Του Κωνσταντίνου Σχοινά
Έχω δει πρόσφατα έναν Παύλο Τσίμα και μια Σία Κοσιώνη να εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους για τις ατάκες και τη συμπεριφορά του νέου προέδρου της Αργεντινής, έπειτα από σχετικό ρεπορτάζ του Σκάι για την εκλογή του. Πραγματικά, απορώ πώς στον πιο περιβόητο ίσως τηλεοπτικό σταθμό της χώρας αποφάσισαν να θρηνήσουν τη μοίρα της μακρινής Αργεντινής, επειδή αυτή έπεσε στα νύχια του σκληρού νεοφιλελευθερισμού, πασπαλισμένου με άφθονο φθηνό λαϊκισμό!
Αφού πριν από μία δεκαετία, αν ήσουν φίλα προσκείμενος στο μνημονιακό στρατόπεδο, έπρεπε αναγκαστικά να είσαι ένας Έλληνας Χαβιέρ Μιλέι, που φώναζε με ντουντούκες ότι δεν χρειαζόμαστε υπουργεία, ότι οι φόροι πρέπει να πέσουν στο -10%, διότι οτιδήποτε άνω του μηδενός σκοτώνει την ελευθερία και την αυτονομία του ατόμου (την ίδια ώρα που οι φόροι «κάλπαζαν», φυσικά). Και να είσαι ένας Μιλέι που δεν κυνηγούσε με… αλυσοπρίονο απλώς τις δημόσιες δαπάνες, αλλά θα ήταν ικανός να μπουκάρει με αυτό σε κάποια Εντατική και να αποτελειώσει τις ίδιες τις αιτίες των δαπανών, προσφέροντάς τους την αιώνια ανάπαυση! Άβυσσος η ψυχή…
