Το θέμα της εγκληματικότητας θα έπρεπε να αποτελεί το πρώτιστο μέλημα της Πολιτείας, γιατί απειλεί τη ζωή μας
Του Γιάννη Χ. Κουριαννίδη*
«Ήταν γνώριμος στις γαλλικές Αρχές» ο δράστης της τρομοκρατικής ενέργειας που κόστισε τη ζωή σε έναν αθώο πολίτη στο Παρίσι πριν από λίγες ημέρες, ενώ και δύο άλλοι πολίτες τραυματίστηκαν βαριά. Είχε συλληφθεί πριν από επτά χρόνια επειδή προετοίμαζε τρομοκρατική ενέργεια, είχε καταδικαστεί σε πέντε χρόνια φυλάκιση, εξέτισε μόλις τα τρία και αποφυλακίστηκε «υπό επιτήρηση», γιατί διαγνώστηκε με ψυχιατρική διαταραχή. Ήταν χαρακτηρισμένος ως «ριζοσπάστης ισλαμιστής, εξαιρετικά επιρρεπής και ασταθής», ενώ το 2022 οι Αρχές διαπίστωσαν έντονη διαδικτυακή δραστηριότητα και τέθηκε υπό παρακολούθηση. Μία παρακολούθηση, όμως, που δεν φάνηκε ικανή ν’ αποτρέψει το μοιραίο για τη ζωή του Γερμανού τουρίστα που βρέθηκε στον δρόμο του…
Μία ανάλογη περίπτωση είχαμε πρόσφατα και στην πατρίδα μας, ευτυχώς χωρίς να κοστίσει τη ζωή σε κάποιον αθώο. Ο 23χρονος Σύρος που χαρακτηρίστηκε ως «δράκος των Εξαρχείων» ήταν επίσης «γνώριμος των Αρχών», αφού είχε καταδικαστεί σε φυλάκιση για απόπειρα βιασμού. Μετά την αποφυλάκισή του, αντί να απελαθεί στη χώρα του, αφέθηκε να κυκλοφορεί στη δική μας και να επιτίθεται σε ανυποψίαστες γυναίκες! Είναι χαρακτηριστικό, μάλιστα, ότι ο εν λόγω Σύρος είχε καταφύγει στην Ελλάδα ως «ασυνόδευτο ανήλικο» ζητώντας πολιτικό άσυλο. Όπως ακριβώς είχε κάνει και ο Πακιστανός Βακάς, που σακάτεψε τη Μυρτώ στην Πάρο πριν από μερικά χρόνια. Και, φυσικά, δεν είναι οι μοναδικές περιπτώσεις (αυτές του Νικόλα Μουστάκα και του Μανώλη Καντάρη είναι ίσως οι πιο χαρακτηριστικές).
Πόσοι, άραγε, τέτοιοι κυκλοφορούν ανάμεσά μας, στην Ελλάδα αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη; Τα στοιχεία που έχουν δει το φως της δημοσιότητας πριν από περίπου έναν χρόνο (σε έρευνα του Ελληνικού Ιδρύματος Έρευνας και Καινοτομίας) ανεβάζουν τον αριθμό των αλλοδαπών στην Ελλάδα σε 940.000 (και, φυσικά, αναφέρεται μόνο στους καταγεγραμμένους). Αν σκεφτεί κανείς ότι η συντριπτική πλειονότητα αυτών προέρχεται από χώρες που, είτε λόγω θρησκευτικού φονταμενταλισμού είτε λόγω πολιτικής ιστορίας (λ.χ. κομμουνιστικά αθεϊστικά καθεστώτα), η προστασία της ανθρώπινης ζωής βρίσκεται πολύ χαμηλά στο αξιακό σύστημά τους, τότε σίγουρα δικαιούμαστε να προβληματιζόμαστε και να ανησυχούμε.
Αυτός ο προβληματισμός, όμως, φαίνεται πως αγγίζει μόνο τους απροστάτευτους πολίτες, που βιώνουν καθημερινά τις συνέπειες της ανικανότητας των Αρχών να αντιμετωπίσουν την εγκληματικότητα, που καθημερινώς θεριεύει. Οι κυβερνώντες έχουν άλλες προτεραιότητες, αφού στόχος τους είναι η βελτίωση των δημοσιονομικών και δημογραφικών δεικτών, κάτι που περιμένουν να το επιτύχουν με την «ενσωμάτωση» πολλών ακόμη αλλοδαπών από αυτούς που έρχονται λαθραία στη χώρα. Κι αυτό είναι κάτι που τους φαίνεται πολύ λογικό, αφού δεν είναι παρά απλοί διαχειριστές κάποιων κρατικών δομών, χωρίς καν να προσεγγίζει η σκέψη τους την έννοια του έθνους. Διότι το Δημογραφικό δεν είναι πρόβλημα του κράτους, αλλά πρωτίστως πρόβλημα του έθνους. Και ως τέτοιο δεν λύνεται με το «μπόλιασμα» με αλλοδαπούς, αλλά με την ενθάρρυνση των Ελλήνων να τεκνοποιήσουν.
Σίγουρα το θέμα της εγκληματικότητας θα έπρεπε να αποτελεί το πρώτιστο μέλημα μιας Πολιτείας. Κι αυτό γιατί η εγκληματικότητα απειλεί τη ζωή μας. Όλα τα άλλα μπορεί να μας ταλαιπωρούν και να μας δυσκολεύουν στην καθημερινότητά μας, αλλά μέχρι εκεί. Οι δικαιωματιστές συνηθίζουν να λένε ότι είναι καλύτερο να βρίσκονται 100 ένοχοι εκτός φυλακής, παρά ένας αθώος μέσα. Ίσως θα πρέπει επιτέλους να το αντιστοιχίσουμε στην περίπτωσή μας λέγοντας ότι είναι προτιμότερο να γυρίσουν όλοι οι παράνομοι στις πατρίδες τους, παρά να κινδυνεύσει η ζωή έστω και ενός αθώου ανθρώπου.
* Διευθυντής περιοδικού «Ενδοχώρα»
