Παιδιά κατά παραγγελία, εργαλειοποίηση των ερωτικών προτιμήσεων και σύγχρονες παρά φύσιν νομοθεσίες και τροπολογίες συντελούν στη δημιουργία μιας νέας φυλής
Του Νίκου Παπουτσόπουλου
Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, αλλά χωρίς ανώτερο κυβερνήτη και οργανωμένη κοινωνία, είχε διακηρύξει ο Τόμας Χομπς, σύμφωνα με τον οποίο η ζωή του ανθρώπου στη φυσική κατάσταση είναι μοναχική, φτωχή, δυσάρεστη, κτηνώδης και μικρή. Ο άνθρωπος είναι ένα εγωιστικό και δειλό ον, που αναζητά τη δόξα. Στην κατάσταση της φύσης υπάρχει σημαντική υλική έλλειψη και ο άνθρωπος απειλείται πάντοτε από άλλους ανθρώπους. Επιπροσθέτως, η φυσική κατάσταση χαρακτηρίζεται από έλλειψη οποιουδήποτε είδους ηθικής και αυτοσυγκράτησης, καθώς δεν υπάρχει κάποιος ηγεμόνας για να θεσπίζει νόμους και να τιμωρεί τα παραπτώματα.
«Τρέφονται, γαρ, πάντες οι ανθρώπειοι νόμοι υπό ενός, του θείου» είχε υποστηρίξει ο Ηράκλειτος.
Διχαστικές πολιτικές, στις οποίες η πολιτική τάξη ευφυώς προσφεύγει σε περιόδους κρίσεων και κοινωνικής ανησυχίας ή οικονομικής κατάρρευσης, αποσκοπούν στον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης, ενώ ανοίκειους και προσβλητικούς χαρακτηρισμούς απευθύνει σε ομάδες πολιτών που αμφισβητούν ή απορρίπτουν πολιτικές αποφάσεις. Κυβερνητικές αποφάσεις τις οποίες συχνά συνοδεύει η διασπορά τρόμου και δέους, την οποία είχε εγκρίνει και ο υλιστής Χομπς ήδη από τον 17ο αιώνα, ως μέσον πειθαρχίας των λαών. Πολιτικές διχασμού της κοινωνίας προωθούν και εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις, με την υιοθέτηση νέων αρχών, αξιών και νεολογισμών για την πρόοδο, δήθεν, την ευημερία, τον εκσυγχρονισμό ή πρόσφατα για τη θωράκιση των ατομικών δικαιωμάτων, ύστερα από μακρές περιόδους κρίσεων, που διέλυσαν τον κοινωνικό ιστό και ισοπέδωσαν ατομικές ελευθερίες. Υποτελείς κυβερνήσεις και πολιτικές τάξεις υιοθετούν άκριτα και αυθαίρετα διχαστικές πολιτικές με παράδοξα διλήμματα και, προκειμένου να καταπείσουν τους λαούς για την ορθότητα των αποφάσεών τους, κατηγοριοποιούν ασμένως τους πολίτες σε προοδευτικούς ή συντηρητικούς, φασίστες ή δημοκράτες, πιστούς ή άθεους, πατριώτες ή ξενόφοβους, ομόφυλους ή ετερόφυλους, ομοφυλόφιλους ή ετεροφυλόφιλους. Σύμφωνα με τη μέθοδο αυτήν, υπερπατριώτες είχαν χαρακτηρίσει οι προοδευτικές κυβερνήσεις όσους πολίτες της χώρας είχαν αντιδράσει στο μακεδονικό ονοματολογικό ζήτημα, αριστερούς ή αντιεξουσιαστές, τους «αγανακτισμένους», εκείνους που απώλεσαν δικαιώματα και περιουσίες, μισθούς και συντάξεις και που συμμετείχαν στις αντιμνημονιακές εκδηλώσεις στην πλατεία Συντάγματος και «ψεκασμένους» όσους αμφισβήτησαν τον υποχρεωτικό εμβολιασμό.
Διχαστικές πολιτικές ακολουθούν οι κυβερνήσεις ακόμη και στη σεξουαλική διάθεση του σώματος, με την προβολή και τη δημοσιοποίηση των ερωτικών, δήθεν, προτιμήσεων των πολιτών, με παράλληλη λοιδορία και διαπόμπευση, χλεύη και σαρκασμό.
Μια άλλη όψη της διχαστικής πολιτικής σχετικά με τα φύλα ήταν η προσπάθεια των ηγεμόνων και των τοπικών Αρχών να εκτονώσουν τις διαμαρτυρίες των εργατών μέσω της θεσμοθέτησης της πορνείας, με τα εγκαίνια δημοτικών οίκων ανοχής, τους οποίους πολύ σύντομα υιοθέτησε η ηθική της Ευρώπης.
Η πορνεία, με την έγκριση και τον έλεγχο της κεντρικής διοίκησης, που κατέστη δυνατή χάρη στο καθεστώς των υψηλών μισθών ή και απολαβών, θεωρήθηκε ένας καλός τρόπος για να αντιμετωπιστούν οι φασαρίες που δημιουργούσαν οι νεαροί προλετάριοι, οι οποίοι στο Μεγάλο Σπίτι – La Grande Maison, όπως ονομάζονταν οι κρατικοί οίκοι ανοχής στη Γαλλία, μπορούσαν να απολαμβάνουν ένα προνόμιο που μέχρι τότε προοριζόταν μόνο για τους πρεσβυτέρους άνδρες, σημειώνει η Silvia Federici («Caliban and the Witch», 2004). Η μηχανοποίηση του σώματος και η αποποινικοποίηση του βιασμού είχαν δημιουργήσει κλίμα έντονου μισογυνισμού, που απαξίωσε όλες τις γυναίκες, ανεξαρτήτως τάξης, ενώ αναισθητοποίησε τον πληθυσμό απέναντι στην άσκηση βίας εναντίον των γυναικών και προετοίμασε το έδαφος για το κυνήγι των μαγισσών από τα τέλη του 14ου αιώνα.
Η Ιερά Εξέταση για πρώτη φορά κατέγραψε την ύπαρξη μιας αποκλειστικά γυναικείας αίρεσης και σέκτας, η οποία λάτρευε τον Σατανά. «Θεωρούσαν», γράφει η S. Federici, «τον δημοτικό οίκο ανοχής λύση στο πρόβλημα της ομοφυλοφιλίας, την ακμή του οποίου διέκοψε ο Μαύρος Θάνατος, στον οποίο είχαν αποδώσει την αιτία της πληθυσμιακής ερήμωσης. Ανάμεσα στα 1350 και 1450 οι δημόσιοι οίκοι ανοχής που χρηματοδοτούνταν από τη φορολογία άνοιξαν σε κάθε πόλη και χωριό της Ιταλίας και της Γαλλίας, σε τέτοια έκταση που ξεπερνάει ακόμη και τον αντίστοιχο αριθμό στον 19ο αιώνα. Επιπλέον, καταργήθηκαν όλοι οι περιορισμοί και οι ποινές που σχετίζονταν με την πορνεία. Οι πόρνες μπορούσαν πλέον να “ψαρεύουν” πελάτες σε οποιοδήποτε σημείο της πόλης, ακόμη και εμπρός από τους ναούς σε ώρα λειτουργίας. Δεν ήταν πλέον υποχρεωμένες να φορούν ειδική ενδυμασία ή να φέρουν κάποιο διακριτικό σημείο, αφού η πορνεία είχε αναγνωρισθεί ως δημόσιο λειτούργημα. Θεσμοθετημένες οι πόρνες, προσέφεραν λαμπρές υπηρεσίες στο σύστημα, το οποίο νομοθετούσε και φορολογούσε με τον πλέον συμφέροντα τρόπο. Ακόμη και η Εκκλησία έφθασε στο σημείο να αναγνωρίζει την πορνεία ως θεμιτή δραστηριότητα, αφού πάγια ήταν η άποψη πως το κρατικό πορνείο προσέφερε αντίδοτο στις οργιαστικές σεξουαλικές πρακτικές των αιρετικών, ότι θεράπευε το πρόβλημα του σοδομισμού και ότι αποτελούσε μέσον προστασίας της οικογενειακής ηρεμίας και ασφάλειας.
Την ιδέα του ανθρώπινου σώματος ως δέκτη πνευματικών δυνάμεων εξαφάνισε η μηχανική φιλοσοφία και η μεγάλης εμβέλειας κρατική επιχείρηση, που θεωρούσε έγκλημα όσα η φιλοσοφία είχε κατατάξει στην κατηγορία του ανορθολογικού. «Μηχανές» παιδιών κατά παραγγελία, εργαλειοποίηση του σώματος και κατάταξη των ερωτικών προτιμήσεων ή ακόμα μία μηχανοποίηση του σώματος, με νέα νομοσχέδια και σύγχρονες παρά φύσιν τροπολογίες και θεωρίες περί υιοθεσίας ή τεκνοθεσίας, για τη δημιουργία νέας φυλής.
Νέας φυλής ή νέου ποιμνίου αμνών, όπου περισσεύουν πλέον οι διάλογοι, οι ιδεολογικές συγκρούσεις, οι δημοσκοπήσεις, οι κομματικές πειθαρχίες και τα εντατικά μαθήματα σε υπουργούς και βουλευτές, σε επισκόπους και ιερείς και μητροπολίτες, προκειμένου να εγκρίνουν νομοσχέδια για τον γάμο ομόφυλων ζευγαριών (ύστερα από την επίλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει και η ελληνική κοινωνία). Συζητήσεις και δημοσκοπήσεις για τη δημιουργία εντυπώσεων μόνον ή ακόμη μία αποχαύνωση της κοινωνίας ανάμεσα σε άχρηστες ή ατελέσφορες τηλεμαχίες και ευτελείς διαλόγους, όπου, φυσικά, πρυτανεύει το δίκαιο και οι προσταγές της ευρωπαϊκής συμμόρφωσης, που οδήγησαν την ελληνική κοινωνία στην απόγνωση και στον διασυρμό ή στη δημιουργία μιας νέα φυλής. Νέα φυλή αμνών, που καταπείθει η διασπορά τρόμου και πανικού προ των αόρατων ή και τεχνητών ακόμη κινδύνων από κρίσεις οικονομικές, δημογραφικές, υγειονομικές, που απειλούν τις κοινωνίες και ιδιαίτερα την ελληνική μονοκομματική κοινωνία, την οποία τρομοκρατούν εξαγγελίες, μέτρα και σχέδια νόμων. Νέα φυλή τεχνητών αμνών, που λησμονούν κυβερνητικά εγκλήματα του πρόσφατου παρελθόντος: όπου περισσεύει η αγωνία για την τεκνοθεσία των ομοφυλοφίλων, προ της τραγωδίας στο Μάτι, στα Τέμπη, στην εκποίηση περιουσιών, στους εγκλεισμούς και στα δάκρυα, προ των υγειονομικών κρίσεων και της υποχρέωσης του εμβολιασμού.
Ομοφυλόφιλα ζευγάρια που επιζητούν, παράλληλα με την υπερβολική δημοσιοποίηση των σεξουαλικών προτιμήσεών τους και την εγωπαθή προβολή ή αποκάλυψη των ερωτικών ορέξεών τους (ασφαλώς, λόγω φυσικής αδυναμίας) να υιοθετήσουν και τέκνα, απότοκα των συμβατικών συμφωνιών συμβίωσης και συναποδοχής του ομοφυλοφιλικού συμβιβασμού και της ετεροφοβίας.
Η μηχανοποίηση του σώματος είναι καθοριστική για τη συγκρότηση των χωρών της Δύσης και την κατάταξη του πληθυσμού σε κοινωνικές ομάδες, σύμφωνα με τον πολιτισμό του ελέγχου και της φορολογίας, με νέες εξαγγελίες και νομοσχέδια, με δημόσιες συζητήσεις και δήθεν προβληματισμούς, ακόμη και με ιδιαίτερες προκλήσεις, που παγιδεύουν αδόκιμα και το σώμα της Εκκλησίας (το οποίο ήδη ευλογεί γάμους ετεροφυλόφιλου ζεύγους ταυτόχρονα με τις βαπτίσεις -κατ’ οικονομίαν- των τέκνων του), ουσιαστικά λοιδορούν και ευτελίζουν το άτομο της σύγχρονης κοινωνίας, της κοινωνίας του πολιτισμού και της προόδου. Μιας προόδου που επιθυμεί και επιδιώκει τη δημοσιοποίηση των σεξουαλικών προτιμήσεων, αλλά που ασμένως είχε αφορίσει την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, καθώς η ομολογία πίστης αντιβαίνει προς τη θεμελιώδη αρχή της αναγκαιότητας και προς την αρχή της ελαχιστοποίησης της επεξεργασίας δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα.
Η Εκκλησία προτάσσει τον περί ομοφυλοφιλίας ηθικό νόμο, η Πολιτεία προτάσσει, δήθεν, το δικαίωμα περί ελεύθερης επιλογής συντρόφων και επικεντρώνει το ενδιαφέρον της στα δικαιώματα των τέκνων ομοφυλόφιλου ζεύγους, με σκοπό να αναγνωρίσει και επίσημα τον γάμο ομοφυλόφιλων. Ταυτόχρονα επιδιώκει την καταγραφή και την επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα, όσον αφορά τις σεξουαλικές επιθυμίες και τις ερωτικές προτιμήσεις. Ασφαλώς, όπως η Εκκλησία απαλλάσσει τα ομοφυλόφιλα ζεύγη των θρησκευτικών καθηκόντων (με ελευθερία επιλογής), η Πολιτεία με τροπολογίες και εναλλακτικές μεθόδους έχει τη διακριτική ευχέρεια να απαλλάξει τους ομοφυλόφιλους από την εκδήλωση της ερωτικής τους προτίμησης, προκειμένου να αποφύγει διχαστικές πολιτικές σε κοινωνίες οι οποίες ισορροπούν ανάμεσα σε παράδοση και σε προκλήσεις κόσμου πρωτόγνωρα σκληρού και βάναυσου.
Όμως, άλλες είναι οι προσταγές και άλλες οι προκλήσεις της εποχής, άλλα απαιτούν και άλλους υπερήφανους ορίζοντες υποδεικνύουν, όπως ακριβώς καταδεικνύουν τα Φεστιβάλ Υπερηφάνειας (Athens Pride), στα οποία κατακριτέες, φυσικά, είναι οι διαδηλώσεις των αντιθέτων, συντηρητικών, εθνικιστών και φαύλων, ως απάντηση στα μεγάλα προβλήματα που καταδυναστεύουν την ελληνική κοινωνία και που δημιουργούν διχαστικές πολιτικές, όμοιες με εκείνες των πολιτικών του σώματος. Όπου εντυπωσιάζει η βία στο σώμα αδυνάτων, γυναικών ή ανηλίκων, που όμως είναι δυσανάλογη με τη βία την οποία ασκεί η Πολιτεία με ποικίλους τρόπους (περίοδοι αθέατων κρίσεων), με την πενία, τη χλεύη, τον διασυρμό και την απαξίωση του σώματος της κοινωνίας, όπως ανιμιστικά θεωρεί το σώμα του ανθρώπου η Εκκλησία.
