Του Κωνσταντίνου Σχοινά
Δεκαπέντε χρόνια μετά, περιέργως κυκλοφόρησαν άφθονες αναλύσεις για την «εξέγερση» του Δεκεμβρίου του 2008 και όχι μόνο στα συνήθη -ας τα πούμε «περιθωριακά»- ενημερωτικά μέσα. Τι «κινήματα» είπαν, τι «αντιεξουσιαστική κουλτούρα» που διαχύθηκε και συνέβαλε, λέει, κι αυτή στα εγχειρήματα αλληλέγγυας οικονομίας των επόμενων χρόνων!
Αν νομίζει κανείς ότι περίμενε ο Έλληνας πολίτης να καούν αυτοκίνητα και να πλιατσικολογήσουν οι Τσιγγάνοι τις σπασμένες βιτρίνες το 2008 για να αναπτύξει (ή ίσως να θυμηθεί) μεθόδους αλληλοβοήθειας αργότερα επί Μνημονίων, θα σκίσω τα πτυχία μου και θα κορνιζώσω εκείνα των… ειδικών αναλυτών! Αν με πει κανείς κακοπροαίρετο που θυμάμαι μόνο το πλιάτσικο, θα απαντούσα ότι, στη Θεσσαλονίκη τουλάχιστον, για τους περισσοτέρους η πιο ανεξίτηλα χαραγμένη στιγμή των τότε επεισοδίων ήταν η παντελώς απρόκλητη πυρπόληση ενός βιβλιοπωλείου στην Εγνατία, πράξη αρκετή για να εκθέσει αιωνίως οποιονδήποτε… φιλοσοφημένο απολογητή του «κινήματος».
Σε τελική ανάλυση, ρε παιδιά, τι «κινήματα» είναι αυτά που κουνιούνται μια μέρα τον χρόνο;
