Ένα πολιτικό συνέδριο που κατέληξε σε φάρσα

Του Απόστολου Αποστόλου*

Ο σοσιαλφιλελευθερισμός του ΣΥΡΙΖΑ πνίγηκε στα απόνερα του νεοφιλελευθερισμού. Μέσα στη σύγχυση των κριτηρίων του και μέσα στη γενικευμένη κρίση αξιοπιστίας του πολιτικού κόσμου, ο ΣΥΡΙΖΑ έμεινε από καύσιμα και αυτό επετεύχθη γιατί με τις μπαλωματικές ιδεοπληξίες του δεν απέκτησε ποτέ ένα σταθερό βηματισμό.

Παγιδεύτηκε σε αδιέξοδο γιατί κάποιοι ήθελαν τον ΣΥΡΙΖΑ ένα αρχοντοχωριάτικο πολιτικό βουλεβάρτο. Έτσι επιδόθηκε σ’ ένα κακό πολιτικό θέατρο με ξεφτισμένα σκηνικά και με δουλικούς ρόλους σκηνοθετημένους από τα παγκοσμιοποιημένα κέντρα αποφάσεων. Και με ψευδώνυμους στόχους και σημασίες ναυαγισμένες τροφοδότησε ελπίδες στον λαό χωρίς ποτέ να τις πραγματοποιήσει, βάζοντας όμως τον λαό σε μια παθητική αναμονή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ανέβηκε πολύ γρήγορα στο τρένο του νεοφιλελευθερισμού μετά τα δύο πρώτα χρόνια της διακυβέρνησής του, βάζοντας στην πρώτη σειρά της ατζέντας του την οικονομική ανάπτυξη (ονομάζοντας όλο αυτό προοδευτισμό) αναθέτοντας στην αγορά και στο ιδιωτικό κεφάλαιο να πάρει σχετικές πρωτοβουλίες. Όμως κάτι τέτοιο ξέρει να το κάνει με επιτυχία ο κ. Μητσοτάκης. Μήπως εν τέλει η «ριζοσπαστική αριστερά» άλλαξε τα βάγια της πολιτικής αρετής που υποσχόταν ότι τα είχε με την «αμμόσκονη» (που λέει και ο ποιητής) των καρτέλ;

Στα χρόνια που υπήρξε κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ πλειοδότησε σε υποκρισίες και σε διπροσωπίες. Έπαιξε με κυρτωμένα φύλλα στην πολιτική τράπουλα. Και εν συνεχεία ως αξιωματική αντιπολίτευση εντάχθηκε στη λογική μιας συμπολιτευόμενης αντιπολίτευσης. Υποτίμησε δύο φορές την ευαισθησία του λαού και ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση γιατί συμμάχησε με ό,τι στάθηκε απέναντι από τα συμφέροντα της χώρας και του λαού.

Και τώρα λούζεται τις πολιτικές του. Το απόλυτο παράλογο και μαζί την απόλυτη πολιτική αναξιοπιστία. Ξεκίνησαν με αμφισβήτηση της νέας ηγεσίας τους, δημιούργησαν κλίμα αρένας στο συνέδριό τους με εντάσεις και αποδοκιμασίες, ανακοινώθηκαν υποψηφιότητες, για να καταλήξουν στο ότι προχωράμε μπροστά χωρίς αλλαγές. Τελικά το πολιτικό παράλογο στον ΣΥΡΙΖΑ παίρνει τα ύψη της τυφλής εμμονής. Δεν τους ενδιαφέρει ούτε τι εικόνα βγάζουν προς τους Έλληνες ψηφοφόρους, ούτε ότι θα βρεθούν να απολογούνται με τα καμώματά τους στους μιντιακούς ανακριτές. Η αναξιοπιστία και η φάρσα έλαμψαν για μια ακόμη φορά στον ΣΥΡΙΖΑ. Προχώρησαν στο μη περαιτέρω της σάτιρας. Και φυσικά κερδισμένος από αυτή την ακένωτη λογική βγαίνει ο κ. Μητσοτάκης. Για ποιον δουλεύουν εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως ο ανώνυμος σκηνοθέτης της πολιτικής σκηνής είναι ο κ. Μητσοτάκης;

Παρηγορητικά θυμίζω αυτό που έγραφε ο Δημήτρης Λιαντίνης μήπως και μας βοηθήσει σε μια επεξηγηματική ανάβλεψη του απόλυτου παραλόγου που ζούμε. Έγραφε λοιπόν ο Λιαντίνης: «Να γελάς όταν τα πράγματα γίνονται απότομα σοβαρά και στο βουβό σχήμα των προσώπων γράφεται μια πολύ μακρινή προσδοκία. Έτσι που να φαίνεται ότι υπάρχει το βάθος. Και να θλίβεσαι, όταν το γελοίο διατρέχοντας όλα τα στάδια της έκφρασής του φτάνει στο αδιέξοδο: ντρέπεται δηλαδή τον ίδιο τον εαυτό του».

Το πρόβλημα με την εποχή μας (εποχή της κυριαρχίας των σκουπιδιών όπως έλεγε το CNN) δεν είναι μόνο ότι η ντροπή έχει μπει σε παρένθεση, αλλά ότι η εποχή μας, έχει χάσει την αυτοσυγκράτησή της. Θα δούμε ακόμη πολλές επιθεωρήσεις γέλιου με όσα συμβαίνουν στα πολιτικά πράγματα της χώρας μας. Ίσως ο Μένανδρος να έχει κτυπήσει το μπαστούνι του στο έδαφος και να έχουν ξεκινήσει τα μερόνυχτα γέλιου. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα ζήσουμε στο τέλος κάποια τραγωδία.

*Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας