Κοινό μυστικό: Η εκδίκηση πουλάει πολύ στην κοινωνία μας και όποιος παίρνει το αίμα του πίσω αντιμετωπίζεται (ανεπισήμως) ως ήρωας
Του Παναγιώτη Λιάκου
Η υπόθεση του 50χρονου Αλβανού που σκότωσε τον κουνιάδο του, ο οποίος επί σειράν ετών βίαζε την ανήλικη κόρη του, «μιλάει» σε πολλούς και αυτά που λέει δεν είναι ευχάριστα.
Δημοσίως, όσοι έχουν δημόσιο βήμα, κάποιο αξίωμα, εξέχουσα θέση στην κοινωνία καταδικάζουν την πράξη ως αυτοδικία και συνοδεύουν τα επιχειρήματά τους με τα παραδοσιακά «υπάρχουν νόμοι, δικαστήρια, δεν θα γίνουμε ζούγκλα» κ.ά. Μάλιστα, γαρνίρουν τα επιχειρήματά τους και με χριστιανικές διδαχές (τις οποίες χλευάζουν σε άλλες περιπτώσεις).
Όμως, στις ιδιωτικές συζητήσεις η εικόνα αλλάζει: Ο 50χρονος που σκότωσε τον βιαστή της κόρης του εγκωμιάζεται ως «δίκαιος, σωστός, αληθινός άντρας, γενναίος πατέρας, υπόδειγμα».
Οι ιδιωτικές συζητήσεις βρίσκονται πολύ πιο κοντά στην πραγματική αντίληψη των ανθρώπων για τις κοινωνικές σχέσεις, τους θεσμούς, την πολιτική κατάσταση της χώρας. Στον δημόσιο διάλογο είθισται να λέμε τα κατά συνθήκην ψεύδη που θα μας κάνουν να φαντάζουμε… υπεύθυνοι και νομοταγείς πολίτες.
Ο σεβασμός των Ελλήνων στην αυτοδικία και ο θαυμασμός για εκείνους που παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους δεν προέκυψαν τυχαία, ούτε αποτελούν όψιμο… χούι της φυλής μας. Σχετίζονται άμεσα με την παραδοχή ότι δεν υπάρχουν θεσμοί στην Ελλάδα και ότι αυτό που επισήμως αποκαλείται «Δικαιοσύνη» είναι μια σαθρή κατασκευή, η οποία δεν έχει σχέση με την ιδέα που θα έπρεπε να υπηρετεί.
Όταν κυκλοφορεί ελεύθερος ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ο υπουργός Οικονομικών που… νόθευσε τη «λίστα Λαγκάρντ», η οποία περιελάμβανε ονόματα συγγενών του, τι είδους δίκιο θα έβρισκε ο Αλβανός για τον βιασμό της κόρης του; Ο βιαστής θα έβρισκε τον τρόπο στο σάπιο σύστημά μας για να βγει σύντομα έξω και να κάνει τα ίδια.
Η αυτοδικία θεωρείται πλέον, από εκατομμύρια Έλληνες, ως η τελευταία καταφυγή, το τελευταίο «χαρτί» που κρατούν στα χέρια τους οι αδύναμοι μπροστά στην αυθαιρεσία των λίγων ισχυρών, αλλά και στις κακουργίες άλλων, φαινομενικά ανήμπορων και… ευπαθών.
Αυτή είναι η αλήθεια. Είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, οφείλουμε να την αναγνωρίζουμε. Αν θέλουμε να γίνει αντιπαθής η αυτοδικία, ας αποκτήσουμε πραγματική Δικαιοσύνη.
