Για μια ισχυρή πολεμική βιομηχανία

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη*

Το Kaan, το υποτιθέμενο τουρκικό μαχητικό τελευταίας γενιάς, έκανε την παρθενική του πτήση. Στα ελληνικά κοινωνικά δίκτυα διάβασα καταιγισμό χλεύης, πως είναι μπακατέλα, ιπτάμενο κεμπάπ, πως έχει υποδεέστερους κινητήρες, πως δεν έχει ηλεκτρονικά κι άλλα ωραία.

Η αλήθεια ποια είναι; Το τουρκικό βαθύ κράτος, μετά το σοκ του εμπάργκο αμερικανικών όπλων την περίοδο 1974-1977, που επεδίωξαν και πέτυχαν στο Κογκρέσο το ελληνικό λόμπι και Ελληνοαμερικανοί και φιλέλληνες γερουσιαστές, μετέτρεψε το μειονέκτημα σε μάθημα και πλεονέκτημα.

Οι Τούρκοι ήταν σε δεινή θέση, είχαν φτάσει να κάνουν κανιβαλισμό αεροπλάνων και αρμάτων μάχης, αφού τα πάντα στις Ένοπλες Δυνάμεις της ήταν τότε «Made in USA». Είπαν λοιπόν «Ποτέ ξανά» και πήραν την απόφαση να διαφοροποιήσουν όχι μόνο τις πηγές εξοπλισμού, αλλά και τη δημιουργία μεγάλης εγχώριας βιομηχανίας.

Δεν γνωρίζω τη σημερινή μετοχική σύνθεση των τουρκικών εταιριών πολεμικού υλικού, όμως όλα ξεκίνησαν με βασικό μέτοχο το Ταμείο Αλληλοβοηθείας Τούρκων Αξιωματικών, κάτι σαν το δικό μας ΜΤΣ, αλλά με επιθετική και πολυσχιδή επιχειρηματική δραστηριότητα, το οποίο, έχοντας μεγάλα έσοδα και από τη φορολογία, επένδυε στην ανάπτυξη της εγχώριας βιομηχανίας – όχι μόνο εργοστάσια όπλων, αλλά και βιομηχανίες αυτοκινήτων, ελαστικών κ.ά.

Επιδιώκουν συμπαραγωγές στα πάντα, αποκτώντας έτσι τεχνογνωσία, και σιγά σιγά άρχισαν να σχεδιάζουν δικά τους οπλικά συστήματα, προσαρμοσμένα στις ανάγκες τους. Και, εννοείται, εδώ και χρόνια, ενώ η αληταρία των μηδενιστών επιτίθεται και βανδαλίζει τομείς, π.χ., των Πολυτεχνείων μας, που συμμετέχουν σε αμυντικά προγράμματα, τα τουρκικά ΑΕΙ έχουν συνεχή και εκτενή συνεργασία με τις Ε.Δ. και την πολεμική βιομηχανία.

Όσο οι δικοί μας ρίχνουν τους servers, κάνουν καταλήψεις, κοπροσκυλιάζουν και βανδαλίζουν, η ανώτατη παιδεία της Τουρκίας έχει κάνει μια έκρηξη δημιουργικότητας με πρωτοπορία στην έρευνα και ανάπτυξη υψηλής τεχνολογίας. Από κοντά και ο ιδιωτικός τομέας, πάντα σε συνεργασία με τις Τουρκικές Ε.Δ. και τα Πανεπιστήμια. Έτσι, π.χ., η Τουρκία έγινε παγκόσμιος παίκτης στα drones, τα έχει ήδη δοκιμάσει σε πολεμικές συγκρούσεις, όπως στο Γαραπάγ και στην Ουκρανία, και τα εξάγει.

Εμείς, αντίστοιχα, τι κάναμε; Η πολεμική μας βιομηχανία είναι στο χείλος της κατάρρευσης, σε πολύ χειρότερη μοίρα από ό,τι ήταν τις δεκαετίες του 1930, του 1950, του 1970. Όταν, μετά τον Μποδοσάκη, ανέλαβε το κράτος να κάνει τον επιχειρηματία, αντιμετωπίζοντας την ΠΥΡΚΑΛ, την ΕΛΒΟ και την ΕΒΟ ως χώρους αθρόων διορισμών κομματικών πελατών, οδηγηθήκαμε σε αναπόφευκτη παρακμή. Η τουρκική πολεμική βιομηχανία σταθερά αναπτύσσεται, μεγαλώνει σε οικονομικά μεγέθη και υψηλή τεχνολογία, και η δική μας σάπιζε.

Μπορεί να είναι σχεδόν αδύνατον να αναπτύξουμε μόνοι μας τα πάντα, ειδικά σε πολύπλοκα και πανάκριβα συστήματα, όπως τα μαχητικά αεροπλάνα, τα άρματα μάχης και τα πολεμικά πλοία, όμως δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε μαγικούς τρόπους. Συμπαραγωγή είναι η λύση και διασύνδεση των σχετικών πανεπιστημιακών σχολών με τις Ένοπλες Δυνάμεις, ώστε μικρές ερευνητικές ομάδες, π.χ. των Πολυτεχνείων ή μικρών ερευνητικών εταιριών, στο μοντέλο του Ισραήλ, να αναπτύσσουν καινοτόμα τεχνολογία και να την παράγουμε σε συνεργασία με μεγάλες διεθνείς εταιρίες.

Διότι η ελευθερία κοστίζει πλέον ακριβά. Πέρασαν οι εποχές που μαζευόμασταν με ασπίδες, κράνη, δόρατα και ξίφη, και πηγαίναμε να αντιμετωπίσουμε τον εχθρό ή, που με το καριοφίλι και την πάλα αντιμετωπίζαμε με ισοδύναμα μέσα τον προαιώνιο εχθρό ή όποιον έσκαγε μύτη, τέλος πάντων.

Για να το καταφέρουμε, για να συμμετέχουμε στην παραγωγή των αυριανών οπλικών συστημάτων μας, χρειαζόμαστε ένα μεγάλο και τολμηρό σχέδιο και τη βούληση να συντρίψουμε τις συμφύσεις της παρακμής και του μηδενισμού στην Παιδεία και την Οικονομία.

Αυτό προϋποθέτει θεσμική, ιδεολογική και έμπρακτη σύγκρουση με την αριστερά, που σαν σιδερένια μπάλα είναι δεμένη στα πόδια της χώρας, της κοινωνίας, προτιμώντας την μπίχλα του εκφασισμού, της απραξίας, αρκεί να μείνουν Πανεπιστήμια και Πολυτεχνεία λερά θερμοκήπια παραγωγής μηδενιστικών ανδραπόδων.

Όσο η Τουρκία εξελίσσει, π.χ., το Κaan, εμείς παράγουμε μια γενιά που μισεί τη γη που πατάει. Αν αδρανήσουμε κι άλλο, θα κλάψουμε πικρά. Στις σοβαρές χώρες, η πολεμική βιομηχανία είναι η αιχμή του δόρατος της τεχνολογικής ανάπτυξης και με μεγάλη προστιθέμενη αξία στην εθνική οικονομία, δημιουργώντας κερδοφορία και χιλιάδες θέσεις εργασίας.

Εδώ, κοτσιδάτοι χασικλήδες βανδαλίζουν προϊόντα αμυντικής έρευνας και απειλούν καθηγητές και φοιτητές, αφού θέλουν να κάνουν «τα κανόνια αλέτρια, να οργώνει η αγροτιά» κ.λπ. Αλέτρι, βέβαια, έχουν δει μόνο σε φωτογραφία. Καιρός να σοβαρευτούμε.

*Δικηγόρος