Στο έλεος του κατευνασμού

Του Ραφαήλ Καλυβιώτη*

O πρωθυπουργός και όλη αυτή η σχολή του κατευνασμού που τον πλαισιώνει βασίζονται σε μία φιλελεύθερη/οικονομική σχολή των διεθνών σχέσεων, σύμφωνα με την οποία η αύξηση των οικονομικών δραστηριοτήτων επιτυγχάνει και εμβάθυνση όπως και εξομάλυνση των προβληματικών σχέσεων δύο χωρών. Αυτή η σχολή σκέψης είναι που επικράτησε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα στη σχέση του Ισραήλ με τη Γάζα, με αποτέλεσμα τις ρουκέτες και τις δολοφονίες αμάχων από τη Χαμάς.

Αλλά ας κάνουμε και κάποιες καίριες παρατηρήσεις για την πρόσφατη συνάντηση που τα συστημικά ΜΜΕ όχι μόνον δεν έχουν προβάλει, αλλά, αντιθέτως, επιστρατεύουν οργανικούς διανοούμενους, οι οποίοι -λίγο ως πολύ-, και το άκουσα αυτό με τα αυτιά μου, λένε ότι η Τουρκία έχει ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο.

Πρώτον

Στη διακήρυξη ειρήνης και φιλίας υπάρχει το εξής σημείο:

«Τα μέρη δεσμεύονται να απέχουν από κάθε δήλωση, πρωτοβουλία ή ενέργεια που θα μπορούσε να υπονομεύσει ή να απαξιώσει το γράμμα και το πνεύμα αυτής της διακήρυξης ή να θέσει σε κίνδυνο τη διατήρηση της ειρήνης και της σταθερότητας στην περιοχή τους».

Εδώ, λοιπόν, έχουμε μια εξίσωση των νόμιμων κυριαρχικών δικαιωμάτων με τις παράνομες τουρκικές δραστηριότητες. Μεγάλη επιτυχία της Τουρκίας. Έρευνες για υδρογονάνθρακες, καθορισμός ΑΟΖ με άλλη χώρα κ.λπ. εκ μέρους της Τουρκίας θα θεωρήσει η Τουρκία ότι εμπίπτουν στην παράγραφο αυτή. 

Δεύτερον

Η Τουρκία με αυτήν τη συμφωνία κερδίζει χρόνο, υπό την έννοια ότι έχει ανοικτά μέτωπα με τη Δύση, τόσο όσον αφορά το ζήτημα υποστήριξης της Χαμάς όσο και με την αποφυγή της πίεσης για την ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ. 

Θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει ότι και η Ελλάδα κερδίζει χρόνο για, παράδειγμα, να ενισχυθεί στρατιωτικά έτι περαιτέρω. Η σχολή όμως του κατευνασμού που κυριαρχεί στο πρωθυπουργικό περιβάλλον ομιλεί περί παγώματος των εξοπλισμών, διότι δεν υπάρχει δημοσιονομικός χώρος. Και δεν είναι λίγα τα άρθρα τα οποία έχουν δει το φως της δημοσιότητας που αναφέρουν ότι καθυστερεί να φθάσει η πρόταση για τα F-35. 

Κάποιος πονηρά σκεπτόμενος θα αναρωτιόταν μήπως καθυστερεί να έρθει διότι ο ξένος παράγων, βλέποντας τις προσπάθειες επαναπροσέγγισης, λέει ότι θα βγω κερδισμένος εάν εξοπλίσω και τις δύο πλευρές για να υπάρχει ισοζύγιο φιλίας και να μην εξοπλίσω μόνο τη μία, ήτοι την Ελλάδα;

Τρίτον

Οι άλλοι σύμμαχοι με τους οποίους έχουμε στρατηγική σχέση, οι Γάλλοι και το Ισραήλ, βλέποντας αυτήν τη διμερή προσέγγιση με την Τουρκία, μάλλον νιώθουν λίγο αμήχανα, βλέποντας την Ελλάδα να προσεγγίζει ένα κράτος με το οποίο τα συμφέροντά τους δεν συμπίπτουν.

Και σε τελική ανάλυση η οικονομική εμβάθυνση δίνει το θάρρος σε χώρες όπως η Ισπανία και η Μ. Βρετανία να επανέλθουν δριμύτερες και να ισχυριστούν ότι καλώς τόσα χρόνια δεν εφαρμόζουν κυρώσεις στην Άγκυρα. Και θα έχουν και δίκιο.

Τέταρτον

Το όλο πλαίσιο της συμφωνίας πρέπει να ιδωθεί σε συνδυασμό με τη συνέντευξη που παραχώρησε ο Τούρκος πρόεδρος στην «Καθημερινή». Μίλησε περί Τουρκικής Δημοκρατίας της Βορείου Κύπρου και φυσικά δεν αποδέχεται τις αποφάσεις του ΟΗΕ, αλλά στέκεται στην πραγματικότητα και προωθεί φυσικά τη λύση των δύο κρατών.

Μίλησε και για πακέτο διαφορών, που φυσικά σηματοδοτεί ότι η Τουρκία καμία από τις παράνομες διεκδικήσεις της δεν έχει απολέσει, ούτε κανένα τουρκολιβυκό σύμφωνο θα πάρει πίσω ούτε το casus beli ήρε κ.λπ.

Μίλησε δε περί τουρκικής μειονότητας και η απάντηση του πρωθυπουργού ήταν καλή, αλλά θα έπρεπε να αναφέρει για την ελληνική μειονότητα στην Πόλη πού ήταν και πού βρίσκεται, διότι στη Συνθήκη της Λωζάννης οι μειονότητες διέπονται από την αρχή της αναλογικότητας.

Ο κατευνασμός δεν είναι στρατηγική. Ο κατευνασμός χρησιμοποιείται για να κερδίσεις χρόνο. Όταν χρησιμοποιείται ως στρατηγική, ο λύκος μυρίζεται αίμα. Το πρόβλημα το μεγάλο στην Ελλάδα όμως είναι οι προβατόσχημοι λύκοι, που παρουσιάζουν τη φιλαργυρία τους ως γενναιότητα. Τι κατάντια.

*Υπ. δρ Γεωπολιτικής – Πρόεδρος ∆ικτύου Ελλήνων Συντηρητικών