Του Χρήστου Μπολώση
Πέθανε ο 31χρονος υπαρχιφύλακας Γιώργος Λυγγερίδης, τον οποίο είχε τραυματίσει βαρύτατα το αληταριό σε αγώνα βόλεϊ μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού. Και, λοιπόν, τι έγινε;
Ποιος ήταν ο Γιώργος; Μήπως ήταν ο Φύσσας; Μήπως ο Αλέξης; Μήπως ο Ζακ; Μπα, κανένας απ’ αυτούς. Δεν είδα και καμιά «συλλογικότητα» να διαμαρτυρηθεί.
Ο Γιώργος ήταν ένα φτωχόπαιδο που έπαιζε κάθε μέρα τη ζωή του κορόνα γράμματα, αντιμετωπίζοντας τους οργανωμένους αλήτες. Τώρα η ΕΛ.ΑΣ. θα συλλάβει τους «καθοδηγητές» (από τους οποίους βρίσκεται μια ανάσα…) που όπλισαν το χέρι του 18χρονου δολοφόνου (ο οποίος «μετάνιωσε»), όπως είχε συλλάβει τους δολοφόνους του Καραϊβάζ, τους δολοφόνους των Καπελώνη – Φουντούλη, τους δολοφόνους του Μιχάλη Κατσουρή, αυτούς που έσπασαν στο ξύλο τον διαιτητή Τζήλο (κι απ’ αυτούς μια ανάσα είναι εδώ και πέντε χρόνια).
Πάντως, τόσο ο πρωθυπουργός όσο και ο υπουργός ΠΡΟΠΟ δήλωσαν χολοσκασμένοι, ενώ ο πρωθυπουργός δεσμεύτηκε για τιμωρία των «δολοφόνων του Ρέντη και το ξερίζωμα της βίας», και οι ένοχοι θα λογοδοτήσουν όσο ψηλά κι αν ίστανται.
Δάκρυσα μόλις το διάβασα. Και δεν δάκρυσα, όπως θα έπρεπε, για την ανικανότητα των κρατούντων, αλλά για το παλικάρι που έφυγε τόσο άδοξα επειδή η Πολιτεία δεν έχει το σθένος και τη βούληση να ξεριζώσει το κακό.
Αιωνία η μνήμη σου, Γιώργο.
Στη κοινή γνώμη έχουν περάσει το μήνυμα όχι συμμετοχή, όχι ενεργός πολίτης, παθητικός και με υποταγή στο σύστημα.
Πνιγμένοι σε ψέματα, σε σκάνδαλα, σε ατιμωρησία, σε παρανομία-παραβατικότητα, σε ειδήσεις που προκαλούν πόνο, βγάζουν θλίψη, αλλά από την άλλη όψη τρομοκρατούν, όχι αυτό σε εμάς, όχι αυτό στην δική μας πόρτα, θερίζουμε στο σήμερα όλο αυτό το αποτύπωμα της κοινωνίας μας.
Με όλο αυτό το γκρίζο άχαρο περιβάλλον γύρω μας η κάθε επόμενη μέρα πως να γίνει καλύτερη?
Αναζητούμε λύσεις που δεν έρχονται, περιμένουμε από κάπου ένα ξεκίνημα που δεν φαίνεται, αφήσαμε την παραθάρια να κυριεύσει τις ζωές μας, αφού πρώτα το φρόντισαν κάποιοι επιτυχώς με μαεστρία και παραπλάνηση .
Η Πυθία ας μας οδηγήσει σε επόμενο βήμα που ήθελε δώσει στις ζωή μας νόημα ελπίδας, αέρα αλλαγής.
Δεν μπορεί να μην υπάρχουν οι δυνάμεις αυτές που έχουν την δύναμη να δώσουν το έναυσμα αυτό.
Πολλά τα χρόνια που ο σκοπός ζωής αναζητά τον ρυθμό της ανόρθωσης και όχι το κατρακύλημα.
Άγνωστο το γιατί το καθυστερούν μεν, αναπόφευκτο όμως ότι έρχεται αυτή η ώρα.