Του Γιώργου Κ. Στράτου
Από τα μεγαλύτερα σύγχρονα παραμύθια είναι εκείνο που θέλει τους ανθρώπους να μπορούν να ευτυχήσουν κατά μόνας. Στον δικό τους επίγειο και αυστηρώς περιχαρακωμένο παράδεισο δηλαδή, ανεξαρτήτως και αδιαφόρως του τι γίνεται έξω από αυτόν. Εκατομμύρια συνανθρώπων μας, αδιαφορώντας για την παλιά ρήση πως «μόνος σου δεν κάνεις ούτε στον Παράδεισο», επιχειρούν έκαστος με τον τρόπο του να μετατρέψει αυτό το παραμύθι σε πραγματικότητα. Ειδικά στον αιώνα που διανύουμε ο ατομικισμός επελαύνει ακάθεκτος. Άκρατος και άκριτος, ανελέητος και ασυγκράτητος, οδηγεί σε μια ανεξέλεγκτη ανάδειξη του ατόμου και των άκρως προσωπικών του ορέξεων και διαθέσεων, καθώς και την υπεράσπισή τους ως τις πρωτεύουσες συνιστώσες, οι οποίες θα πρέπει να απασχολούν την ανθρωπότητα.
Αποτέλεσμα, αυτός ο εγωισμός, δίχως όρια και φίλτρα, να οχυρώνεται πίσω από πολυτελείς επαύλεις με φύλαξη μέχρι εξαιρετικά καλόγουστα διαμερίσματα λίγων τετραγωνικών, από ελάχιστες κοινωνικές σχέσεις και ακόμη πιο ελάχιστες κοινωνικές υποχρεώσεις, από επιθετικότητα, εκφραζόμενη είτε πιο κομψά λόγω ιεραρχίας στους χώρους εργασίας είτε λιγότερο κομψά μέσα από τα αυτοκίνητα, από δυσκολία να συζητηθούν πράγματα της καθημερινής ζωής μέχρι την παντελή αδυναμία να εκδηλωθούν συναισθήματα κάθε μορφής.
Το οξύμωρο με την εξαφάνιση των συναισθημάτων έγκειται στη στάση όσων προσπαθούν να την πετύχουν με κάθε τρόπο. Από τη μία, θεωρούν οι δυστυχείς ότι έτσι θα καταφέρουν να γίνουν πιο αυτάρκεις, πιο γοητευτικοί, πιο δυνατοί, πιο ασφαλείς μέσα από την επίπλαστη ανεξαρτησία τους. Από την άλλη, είναι οι ίδιοι που τρομάζουν με την ενδοοικογενειακή βία, λες και δεν συνέβη τίποτα ποτέ δίπλα τους, με τη νεανική εγκληματικότητα, λες και δεν άκουσαν τίποτα από τα παιδιά τους, με τον τραγικό θάνατο εγκαταλελειμμένων ηλικιωμένων, με το ρημαδιό που έχει γίνει η γειτονιά των παιδικών τους χρόνων, δίχως να μας εξηγούν ούτε γιατί έφυγαν ούτε γιατί έχουν τόσο καιρό να περάσουν από το πατρικό τους.
Λες και όλα αυτά δεν έχουν κοινό παρονομαστή την υποχώρηση της κοινωνίας, της αίσθησης του συλλογικού, της αλληλεγγύης, της προσφοράς. Γιατί άλλο πράγμα είναι η προστασία της ιδιωτικής μας ζωής που και κατάκτηση πολιτισμού αποτελεί και μέγιστο ανθρώπινο δικαίωμα, άλλο πράγμα η επιστροφή, έστω πολυτελώς και ηλεκτρονικώς, στον «άνθρωπο των σπηλαίων» στο όνομά της!
Για να μην τους αδικούμε, ένας καταιγισμός προπαγάνδας προσπαθεί να πείσει τους ανθρώπους ότι τα μόνα πράγματα που έχουν σημασία στη ζωή είναι τα γούστα τους και το προσωπικό τους συμφέρον. Ό,τι και όποιος μπαίνει εμπόδιο στην ικανοποίησή τους πρέπει να αποβληθεί από παντού. Να πού κολλάει και η κουλτούρα της ακύρωσης (cancel culture), η πιο σύγχρονη μορφή λογοκρισίας.
Αυτή η βίαιη επιχείρηση ανατροπής των ανθρωπιστικών αξιών από έναν στείρο ατομικισμό, η οποία μάλιστα γίνεται στο όνομα της απελευθέρωσης και της προόδου, βάλλει ευθέως κατά της κοινωνικής συνύπαρξης και των ουσιωδών δικαιωμάτων μας. Αν δεν ανακοπεί άμεσα μια ζούγκλα εγκληματούντων δι’ ασήμαντον αφορμήν, ψυχασθενών, αδιάγνωστων καταθλιπτικών σε θέσεις ευθύνης, βαρέως νοσούντων και ελευθέρως κυκλοφορούντων άνευ της ιατρικής αγωγής των, θα περιβάλλει ολοσχερώς τους αυστηρώς ιδιωτικούς «παραδείσους» και τις ολέθριες φαντασιώσεις όσων ζουν εντός τους.
