Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
Τη στιγμή που η πολιτική ηγεσία του πλανήτη παρίστανε την περασμένη εβδομάδα στο Νταβός ότι προβληματίζεται για τη μοίρα του κόσμου, μια ομάδα 102 βαθύπλουτων επιχειρηματιών ζητούσε με επιστολή της από τις κυβερνήσεις να φορολογήσουν επιτέλους τον μεγάλο, παρασιτικό πλούτο.
Η ομάδα που αυτοαποκαλείται «πατριώτες εκατομμυριούχοι» παρατηρεί πως «τα φορολογικά συστήματα δεν είναι δίκαια» και διαπιστώνει ότι «για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη, πρέπει να φορολογηθούν οι πλούσιοι».
Η προτροπή τους εκθέτει τους πολιτικούς και αποκαλύπτει την ηθική τους χρεοκοπία και εξαχρείωση. «Φορολογήστε μας τώρα!» καλούν τις κυβερνήσεις, οι οποίες, όπως αυτή του Κυριάκου Μητσοτάκη, παρουσιάζουν τη χαριστική μείωση στον φόρο των διανεμόμενων κερδών στους μεγαλομετόχους των επιχειρήσεων σαν φιλολαϊκό μέτρο.
Όπως τονίζουν, μια μικρή φορολογική επιβάρυνση σε όσους έχουν περιουσία αξίας άνω των 5.000.000 δολαρίων μπορεί να αποφέρει στα ταμεία των κρατών πάνω από 2,52 τρισ. δολάρια. Ένα τέτοιο ποσό, επισημαίνουν, επαρκεί «για να βγουν από τη φτώχεια 2,3 δισ. άνθρωποι για να παραχθούν αρκετά εμβόλια για όλο τον κόσμο και να καλυφθεί με κοινωνική ασφάλιση και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ο πληθυσμός των φτωχών χωρών και των χωρών μεσαίου εισοδήματος, που ανέρχεται συνολικά σε 3,6 δισ. άτομα».
Οι «πατριώτες εκατομμυριούχοι» αναφέρουν ακόμα ότι στις ανεπτυγμένες οικονομίες ο φόρος στον μεγάλο πλούτο θα προσέφερε τα αναγκαία φορολογικά έσοδα για να αυξηθεί το νοσηλευτικό προσωπικό στα εθνικά συστήματα υγείας, να χτιστούν φθηνές κατοικίες και να στηριχθούν τα νοικοκυριά που πλήττονται από την ενεργειακή κρίση.
Την εγκληματική εκτροπή αυτού του χρηματιστηριακού καπιταλισμού, που παράγει κέρδη χωρίς παραγωγικό και κοινωνικό αντίκρισμα, έχουν αναδείξει ορισμένοι από αυτούς τους ζάπλουτους, όπως ο μεγαλοεπενδυτής της Γουόλ Στριτ Γουόρεν Μπάφετ, πρώτος για χρόνια στη λίστα πλουσίων του περιοδικού «Forbes» και το αφεντικό της Microsοft Μπιλ Γκέιτς, οι οποίοι παραδέχονται δημόσια ότι πληρώνουν λιγότερους φόρους κι από τη γραμματέα τους.
Όταν ο διεθνούς φήμης Αμερικανός οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτς παραλάμβανε το βραβείο Νόμπελ, πριν από ακριβώς 20 χρόνια, εξηγούσε στον έκπληκτο δημοσιογράφο του «Observer» πώς ακριβώς δουλεύει «το σύστημα», που εγκλωβίζει στα χρέη ολόκληρες χώρες και λαούς.
Ο προθάλαμος της βαριάς ομηρίας, σύμφωνα με το οδοιπορικό του εγκλεισμού που ανέλυσε, είναι οι ιδιωτικοποιήσεις. Πρόθυμες πολιτικές ηγεσίες των χωρών πουλάνε κοψοχρονιά εθνική περιουσία, με αντάλλαγμα ακριβές προμήθειες στις εχέμυθες ελβετικές τράπεζες.
Πολύ προτού διαπιστωθεί η χρεοκοπία χωρών που περνάνε στην αρμοδιότητα του ΔΝΤ και των Κεντρικών Τραπεζών με τα ίδια πάντοτε ολέθρια αποτελέσματα, έχει προηγηθεί η χρεοκοπία απόλυτα διεφθαρμένων πολιτικών που έχουν οδηγήσει τους λαούς σε μια ηθική, πολιτική και οικονομική εξαθλίωση, μπροστά στην οποία η Βαϊμάρη γνέφει με συγκατάβαση.
Μια παράλογη πεποίθηση ότι ο περιορισμός της ζήτησης και της απασχόλησης θα μπορούσε να τροφοδοτήσει την ανάπτυξη και να μειώσει τα χρέη έχει φέρει τον πλανήτη στα σημερινά βαθιά σκοτάδια. Αυτές τις μεσαιωνικές απόψεις υπηρετούν με συνέπεια έμμισθοι αχθοφόροι στα ΜΜΕ και ακαδημαϊκοί, καλώντας τους λαούς να αποδεχθούν τη μίζερη ζωή τους σαν βαριά μοίρα.
Η απόλυτη υποταγή των πολιτικών ελίτ στους διεθνείς τραπεζίτες, με την προσδοκία πως με αηδιαστικές εκδουλεύσεις θα μπορούσαν να σώσουν το τομάρι τους, επιβεβαιώνει σήμερα τη βαθιά ηθική παρακμή των πολιτικών ηγεσιών. Και εξηγεί γιατί μέσα από αυτό το ηθικό κενό αναδύονται παντού στον δυτικό κόσμο νέες πολιτικές δυνάμεις, που κινούνται στη μεθόριο του πολιτικού συστήματος και σκορπίζουν ανησυχία.
η αναζήτηση τροφής και νερού έχει αντικατασταθεί με την αέναη αναζήτηση του χρήματος. το είδος άλλαξε συμπεριφορά πλέον.
Ο πατριώτης Τραμπ δεν συνυπέγραψε; Αλησμόνητη έμεινε η ατάκα του στην Khilary… (“because I paid you”) εννοώντας πως είχε τους διαύλους πειθούς των αξιωματούχων ώστε να έχει “ευνοϊκή φορολογική αντιμετώπιση”.
Δεν ξερω εαν ειναι “πατριωτες” οι συγκεκριμμενοι εκατομμυριουχοι, σιγουρα ομως ειναι ρεαλιστες, ισως οχι τοσο απο ανθρωπιστικης πλευρας οσο απο πλευρας προβλεψης και συνειδητοποιησης μελλοντικων κινδυνων που τους αφορουν. Γιατι, εαν ξαφνικα εκραγει το καζανι της “οικονομιας καζινο” κι αρχισουν να ξεσπανε ανεξελεγκτες μαζικες εξεγερσεις των εκατομμυριων φτωχων και καταπιεσμενων σε διαφορες χωρες, τοτε η ζημια που θα υποστουν θα ειναι πολυ μεγαλυτερη απο μια μικρη φορολογηση των υπερκερδων τους. Αλλωστε κι ο John Cage ειχε συνειδητοποιησει πριν απο πολλα χρονια οτι ενας καπιταλισμος “με ανθρωπινο προσωπο” οχι μονο προσεφερε πραγματικα οφελη στις καταπιεσμενες κοινωνικες ταξεις αλλα αποτελουσε και την καλλιτερη αμυνα απεναντι στον κομμουνισμο.
Το εκατομυριουχοι και το πατριωτες μαλλον δεν συναντιουνται ποτε .οπως εγραψε καποιος φιλος παραπανω προσπαθουν να προλαβουν ολες τις μελλοντικες επικινδυνες εξελιξεις.η παγκοσμια οικονομια πλεον ειναι μια τεραστια φουσκα που ακροβατει σε εκατομυρια τουβλακια ντομινο.αρκει η καταρευση μιας μικρης τραπεζας στα νησια φιτζι και τοτε ολα ανατρεπονται σε λιγες ωρες σε ολοκληρο τον πλανητη. ασχετα πραγματα μεταξυ τους αλλα τοσο αλληλενδετα μπορουν να προκαλεσουν μια παγκοσμια οικονομικη καταστροφη .πεθανε η βασιλισσα της αγγλιας και βογγηξαν τα χρηματηστηρια του πλανητη .αυτη την στιγμη στην ευρωπη ο κοσμος ασφυκτια με ολα αυτα που πληρωνει και εδω στην χωρα μας η κατασταση εχει ξεφυγει προ πολλου.κανεναν δεν ανδιαφερει αν η χωρα ανεβει επενδυτικη βαθμιδα αφου οι επενδυσεις πλεον ειναι φαντασιωση.ο κοσμος βιωνει μια ανεπαναληπτη ακριβεια στην καθημερινοτητα του.ανεργια στη υψη.πτυχια χωρις αντικρυσμα στην αγορα.εργασιες με το σταγονομετρο.η κατασταση αυτη θα οδηγησει τις καταπιεσμενες μαζες σε αντιδρασεις χωρις ελεγχο.αυτο προσπαθουν να προλαβουν οι κυριοι αυτοι. δωσε λιγα απο τα υπερκερδη να ειναι αυτοι καλα και εμεις να κονομαμε καλυτερα.
“πατριώτες” εκατομμυριούχοι και όχι “πατριώτες εκατομμυριούχοι” μιας και το κλειδί της υποκρισίας εδώ είναι το πατριώτες. Κατά τα άλλα το άρθρο είναι συμπαθητικό αν και δεν νομίζω πως υπάρχει υποταγή των πολιτικών ελίτ στους τραπεζίτες. Μαζί πάνε τα παλληκάρια, χέρι χέρι όπως έλεγε και ένα παλιό σλόγκαν.