστική εκδήλωση» του νεόκοπου εχθρού του αρχηγού τους.

ΟΙ δύο έμπειροι, στενοί και εξ απορρήτων συνεργάτες του πρωθυπουργού δεν παρασύρθηκαν από την καλή, αστική συμπεριφορά τους για να πραγματοποιήσουν την επίσκεψη αυτή, αλλά για να δείξουν ότι, παρά τις δύσκολες στιγμές, ο ομφάλιος λώρος μεταξύ κυβέρνησης – κόμματος της Ν.Δ. και επιχειρηματιών δεν κόβεται τόσο εύκολα από «την κακιά στιγμή». Ολες οι υπόλοιπες εκτιμήσεις είναι μόνο ευφυολογήματα της στιγμής.

Μόνο που ήταν η κακιά στιγμή για την κυβέρνηση Μητσοτάκη, καθώς αθροίζονται στην πλάτη της πολλές παραιτήσεις και απομακρύνσεις στελεχών της, από τις υποκλοπές μέχρι την άκαιρη αποστολή e-mails κ.λπ., με πολλά σημεία επιπολαιότητας, αλαζονείας, προχειρότητας και της σιγουριάς ότι όλα θα καλυφθούν εύκολα από μια ισχυρή κυβέρνηση, χωρίς ουσιαστικό πολιτικό αντίπαλο.

Η ίδια τακτική επιχειρήθηκε να εφαρμοστεί και στην τραγωδία των Τεμπών, που όμως δεν λησμονείται ούτε παραγράφεται. Κινδυνεύει όμως να μετατραπεί σε πολιτικό εργαλείο κομματικής αντιπαράθεσης για μεγάλο χρονικό διάστημα, σκεπάζοντας με σκόνη αφρικανική τη γενεσιουργό αιτία του τραγικού δυστυχήματος, ενώ από την απευκταία επανάληψη παρόμοιου δυστυχήματος δεν έχει απαλλαγεί η χώρα. Και τούτο διότι το «ανθρώπινο λάθος», από το οποίο γαντζώθηκε σαν σωσίβιο η κυβέρνηση Μητσοτάκη, είναι η κατάληξη και όχι η αιτία του τραγικού δυστυχήματος.

Η αντιπολίτευση γαντζώθηκε από την προφανή πολιτική ευθύνη της κυβέρνησης, την οποία θέλησε να βγάλει από πάνω της, και βρήκε την ευκαιρία να καταγγείλει και να καταδικάσει την κυβέρνηση για συγκάλυψη, κουκούλωμα και παραποίηση στοιχείων κ.λπ. προκειμένου να αποδείξει ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι ανέντιμη, κατώτερη των περιστάσεων και γι’ αυτό πρέπει να τιμωρηθεί πολιτικά και εκλογικά.

Το μοναδικό πράγμα που όλα τα πολιτικά κόμματα και η κυβέρνηση μαζί απέφυγαν όπως ο διάβολος το λιβάνι είναι να εγκύψουν, να εμβαθύνουν και να εντοπίσουν τη διαχρονική ανικανότητα του εκάστοτε κομματικού επιτελικού κράτους όλων των διαδοχικών κυβερνήσεων, που το μόνο που έκαναν ήταν να «μεταλαμπαδεύουν» την ανικανότητα, την αστοχία ή και την αδιαφορία τους για τη λύση και τη θεραπεία ενός χρονίζοντος προβλήματος. Και τούτο διότι η κατάσταση των ελληνικών σιδηροδρόμων, το σύστημα (αν-)ασφάλειάς τους και η επικινδυνότητά τους δεν είναι προϊόν πολιτικής μόνον της κυβέρνησης Μητσοτάκη, αλλά όλων των προγενέστερων ελληνικών κυβερνήσεων, τουλάχιστον σε βάθος εικοσαετίας, όταν άρχισε να εμφανίζεται επιτακτικά το πρόβλημα. Τα δύο ανταγωνιζόμενα κόμματα της αντιπολίτευσης, με τις νέες ηγεσίες τους, απαλλαγμένες από ευθύνες και ενοχές των προκατόχων τους, όφειλαν να βάλουν το μαχαίρι μέχρι το κόκαλο και να φέρουν στην επιφάνεια τα διαχρονικά λάθη, τους ελλιπείς μηχανισμούς, τις αλλοπρόσαλλες πολιτικές, που αθροιστικά οδήγησαν στην τραγωδία των Τεμπών. Και μέσα από αυτή τη διαδικασία -με πολιτικό κόστος, φυσικά, για το κάθε κόμμα χωριστά και για όλα μαζί- να αναζητηθεί και να συμφωνηθεί η εξυγίανση του εθνικού επιτελικού κράτους και όχι απλώς του κομματικού. Ούτε η κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε τη δύναμη και τη συγκρότηση να προχωρήσει στην εξυγίανση του κομματικού επιτελικού κράτους της, με πολιτικό κόστος, φυσικά, που όφειλε να αναλάβει.

Ουδείς τόλμησε τίποτα. Και όλοι σκέπτονται πώς θα αποφύγουν να πέσει στο κεφάλι τους μία δυνάμει επόμενη τραγωδία που θα μπορούσε να αποφευχθεί, αν…