Η ανάγκη παρουσίας της Νέας Αριστεράς στη Βουλή σχετίζεται άμεσα με το νομοσχέδιο για τους servicers και τα «κόκκινα» δάνεια, όπως και με ό,τι θα ακολουθήσει μέσα στο 2024 σε σχέση με τα εθνικά θέματα και τις νέες συμφωνίες
Του Λάμπρου Παπαδή
Τα τελευταία πολιτικά μαντάτα για το κόμμα της Νέας Αριστεράς κάθε άλλο παρά αισιόδοξα είναι, καθώς όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν το κόμμα Χαρίτση – Αχτσιόγλου να ακουμπά οριακά το 2%, και αυτό μάλιστα σε μια κρίσιμη πολιτική καμπή, χρονιάς ευρωεκλογών, και δεδομένου πως ό,τι είχε να χάσει ο ΣΥΡΙΖΑ από τη διάσπαση το έχασε και ό,τι ήταν να πάρει η Νέα Αριστερά το πήρε…
Οι μόνιμοι τρεις πυλώνες στους οποίους κινήθηκε ρητορικά στο τέλος του 2023 το κόμμα της ΝΕ.ΑΡ. ήταν η υπεράσπιση του υπουργικού έργου την περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς καμία αναφορά στον Αλέξη Τσίπρα, η μονότονη επωδός ότι οι ίδιοι αποτελούν τα πρόσωπα που εξέφραζαν και εκφράζουν την Αριστερά ως ιδεολογία, και, τρίτον, η πεποίθηση ότι μόνο αυτοί μπορούν εξ αριστερών να ασκήσουν αντιπολίτευση στον Κ. Μητσοτάκη.
Βέβαια, οι συγκρούσεις στο εσωτερικό τους είναι πλέον γνωστές και κυκλοφορούν τόσο στη δημοσιογραφική όσο και στην πολιτική πιάτσα. Από το τηλεφώνημα στην Κουμουνδούρου κορυφαίου στελέχους της ΝΕ.ΑΡ. για χρόνια πολλά και τις διαρροές ότι μετά τις ευρωεκλογές θα κριθεί ακόμα και η ίδια η υπόσταση του κόμματος διαφαίνεται καθαρά ότι τα πολιτικά σωσίβια τελειώνουν για τους έμμισθους ακόμα του ΣΥΡΙΖΑ (μια και μπορεί να σχημάτισαν Κ.Ο. αλλά ακόμα τους πληρώνει ο ελληνικός λαός ως εκλεγμένους με τον ΣΥΡΙΖΑ). Εύκολα, από την άλλη, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι η ανάγκη κοινοβουλευτικής παρουσίας της Νέας Αριστεράς στη Βουλή σχετίζεται άμεσα με το νομοσχέδιο για τους Servicers και τα «κόκκινα» δάνεια, όπως και με ό,τι θα ακολουθήσει μέσα στο 2024 σε σχέση με τα εθνικά θέματα και τις μεγάλες συμφωνίες που ετοιμάζονται να έρθουν.
Οι ρόδες της Ιστορίας πλέον γύρισαν και το κοστούμι της Αριστεράς δεν πάει καθόλου στη Νέα Αριστερά, αφού στο αφήγημά της δεν υπάρχει καμία ριζοσπαστική πρόταση και προοπτική, παρά μόνο το μόνιμο αόριστο επιχείρημα το οποίο χρησιμοποιούν πολλοί, «Εμείς θα τα κάνουμε καλύτερα και εμείς είμαστε κοινωνικά πιο ευαίσθητοι», την ώρα που ακόμα και στην ίδια την Ευρώπη τα νέα για την ευρωπαϊκή Αριστερά δεν είναι και τα πιο ευχάριστα και σχεδόν πάντα ό,τι γίνεται έξω σε επίπεδο αδιεξόδου επηρεάζει δύο φορές τα ελληνικά πράγματα. Ίσως αυτό το ιδιαίτερο ψυχολογικό σύνδρομο ηττοπάθειας και πολιτικής απομόνωσης, από το οποίο δεν πάσχει τώρα η συγκεκριμένη ιδεολογική πτέρυγα της Αριστεράς και η Νέα Αριστερά, αλλά νοσεί εδώ και χρόνια, να μπορεί να προσδιοριστεί με όρους σάτιρας ως παράδειγμα μόνο στον αξέχαστο τηλεοπτικό ρόλο του Σπύρου Παπαδόπουλου στους «Απαράδεκτους», ο οποίος συνεχώς επικαλούνταν το πολιτικό του παρελθόν στο Πολυτεχνείο, αλλά δούλευε ως διαφημιστής σε πολυεθνική και, όταν θέλησε να πάει στην απέναντι κατάληψη να κάνει ιδεολογική κατήχηση, έφαγε γιαούρτι…
