Παραλειπόμενα Βατραχομυομαχίας

Του Απόστολου Αποστόλου*

Το συνέδριο της «Καθημερινής» λειτούργησε ψυχοθεραπευτικά. Οι πολιτικοί αναλύθηκαν, έβγαλαν τα εσώψυχα τους.  Ακούσαμε έτσι πολλά, βγήκαν αλήθειες και καημοί, ομολογίες πίστεως και απιστίας, λάθη και προσδοκίες.

Ψιχάρπαγες, Φυσίγανθοι, Τρωξάρτες και Χειλοπίνακες, (Ομηρικά ονόματα από Βατραχομυομαχία, Τιτανομαχία, Οιδιπόδεια, Θηβαΐς, Επίγονοι, Κύπρια, Αιθιοπίς, Μικρά Ιλιάς, Ιλίου πέρσις, Νόστοι, Αμφιαράου εξέλασις, Οιχαλίας άλωσις, Περί Ομήρου και Ησιόδου και του γένους και αγώνος αυτών, μετάφραση Φιλολογική Ομάδα Κάκτου. Αθήνα: Κάκτος, 2005) κάθισαν στις αναπαυτικές πολυθρόνες του συνεδρίου και ξεκίνησαν να μιλάνε. Με όσα όμως αφηγήθηκαν  αποδείχθηκαν  ότι υπήρξαν  πολιτικοί   λυμεώνες.

Η κ. Μπακογιάννη  με πείσμα αδιάλυτο στο χρόνο και στην ιστορία, μας είπε ότι διαφαίνεται ένα παράθυρο ευκαιρίας για τα ελληνοτουρκικά, μόνο που απαιτείται συναίνεση μεταξύ των τριών κομμάτων στην Ελλάδα γιατί το Αιγαίο οφείλουμε να ξέρουμε ότι δεν είναι  ελληνική λίμνη και δεν μπορεί να γίνει αποκλειστικός πλουτισμός μας. Αφετέρου για να επιτευχθεί μια συμφωνία θα πει η κ. Μπακογιάννη ο Τούρκος πρόεδρος θα πρέπει να απομακρύνει όλα τα «εθνίκια» που συνεργάζονται μαζί του  και  βάζουν φωτιά στις τούρκικες ψυχές. Κάπως έτσι θα γίνει και εδώ, τόνισε η κ. Μπακογιάννη, η συναίνεση των τριών κομμάτων θα γίνει τόξο απέναντι στους εγχώριους εναντιωμένους της συμφωνίας. Για ποια συμφωνία ομιλεί η κ. Μπακογιάννη. Μια είναι η συμφωνία που όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις την καταθέτουν. Η διευθέτηση της υφαλοκρηπίδας.  Σαφώς βέβαια και  η   χρέωση και η σπατάλη της επιθυμίας  της κ. Μπακογιάννη στο  να βρούμε παντί τρόπω με τους γείτονες μας  αντιζυγιάζεται πέρα από τη διαπραγμάτευση  και γέρνει στη συνθηκολόγηση.

Οι πολιτικοί μας πάσχουν από το σύμπλεγμα του βασιλιά Ληρ, ο οποίος ενώ έφθανε σε ηλικία παραίτησης και δήλωνε μεγαλόψυχα ότι χαρίζει την περιουσία του στις θυγατέρες του, στην ουσία δεν ήταν διατεθειμένος να το κάνει γιατί παραχωρώντας την εξουσία του, παραχωρούσε και την επιθυμία του, την εγωκεντρική του κυριότητα, τις αξιώσεις του, όλα όσα συνόδευαν την άπειρη ποσότητα των σημείων της εξουσίας του. Κάπως έτσι λειτουργεί και η κ. Μπακογιάννη. Ως ατσαλάκωτος ναυαγός της πολιτικής βγαίνει από κάποιο καλντερίμι του χρόνου και με ύφος απαραβίαστου σοφού και απανικόβλητου στρατηλάτη κάνει βάρβαρους συμψηφισμούς με λερωμένες συνθηκολογήσεις.

Ε όχι λοιπόν, οι χώρες δεν αποτελούνται από νησίδες περιττωμάτων, ούτε είναι ερημωμένα γκρεμόχορτα για να τα διαπραγματευτούμε άνισα. Δεν ξέρει η  πρώην υπουργός εξωτερικής πολιτικής ότι η γαλήνη με τους γείτονες μας είναι αναγκαστικά έρημη και αυτό γιατί βάζουν πολλά στις  διαπραγματεύσεις τους που ακυρώνουν όλες τις διεθνείς συμφωνίες μας που έχουμε συνάψει μαζί τους;  Έτσι ώστε η κυρίαρχη πολιτική λογική της γείτονος χώρας να μην  κινείται σε εύκρατο κλίμα.

Δυστυχώς η οπτική της κ. Μπακογιάννη κινείται διαρκώς σε τυφλότητα και επιταχύνεται με σοφίσματα πλαστής επαγωγής. Η πρόταση της για συμφωνία με την Τουρκία λαμβάνεται ως μήνυμα υπό μορφήν αντεστραμμένη. Εξάλλου η εξωτερική πολιτική δεν λύνεται με αντιβακτηριδιακές σουλφοναμίδες.

Και μέσα στις ψυχαναλύσεις του συνεδρίου της «Καθημερινής» ακούσαμε και τον κ. Τσίπρα  να μιλάει για τα λάθη του (mea culpa) εκφράζοντας μια αντιστροφή του κλάσματος λάθους / σωστού, τονίζοντας ότι το λάθος του ήταν οι αδειοδοτήσεις των καναλιών και το σκάνδαλο της Νοβάρτις, ενώ σωστό ήταν η συμφωνία των Πρεσπών. Και τέλος κατέθεσε  την εξομολόγησή του, ότι το δημοψήφισμα κρίνεται  ως γεγονός  αρνητικής στάσης ως προς την απώλεια του ευρώ που δεν την ήθελε. Καμιά έκπληξη και καμιά απορία από όσα μας είπαν οι ψυχαναλυόμενοι του συνεδρίου της «Καθημερινής» και αυτό γιατί οι πολιτικοί είναι κουραστικά προβλέψιμοι.

*Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας