Της Δρ. Ελένης Παπαδοπούλου*
Με τα μάτια στραμμένα στις ευρωεκλογές, όλοι αναμένουν να συντριβεί το κόμμα που έχει αυτήν τη στιγμή τη διακυβέρνηση της χώρας. Οι εκτιμήσεις είναι πολλές. Μία υπόθεση λέει ότι λόγω της μεγάλης πλειονότητας των ψηφοφόρων, που θα απέχει, η Ν.Δ. θα αγγίξει πάλι το 41%. Οπότε δεν θα υποστεί καμία συντριβή. Το ακριβώς αντίθετο. Αυτό είναι πολύ πιθανό και ο πρωθυπουργός ποντάρει σε αυτό. Και όχι μόνο ποντάρει, αλλά το ενισχύει, παίρνοντας όλο και πιο τραγικές αποφάσεις για τη χώρα και οδηγώντας έτσι ένα μεγάλο κομμάτι του λαού στην αποχή με τη λογική «Τι μπορώ να κάνω εγώ; Ποιος μπορεί να τον κάνει πέρα, αφού είναι πανίσχυρος. Όλοι ίδιοι είναι».
Από την άλλη, ο χώρος της Δεξιάς είναι εντελώς ελεύθερος, αφού ο κ. Μητσοτάκης αποφάσισε να μετακινηθεί εξ ολοκλήρου προς τα Αριστερά, προς Ποτάμι και πέρα. Οπότε κερδισμένες βγαίνουν δυνάμεις που μπορούν να καταλάβουν αυτόν τον χώρο, είτε αυτές υπάρχουν ήδη είτε αυτές θα προκύψουν από συνασπισμό δυνάμεων με προοπτική και γερές βάσεις.
Η αλήθεια είναι ότι Δεξιά πλέον δεν υπάρχει. Υπάρχει μία ανισορροπία πολιτικών δυνάμεων, και αυτό δεν είναι καλό ούτε για τη χώρα ούτε για τη δημοκρατία. Δεν μπορεί να μην υπάρχει αντίλογος στην αριστερή και νεοφιλελεύθερη woke παλαβομάρα και να ταυτίζεται η κατ’ όνομα πλέον δεξιά παράταξη με τις θεωρίες της. Δεν υπάρχει γελοιότητα που δεν έχει ασπαστεί, στηρίξει και τελικά νομοθετήσει κιόλας το κυβερνών κόμμα.
Στα εθνικά θέματα πάλι ετοιμάζονται οι συμφωνίες με τα Σκόπια και οι Πρέσπες του Αιγαίου, οπότε θα ζήσουμε πάλι το φαιδρό να επικυρώνονται οι συμφωνίες με τις ψήφους της αντιπολίτευσης. Στο μεταξύ, θα έχουμε και κάποιες πατριωτικές κορόνες, μερικούς που θα απέχουν και κάποιους άλλους που θα καταψηφίσουν. Αυτό θα συμβεί μόνο αν δεν επιβληθεί κομματική πειθαρχία και τελικά πάνε όλοι και ψηφίσουν με χέρια και με πόδια την καταστροφή της πατρίδας. Το έχουμε ξαναζήσει. Δεν θα εκπλαγούμε.
Δυστυχώς, οι δεξιές φωνές είναι λίγες, διασπασμένες και, ως εκ τούτου, αδύναμες, αν και έχουν αυξηθεί τα κόμματα με συντηρητική ατζέντα μετά τις τελευταίες εκλογές. Κάτι που δείχνει τη δυναμική του χώρου.
Οι ευρωεκλογές είναι μπροστά μας. Οι προσδοκίες είναι πολλές από την πλευρά του κόσμου που αισθάνεται ότι δεν πάει άλλο. Θα πάμε σε ευρωεκλογές ως έχουν τα πράγματα ή θα έχουμε εξελίξεις; Ίδωμεν.
*Διδάκτωρ Διδακτολογίας Γλωσσών και Πολιτισμών, Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne Nouvelle
Δεξιὰ καὶ Άριστερὰ κατὰ τὸν παραδοσιακὸ τρόπο δὲν ὑπάρχουν πουθενὰ πλέον, παγκοσμίως. Δὲν ξέρω ποιὰ ἀκριβῶς νεκρανάσταση περιμένει ἡ ἀρθρογράφος, ἀλλὰ ὅπως καὶ νὰ εἶναι, στὸ Ἑλλαδιστὰν γίνεται ὁτιδήποτε μόνο κατόπιν ὑποδείξεως καὶ ἐγκρίσεως τῆς Πρεσβείας (μία εἶναι ἡ Πρεσβεῖα).
Δεν υπάρχει δεξιά και αριστερά. Υπάρχει από τη μια η κατεύθυνση του ολιγαρχικού νεοφιλελεύθερου δικαιωματισμού που εκφράζεται από τον Μητσοτάκη και προφανώς δεν πρόκειται για αριστερά όπως πολύ λάθος λέτε. Είναι ένα υβρίδιο που συνδυάζει τα νεοφιλελεύθερα και γκλομπαλιστικά στοιχεία της κεντροδεξιάς, με στήριξη των ολιγαρχών της κλασσικής δεξιάς, και τον δικαιωματισμό της σοσιαλδημοκρατίας και του αμερικανικού δημοκρατικού κόμματος.
Από την άλλη έχουμε έναν μη καθορισμένο χώρο, με αυταρχικά παραδοσιοκρατικά και κρατιστικά στοιχεία, που ταυτίζεται με τον συντηρητισμό της παλιάς δεξιάς και δανείζεται τον κρατισμό του σοσιαλισμού. Εκφραστές αυτής της κατεύθυνσης είναι πολλοί σχολιαστές εδώ μεσα.
Και οι δύο αυτές κατευθύνσεις είναι αντιδημοκρατικές και λειτουργούν συμπληρωματικά, η μία ως μπαμπούλας της άλλης. Δηλαδή μεταξύ της γελοιότητας του να θεωρείς λύση τον Μπάιντεν και της εξίσου γελοιότητας να θεωρείς λύση τον Πούτιν.
Μια κάποια λύση στον ορίζοντα είναι μόνο όσα βλέπουμε στην Γερμανία με τη δημιουργία πατριωτικού μορφώματος από τα σπλάχνα της αριστεράς που στελεχώνεται από ενσωματωμένους απογόνους μεταναστών. Έχει δηλαδή τα καλύτερα των δύο κόσμων. Στην Ελλάδα είμαστε πολύ μακριά από όλα αυτά βέβαια.
Εάν τα κόμματα της εκτός ΝΔ δεξιάς θέλουν να αποτελέσουν εναλλακτική λύση θα πρέπει να εκπονήσουν ρεαλιστικό πρόγραμμα,αυτό βέβαια ισχύει και για την αριστερά.
Οι περισσότεροι εκεί πέρα οραματίζονται μια συμμαχία με τη Ρωσία που δεν βρίσκεται από το 1990 στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα αλλά στην Ανατολική Ουκρανία ενώ δεν υπάρχει και κανένας ρωσικός στόλος στη Μεσόγειο.Εξωτερική πολιτική που δεν παίρνει υπ όψιν της το γεγονός ότι εδώ και τρεις δεκαετίες η Ελλάδα δεν είναι σύνορο αλλά ΜΕΤΟΠΙΣΘΕΝ στο ΝΑΤΟ είναι εκτός πραγματικότητος.