Του Απόστολου Αποστόλου*
Πολιτικοί μεγαλοπαράγοντες έτρεξαν να πάνε στο συνέδριο της «Καθημερινής», κάθισαν στις πολυθρόνες και ψυχαναλύθηκαν. Ξύπνησαν μέσα τους όλες οι παλιννοστήσεις και ανασάλευσαν οι φτερωτές επιθυμίες τους, ενώ οι κρυφές σκέψεις τους εξερράγησαν σαν ηφαίστεια.
Και τι δεν είπαν! Η κυρία Μπακογιάννη έκανε προσκλητήριο στα τρία κόμματα για να συναινέσουν ώστε να επανερμηνευτούν όλες οι συμφωνίες με την Τουρκία και να δοκιμάσουν μια νέα, μεταμοντέρνα συμφωνία οι δύο λαοί. Ποιο, όμως, αφεντικό της νέας τάξης πραγμάτων τής είπε ότι το Αιγαίο μπορεί να περάσει μέσα από την τρύπα της τουρκικής βελόνας για να ραφτεί μια νέα συμφωνία και να γραφτεί εκ νέου η Ιστορία;
Επαίνεσε τον -άλλοτε εχθρό της- κ. Κοτζιά για τη Συμφωνία των Πρεσπών, γιατί ελπίζει σε εκείνον, που βρίσκεται ως άτυπος συνεργάτης του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ κ. Κασσελάκη, να φτιάξει το αφήγημα για το ακροατήριο του κόμματος (του ΣΥΡΙΖΑ).
Για τον άλλον συνομιλητή της, τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ξέρει ότι μπορεί να κατασκευάσει ένα αφήγημα σύστασης ως μορφολογία της νέας μοίρας των λαών, που οφείλουν να ακουμπάνε όχι στο δίκαιο τώρα πια, αλλά στις προσταγές παραχάραξης της Ιστορίας και των συνόρων. Έτσι και αλλιώς, ο κ. Βενιζέλος πάντα υπήρξε άξιος συνομιλητής της κυρίας Μπακογιάννη και ποτέ δεν έθεσε έγκριτες επιφυλάξεις από την πλευρά του σε ό,τι υποστήριζε η κυρία Μπακογιάννη.
Η δυστυχία μας είναι ότι καμιά ιστορική μνήμη δεν ασκεί πια έλξη, γιατί οι μνήμες μπήκαν στο κοιμητήριο και οι υπαινιγμοί που άφηναν σκιές και διεκδικούσαν κάποτε μεγάλες ανατροπές χάθηκαν στα ερείπια του παρελθόντος. Όλα πια -Ιστορία, μνήμες, αιχμές- έχουν χάσει τα αυτοτελή τους χαρακτηριστικά. Ως νεκρές στιγμές, σβήνονται μέσα στην αδιάκοπη ροή της νέας εποχής, που συναιρεί τις διακρίσεις και τις διαιρέσεις, και τις κατατάσσει ως αυθαίρετες και πεπερασμένες στον αείροο χρόνο. Γνωρίζουμε πλέον ότι η δράση των πολιτών δεν εξαργυρώνεται στην τόλμη, ούτε στην τύχη – εξαργυρώνεται στο χρηματιστήριο της συναλλαγής.
Ο νέος εγγενής δογματισμός είναι στραμμένος στο κυνήγι της δύναμης και στην παραίτηση κάθε διεκδίκησης. Η εκμάθηση της παραίτησης είναι η νέα επιβεβλημένη αρχή – ας το καταλάβουμε. Και η κυρία Μπακογιάννη είναι το ακόρντο της κατήχησης σε όλα όσα θα έρθουν. Χτίζει το αλάθητο και τη δογματοποίηση της νέας εποχής, και ζητά τη συστράτευση από πολιτικούς που έχουν ξεφορτωθεί τις παλίνδρομες ενοχές τους (Μνημόνια, Συμφωνίες Πρεσπών κ.λπ.) και φιλοδοξούν να μπουν στο κολάζ της νέας εποχής, που υπόσχεται το ξαναχτίσιμο του κόσμου.
Ο δεύτερος πολιτικός που ψυχαναλύθηκε στο συνέδριο της «Καθημερινής» ήταν ο κ. Τσίπρας. Μίλησε για τα λάθη της πολιτικής του (στο συνέδριο της «Καθημερινής», αλλά δεν το έκανε στο πρόσφατο συνέδριο του κόμματός του), καθώς και για τις νέες του κατανοήσεις. «Κρέμασε» στενούς συνεργάτες του με όσα είπε και διέσπειρε ευθύνες σε όλους τους κυβερνητικούς παράγοντες της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, όταν ήταν στην εξουσία. Επιπλέον, με μια παράδοξη εξίσωσή του, έβαλε στις επιτυχίες του ό,τι ήταν χρεωστικό (για παράδειγμα, η Συμφωνία των Πρεσπών) και στις αποτυχίες του ό,τι δειλά προώθησε χωρίς ποτέ να το ολοκληρώσει από φόβο και ανικανότητα. (Διαχείριση τηλεοπτικών αδειών και υπόθεση Novartis). Όμως, με τους απολογισμούς του, ο κ. Τσίπρας για μία ακόμη φορά έγινε σωσίβιο διάσωσης του κ. Μητσοτάκη, αποπροσανατολίζοντας την κοινή γνώμη από τα κεντρικά και ουσιώδη, γιατί το τελευταίο διάστημα ο κ. Μητσοτάκης με το δυστύχημα στα Τέμπη βρέθηκε στη γωνία στριμωγμένος. Και αναρωτιέσαι τι μυστικές συμφωνίες έχουν συναφθεί στο πολιτικό τοπίο και αλληλοβοηθούνται οι ασώματες πολιτικές κεφαλές…
*Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας
