Αμερικανοί σταχανοβίτες,* που δουλεύουν σε γραμμή παραγωγής ψευδαισθήσεων, αλληλοσυγχαίρονται για τα χάλια τους
Του Παναγιώτη Λιάκου
Ακόμα μία «τελετή» απονομής των βραβείων Όσκαρ έληξε με τους συνηθισμένους «θριάμβους» και τις απογοητεύσεις των επαγγελματιών που βοηθούν στην αναπαραγωγή της παγκόσμιας εξουσίας. Άτομα που στην πλειονότητά τους είναι βουτηγμένα μέχρι τις ρίζες των μαλλιών τους στις εξαρτήσεις κι έχουν κάνει ένα σωρό προσωπικές, ιδεολογικές ή ηθικές αβαρίες περιμένουν ένα κομματάκι αναγνώρισης σαν τον σκύλο που κουνάει μανιασμένα την ουρά του την ώρα που ανοίγεις την κονσέρβα κι ετοιμάζεσαι να τον ταΐσεις.
Όλοι τούτοι οι «επαναστάτες» και οι «αντισυμβατικοί», κατά έναν όχι και τόσο παράδοξο τρόπο, είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένοι με την κυρίαρχη ιδεολογία. Πρωτότυπο, πράγματι. Να είσαι «αντάρτης» και να λες τα ίδια με όσα θυμάται να πει ο ξεμωραμένος πρόεδρος των ΗΠΑ και όσα γράφουν και μηρυκάζουν τηλεοπτικά, ραδιοφωνικά και διαδικτυακά οι πολυεθνικοί κολοσσοί που ελέγχουν τα συστημικά μέσα ενημέρωσης.
Ακόμα μια «πρωτοτυπία» του θεσμού είναι η εναρμόνισή του με τη «γραμμή» που ακολουθούν τα καλλιστεία – όπως αυτό στη Γερμανία που προκάλεσε παγκόσμια θυμηδία. Δεν βραβεύεται η ομορφιά, αλλά η ιδεολογία, η προσήλωση στο θρησκευτικό δόγμα των νεοταξιτών «αφυπνισμένων».
Αυτός ο θεσμός, ακριβώς επειδή διέκοψε τις σχέσεις του με την ομορφιά, φθίνει. Και βλέπουμε το οικτρό θέαμα να εμφανίζονται, στο πλαίσιο ενός χυδαίου σκετς, διάφοροι θλιβεροί τύποι, ξεβράκωτοι (όπως αυτός στη φωτό), για να απονείμουν βραβεία. Κι εδώ στην Ελλάδα χαιρόμαστε, γιατί βραβεύεται κι ένας «δικός» μας, διότι παράγει μπουρδίτσες εφάμιλλης τοξικότητας και νεοταξικότητας με τους βέρους Αμερικανούς.
Συμβουλή: ασχοληθείτε με τα Όσκαρ μόνο αν στ’ αλήθεια θέλετε να σκοτώσετε άσπλαχνα και άσκοπα τον χρόνο σας.
*Σταχανοβίτης είναι ο εργάτης που, λόγω ζήλου, αποδίδει πολύ περισσότερο απ’ όσο απαιτείται. Ο όρος δημιουργήθηκε λόγω της περίπτωσης του Αλεξέι Γκριγκορίεβιτς Σταχάνοβ (1906-1977), ο οποίος την 31η Αυγούστου 1935 εξόρυξε 102 τόνους γαιάνθρακα μέσα σε περίπου 6 ώρες (κι αυτή η ποσότητα ήταν 14 φορές μεγαλύτερη απ’ όσο προβλεπόταν να εξορύξει). Η φήμη του αποδοτικού εργάτη εξαπλώθηκε (με τις ευλογίες του καθεστώτος, που έψαχνε για κορόιδα) σε ολόκληρη την ΕΣΣΔ, κι έτσι δημιουργήθηκε το κίνημα των σταχανοβιτών εργατών.
