Του Γιώργου Κ. Στράτου
Η ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα αποτελεί την τελευταία πράξη στην κορύφωση της σύγχρονης τραγωδίας που βιώνει η πατρίδα μας επί σαράντα και πλέον χρόνια και η οποία φέρει τον τίτλο «Ο εξανδραποδισμός της ελληνικής παιδείας». Οι υπεύθυνοι γι’ αυτήν την πνευματοκτόνα εξέλιξη, που έχει λάβει πλέον διαστάσεις εθνικής λοβοτομής, είναι πρωτίστως πολιτικοί, ακαδημαϊκοί, διανοούμενοι, καθηγητές και γονείς, οι οποίοι με τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους εξέθρεψαν το τέρας που καταπίνει το μέλλον της νεολαίας μας και μαζί του και αυτό της υπόστασής μας ως ελευθέρου έθνους.
Ο κυριότερος δικαιολογητικός λόγος είναι ένας και μόνο: είμαστε πολύ λίγοι, αρκούντως εύστροφοι, για να είμαστε και μορφωμένοι, και μάλιστα δωρεάν, και σε τόσο ευρεία γκάμα κοινωνικής διαστρωμάτωσης, οπότε για να καταπιούμε αμάσητη τη βίαια φτωχοποίησή μας κι ένας Θεός ξέρει ό,τι ακόμη μας ετοιμάζουν, θα πρέπει άμεσα να καταντήσουμε εντελώς «βούρλα», δίχως μνήμη, δίχως γνώση, δίχως γνώμη, δίχως αντίσταση. Τότε θα μας λογαριάζουν ως «συνεργάσιμους»!
Η απόφαση αυτή της κυβέρνησης προσκρούει σε δύο τεράστια εμπόδια, το καθένα από τα οποία συνδέεται άμεσα με τον σκληρό πυρήνα της δημοκρατίας μας και της εύρυθμης λειτουργίας του πολιτεύματός μας. Το πρώτο αφορά την επιταγή του Συντάγματός μας, το οποίο στο άρθρο 16 απαγορεύει ρητά τη «σύσταση ανώτατων σχολών από ιδιώτες». Και κανονικά είναι ανυπέρβλητο άνευ αναθεώρησής του. Θα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας όταν θα κληθεί μετά μεγίστης πιθανότητας να τοποθετηθεί επί του θέματος.
Το δεύτερο εμπόδιο συνίσταται σε μία αλληλένδετη συστάδα ερωτημάτων που προκύπτουν από την πραγματικότητα: ένα κράτος που διέλυσε τα δικά του πανεπιστήμια είναι σε θέση να θέσει προϋποθέσεις και να ελέγξει την τήρησή τους, προκειμένου για τη δημιουργία αντίστοιχων μη κρατικών; Ποιες μελέτες, ποιος διάλογος, ποια προηγούμενα και σε ποιες χώρες αποτέλεσαν τον οδηγό και το παράδειγμα για όσα υποτίθεται ότι θα εφαρμοστούν και σε μας; Ο πακτωλός ιδεών και χρημάτων που περιλαμβάνεται στη λίστα των 19 ερωταπαντήσεων, με τις οποίες το υπουργείο Παιδείας συνόδευσε την εξαγγελία του, γιατί δεν θα μπορούσε να ‘χει εφαρμοστεί ήδη στα κρατικά ΑΕΙ; Πώς και από ποιον θα καθορίζονται η εισαγωγή των φοιτητών και τα δίδακτρα στα μη κρατικά πανεπιστήμια; Η χώρα έχει έλλειμμα σε επιστημονικό δυναμικό και κενές θέσεις εργασίας γι’ αυτό;
Το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο, όπως βάφτισαν οι συντάκτες του το σχετικό νομοσχέδιο, θα προσφέρει μία μεγάλη υπηρεσία στον τόπο, κατά τρόπο δραματικά οξύμωρο. Θα σημάνει οριστικά και αμετάκλητα το τέλος των ψευδαισθήσεων για όσους ονειρεύονταν μία καλύτερη ζωή για τα παιδιά τους μέσα από τη δωρεάν ανώτατη εκπαίδευση, από το 1964 που τη θέσπισε η Ένωση Κέντρου του αείμνηστου Γεωργίου Παπανδρέου, μέχρι σήμερα. Καθώς τα δημόσια ΑΕΙ θα ξεχαρβαλώνονται με γεωμετρική πρόοδο μέχρις οριστικής διάλυσής τους, παραδίνοντας τους καλύτερους καθηγητές στα μη κρατικά, προσελκύοντας τους αξιότερους φοιτητές κατεξοχήν από μαθητές ιδιωτικών σχολείων λόγω επιδόσεων, αλλά και επειδή οι γονείς τους θα έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν ξανά δίδακτρα, αυτά που θα τους εξασφαλίσουν στη συνέχεια καλύτερα βιογραφικά και πιο καλοπληρωμένες δουλειές, η μεγάλη πλειονότητα της κοινωνίας μας θα αποχαιρετίσει και τις τελευταίες ελπίδες της να αξιωθούν οι βλαστοί της μια καλύτερη ζωή απ’ τη δική της.
Σκληρή, αλλά δίκαιη τιμωρία για πολίτες που καναπεδιασμένοι αυτάρεσκα στον επιδοτούμενο και χειμαζόμενο μικρόκοσμό τους αγνόησαν επιδεικτικά τα οράματα και τους αγώνες μιας γενιάς πολύ αξιότερων συμπατριωτών μας.
