Ελληνικές συμπαραγωγές, αντί για κλάψα!

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη*

Ο Ιούλιος Καίσαρ ήταν γνωστός αμφισεξουαλικός μερακλής. Υπάρχουν πηγές γι’ αυτό. Όταν πήγαινε σε μία πόλη προπορεύονταν κήρυκες που φώναζαν «Caesar venit! Vir opium Mulierum et Mulier omnium Virorum», τουτέστιν «Έρχεται ο Καίσαρ! Άνδρας όλων των γυναικών και γυναίκα όλων των ανδρών»! Όχι μόνο δεν ντρεπόταν, αλλά έβγαλε και τελάλη.

Σας δίνω λίγα δευτερόλεπτα να μαζέψετε το σαγόνι σας που κρέμασε, εκτός εάν έχετε το δικό μου βίτσιο με την Ιστορία, οπότε το ξέρατε και είσαστε αξιέπαινοι συγχαρητηρίων, που έλεγε ο Αλέφαντος. Πού να διαβάσετε για τον Ηλιογάβαλο και κάτι άλλους. Μειώνει αυτό το ιστορικό μέγεθος του Ιουλίου Καίσαρα; Προφανώς όχι.

Τα περί ομοφυλοφιλίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου δεν είναι η πρώτη φορά που μας τα μοστράρει το Χόλιγουντ. Και σε εκείνη την πατάτα με τον Κόλιν Φάρελ είχε κάτι σκηνές. Η διαφορά είναι πως για τον Καίσαρα και τον Ηλιογάβαλο ήταν αλήθεια, για τον Αλέξανδρο όχι.

Κάθε χρόνο ξαναδιαβάζω τον Θουκυδίδη, τον Ηρόδοτο, τον Αρριανό και το Ευαγγέλιο. Γιατί; Γιατί έτσι μου αρέσει. Και γιατί πάντα προσέχω κάτι καινούργιο, μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια.

Το «Αλεξάνδρου Ανάβασις» του Αρριανού είναι ίσως η πληρέστερη πηγή που έχουμε για τον Αλέξανδρο και είναι υπέροχο, διότι η πιο καλπάζουσα φαντασία του Χόλιγουντ δεν θα μπορούσε να φτιάξει τέτοιο σενάριο ζωής.

Ένας βασιλιάς, που διοικώντας διά του παραδείγματος, με τα πόδια και καβάλα σε άλογα έφτασε νικητής ως την Ινδία! Και όλες οι λεπτομέρειες της γέννησης, της ανατροφής του, της εκστρατείας και του θανάτου του θα μπορούσαν να αποτελέσουν τρομερά σενάρια για δεκάδες ταινίες, τηλεταινίες, ντοκιμαντέρ, θεατρικά έργα.

Η άλλη πηγή είναι ο Πλούταρχος. Στον Αρριανό δεν υπάρχει ούτε υπαινιγμός για όσα του αποδίδει το σκουπίδι του Netflix. Στον Πλούταρχο υπάρχει το αντίθετο, ο θυμός του Αλεξάνδρου όταν κάποιος πήγε να του πουλήσει δύο νεαρούς που ήταν όμορφοι, πρόθυμοι και ο πατέρας τους, ο καημένος, ματαίως είχε κεράσει τσάι, κρασί ή ό,τι πίνανε στην αγορά πριν αριβάρει ο καφές στην Ευρώπη.

Σπαράγγια συκοφαντιών, νομίζω, είδα στους Δειπνοσοφιστές. Σε γενικές γραμμές, πέραν της υστερόβουλης ιδεολογικά προθυμίας κάποιων να ερμηνεύσουν κατά τον νταλκά τους την ανδρική φιλία με τον Ηφαιστίωνα, δεν έχω δει ποτέ κάτι τεκμηριωμένο σε σοβαρή πηγή.

Κάποιοι ψάχνουν ψευδοϊστορική δικαίωση στους καημούς τους. Οι ίδιοι που ερμηνεύουν με τον ίδιο τρόπο τη φιλία του Αχιλλέα με τον Πάτροκλο. Τι κι αν ο Όμηρος δεν έχει ούτε ένα στίχο με έναν έστω υπαινιγμό; Η αλήθεια δεν πρέπει να χαλάει ένα ωραίο παραμύθι, παρηγοριά ίσως για κάποιους.

Αφού ήταν ομοφυλόφιλος ο Αλέξανδρος και ο Αχιλλέας, ε, ο μεγαλύτερος ήρωας της Ιστορίας και ο μεγαλύτερος ήρωας της Μυθολογίας, μήπως είναι αρετή; Μπα. Δεν ήταν, δεν είχαν το χούι και, αν ήταν, δεν θα είχε σημασία. Πάλι ο ένας θα είχε φτάσει στον Υδάσπη και ο άλλος θα ήταν ο γενναιότερος των πολεμιστών στην Τροία. Αλλά τι να κάνουνε, άλλα λένε οι πηγές.

Θεωρώ, όμως, σε κάθε περίπτωση, το να «μαλώνεις» με ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, ντοκιμαντέρ, βιβλία, κόμικς, γελοιογράφους κ.λπ. είναι ανόητο. Η καλύτερη απάντηση θα ήταν άλλη. Το υπουργείο Πολιτισμού, κι αν υπάρξουν ξανά αληθινοί μαικήνες του πολιτισμού, θα έπρεπε να δημιουργήσει μια κινηματογραφική βαριά βιομηχανία, μπαίνοντας συμπαραγωγός με τους κινηματογραφικούς και τηλεοπτικούς κολοσσούς των ΗΠΑ και άλλων χωρών, συγχρηματοδοτώντας ταινίες, σειρές και ντοκιμαντέρ με ελληνική θεματολογία από την Αρχαία, Βυζαντινή και Νεότερη Ιστορία του Έθνους μας, δημιουργώντας παράλληλα δελεαστικές, πραγματικές και θεσμικές συνθήκες για να γυριστούν εδώ.

Έτσι, θα προωθούσαμε την Ιστορία μας, τη χώρα, τα συμφέροντά της, θα βγάζαμε εκατομμύρια και θα δημιουργούνταν πολλές θέσεις εργασίας στον καλλιτεχνικό χώρο.

Αντί να θυμώνουμε με ταινίες ξένων, π.χ. για τον Αλέξανδρο, να γυρίσουμε εμείς δικές μας, με συμπαραγωγούς τους κραταιούς του παγκόσμιου κινηματογράφου.

Αντί να κλαψουρίζουμε, να αντεπιτεθούμε οργανωμένα και με κέρδος.

Δεν υπάρχουν συνωμοσίες κατά του Έθνους για να συκοφαντήσουν τους ήρωές μας. Απλά ανιστόρητοι με λεφτά και οπαδοί της woke κουλτούρας γυρίζουν ανοησίες για κοινό με αβυσσαλέα άγνοια. Ας αφήσουμε τις κλάψες, ας γίνουμε εμείς συμπαραγωγοί.

Ως τώρα αν δείτε τα μηδενιστικά φέσια που συνήθως χρηματοδοτεί το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και όζουν καταθλιπτική αριστερίλα, θα θέλατε να πιάσετε τον βούρδουλα.

Θυμάμαι με θυμηδία τη νίλα που πάθαμε πριν από χρόνια με κάτι φίλους. Γενικώς, λόγω πατριωτισμού πάω και βλέπω τα πιο απίθανα πράγματα από αγάπη για τον ελληνικό κινηματογράφο, που έχει δώσει στο παρελθόν διαμάντια.

Εκείνο το βράδυ, δυστυχώς, εμπιστεύτηκα την επιλογή σε άλλους, που επιπόλαια δεν το πολυέψαξαν.

Μέσα στο σκοτάδι μείναμε ενεοί, βλέποντας στην οθόνη τον έρωτα ενός γενίτσαρου με μια τρανς καλόγρια. Τον νέο τον κρύψανε επί Τουρκοκρατίας σε μοναστήρι να γλιτώσει το παιδομάζωμα, κι εκεί με τις καλόγριες, ντυμένος καλογριά κι αυτός, αυτοπροσδορίστηκε ως Αφροξιλάνθη, συναντήθηκε, δεν θυμάμαι πώς, με τον γενίτσαρο και εγεννήθη έρως, που ολοκληρώθηκε δίπλα στην ποταμιά, πάνω στα φρύγανα, όπου εκεί ο γενίτσαρος ανακάλυψε πως η κόρη δεν ήταν κόρη και πως θα μπορούσαν να παίξουν ξιφομαχία χωρίς σπαθιά.

Πιο Woke δεν γίνεται, ε; Ελληνοτουρκικός τρανς έρως σε… μοναστήρι. Δάκρυσε Ο Βαλλιανάτος.

Δεν θυμάμαι το τέλος, θυμάμαι μόνο το νευρικό γέλιο που μας έπιασε, δεν θα ήμασταν ούτε δέκα θεατές, στην ιδέα πως το ΕΚΚ χρηματοδότησε κάποιον για να κάνει σε παραλλαγή ταινία το ανέκδοτο με τον Μήτσο που κάνει την καλόγρια και τον φορτηγατζή. Απλά, αντί για φορτηγατζή, έβαλε γενίτσαρο. Μη γελάτε και εσείς, αδέρφια, διότι τα δικά σας λεφτά δώσανε για την παραγωγή.

Εμείς φταίμε λοιπόν, άλλοι κακοποιούν την Ιστορία μας κι εμείς μοιράζουμε χρήμα σε πουθενάδες για να κόψουν 200 εισιτήρια σε όλη την Ελλάδα. Ας πράξουμε τα παραπάνω, για να σβήσουμε τα ψεύδη με καλύτερες ταινίες, βασισμένες στην αλήθεια, και όχι να πετάμε τα ευρώ των φορολογουμένων σε παρακμιακές γελοιότητες. Θα είναι και οικονομικά πολύ αποδοτική επένδυση.

*Δικηγόρος