«Μία η ντουντούκα, τέσσερις εμείς»

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη*

Τα φοιτητικά μου νιάτα ήταν σε μία ομιχλώδη περίοδο της προϊστορίας, οι δεινόσαυροι μόλις είχαν βγει από το νερό και ο Ανδρέας ακόμη δεν είχε παλαμαριάσει τη Μιμή.

Οι πασόκοι είχαν ακόμη μουστάκες τρία στρέμματα και μόλις είχαν αρχίσει να το γυρίζουν από τα ζιβάγκο και τα αμπέχονα σε κάτι γυαλιστερά τεριλέν κοστουμάκια, λες και τραγουδούσαν στο Εμπατή ή στο θρυλικό 14, πάνω από το συνεργείο στην Πέτρου Ράλλη.

Εκεί όπου ένας μπάρμπας έφαγε έναν μαχαλόμαγκα πιτσιρικά με ένα τριανταοκτάρι με μύλο. Ήτο μερακλωμένος ο πρεσβύτης με παρέα του νεαρά, ουχί του κατηχητικού αλλά του τρουτουάρ, δεν τον υπολόγισαν η παρέα από δίπλα με τα κουτσαβάκια -άσπρα μαλλιά στην κεφαλή, σου λέει, κ.λπ.- και φερμάρανε σαν γερμανικά κοντότριχα Πόιντερ την αλανιάρα.

Ο γεροντόμαγκας ζήτησε τον λόγο και το ένα κουτσαβάκι όχι μόνον τον έβρισε και τον χαστούκισε, αλλά του μόστραρε στη μάπα και μια ιταλική εννιάρα Μπερέτα. Τράβηξε δε τη σκανδάλη αδιστάκτως να τον φάει τον παππού, αλλά, φευ, η Ειμαρμένη είχε άλλα σχέδια!

Ιταλικό χρέπι το πιστόλι, είχε να το καθαρίσει από τότε που ο Παττακός διέκοψε τον αγώνα Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού για να νουθετήσει τους παίκτες να μην παίζουν τόσο σκληρά και παθαίνει εμπλοκή!

Ο παππούς τράβηξε τότε ένα παλιό καλό τριανταοκτάρι Colt με έξι στον μύλο, σενιαρισμένο και καλολαδωμένο -μηδέν εμπλοκές ένεκα μύλου και απλότητος-, και άνοιξε στο κοκοράκι έξι έξτρα κουμπότρυπες. Αμωμον οδόν αλληλούια και αντίο Γλαρέτζα για τον ερωτιδέα.

Ήταν φτηνό το στάρι εκείνη την ημέρα, ήταν ήδη βρασμένο, έτοιμα και τα γλασέ αμύγδαλα, αλλά δεν το ήξερε ο μικρός. Ηθικόν δίδαγμα; Ο Θεός έκανε τους άντρες άνισους, αλλά ο κύριος Samuel Colt τούς έκανε ίσους, όπως λένε οι μεγάλοι μας φίλοι και σύμμαχοι.

Αποφεύγετε τους τσαμπουκάδες, δεν ξέρετε τι είναι ο άλλος, και αν είστε «φορτωμένοι» να το λαδώνετε σχολαστικά, σαν να έχει Επιθεώρηση Παρασκευής, και μην παίρνετε κουμπούρια από τα ίδια μέταλλα που φτιάχνουνε τα Fiat.

Τότε, λοιπόν, που γράφτηκα στη Νομική δεν υπήρχαν ούτε καν τα κινητά με το πορτάκι και την πτυσσόμενη κεραία. Περίμενες στην ουρά στο περίπτερο για να τηλεφωνήσεις, είχαμε δύο κρατικά, μόνο, κανάλια και συνέβαινε κάτι που δεν ξέρω πώς άλλαξε και θέλω να το σκεφτείτε.

Τότε οι κομμουνισταί μιλάγανε και φωνάζανε κανονικά. Έχετε προσέξει τώρα στις φοιτητικές πορείες πώς φωνάζουν τα συνθήματα; Σαν καθυστερημένοι. Είναι σαν δίσκος των 45 στροφών που τον παίζουν στους 33. Σαν να συλλαβίζουν έχοντες νοητική στέρηση. Μάλλον το IQ των επαναστατώνε έχει πέσει και σου λέει «ας το πάμε αργά, μην μπερδευτούνε».

Υπάρχει άλλωστε κακό προηγούμενο, που εμπέδωσε και ανέλυσε με αυτοκριτική το κίνημα. Όπως μου το είχε αφηγηθεί ο αείμνηστος φίλος Αλέξανδρος Γιώτης, πρώτος Διευθυντής του 9,84 και υπέροχο τρελοκομείο, αναρχοπατριώτης, σε μια πορεία οι κνίτες είχαν από δίπλα, σαν Διμοιρίτη, τον τύπο που με την ντουντούκα θα έδινε τα συνθήματα. Φώναζε αυτός «Φοιτητές, εργατιά, μια φωνή και μια γροθιά», το φώναζε η πειθαρχημένη αγέλη.

Επειδή ήθελε να λένε το σύνθημα τέσσερις φορές, όπως στον στρατό ντε, που το λέγαμε τρεις, τους λέει με την ντουντούκα: «Μία η ντουντούκα, τέσσερις εμείς». Και σύσσωμο το πλήθος επαναλαμβάνει: «Μία η ντουντούκα, τέσσερις εμείς»! Φσστ, μπόινγκ!

Γι’ αυτό υποψιάζομαι πως τώρα φωνάζουνε έτσι αργά, συλλαβιστά και παράξενα. Για να προλαβαίνουν να το επεξεργάζονται, μη γίνει καμιά πατάτα και δίνουμε δικαιώματα στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό και γελάνε με τον ανθό του κινήματος.

Καλό, νομίζω, θα ήτο να προπορεύεται ένα φορτηγάκι UAZ, συλλεκτικό καγκεμπίτικο, με ένα ότο κιου, όπως έχουν οι παρουσιαστές ειδήσεων, να τους τα δείχνει σε φωτεινό πίνακα. Λέω εγώ τώρα…

Πάντως, μπορεί να φωνάζουν τα συνθήματα με αυτόν τον κωμικό τρόπο, αλλά έχουν γνήσια αγωνία για την υποβάθμιση των δημόσιων πανεπιστημίων, τα οποία κάποιοι άγνωστοι -οι φήμες λένε συμμορίες από ρακούν, ταγματασφαλίτες και νεοναζί του Τάγματος Αζόφ, επί χρόνια, για να συκοφαντήσουν την αριστερά, κόντρα στη θέληση κνιτών, συριζαίων, αριστεριστών και αναρχικών- γεμίζουν μηδενιστικά συνθήματα τους τοίχους των σχολών, δέρνουν φοιτητές και καθηγητές, διαλύουν συνεδριάσεις οργάνων, απειλούν, κάνουν καταλήψεις, καίνε, βανδαλίζουν.

Προχθές δε, στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο, ήσαντε οι σύντροφοι με κράνη και ρόπαλα, που υποδύονταν τις σημαίες, φτυαρόξυλα κανονικά, και πλακωθήκανε στο ξύλο οι κουκουέδες με κάτι αναρχοαριστεριστές για το ποιος θα ήταν στην κεφαλή της πορείας.

Φήμες λένε πως Υπαστυνόμος της ΥΑΤ ματαίως τους φώναζε «Μη, ρε παιδιά! Μη μαλώνετε, να είσαστε αγαπημένοι». Έτσι έχουν τα πράγματα, αδέρφια. Ποιότης, ήθος, πολιτισμός. Υπεράσπιση της μηδενιστικής χαβούζας, έστω και με αργά αργά συνθήματα, σαν ύστερα από εγκεφαλικό. Έχει, άλλωστε, και τα χρονάκια του το κίνημα.

*Δικηγόρος