Τον Führer των Αράβων δεν τον έχετε ακουστά, κύριε Ερντογάν;  

Η ρητορική Ερντογάν στο Βερολίνο και ο μεγάλος μουφτής της Ιερουσαλήμ, ο οποίος ήταν συνεργάτης των ναζί

Του Ζηκόπουλου Ευστράτιου*

Ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν, κατά τη διάρκεια της κοινής συνέντευξης Τύπου με τον καγκελάριο της Γερμανίας Όλαφ Σολτς, στο Βερολίνο, την Παρασκευή 17/11/2023, χρησιμοποίησε μια άκρως προσβλητική και εμπρηστική ρητορική στη διπλωματική ιστορία των δύο χωρών: 

«Εμείς δεν χρωστάμε στο Ισραήλ, δεν συμμετείχαμε στο Ολοκαύτωμα», (Protagon Team, 17 Νοεμβρίου 2023, 21.38).

«Εμείς δεν έχουμε ενοχές έναντι του Ισραήλ και μπορούμε να μιλάμε ελεύθερα». (Παρασκευή 17 Νοεμβρίου 2023, 22.39,naftemporiki.gr).

Ο Ερντογάν υπονόησε ότι η Γερμανία στηρίζει το Ισραήλ επειδή αισθάνεται ενοχές λόγω του Ολοκαυτώματος από τους ναζί. Η διπλωματική απάντηση του καγκελαρίου στις πρωτοφανείς προσβολές ήταν «Έχουμε διαφορετικές απόψεις». Άλλωστε η Γερμανία, εκτός από «διαφορετικές απόψεις», έχει και τους λόγους της να συμπεριφέρεται ήπια στην Τουρκία.

Επειδή το επόμενο επίσημο -και πολυαναμενόμενο- ταξίδι του Ερντογάν θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα, κρίνεται σκόπιμο να πέσει φως σε αλήθειες και γεγονότα άγνωστα στο ευρύ κοινό, ώστε να γίνουν γνωστές οι αποτρόπαιες προθέσεις και πράξεις των μουσουλμάνων ηγετών, όπως αυτές του μεγάλου μουφτή της Ιερουσαλήμ Amin Al Husseini, του αποκαλούμενου «The führer of the Arabs», ο οποίος ως συνεργάτης των ναζί «διατηρούσε διαμέρισμα στο Βερολίνο μεταξύ 1941-1945» («Jerusalem Post», 2020).

Ο Mohammed Amin al-Husseini (Ιερουσαλήμ, 4 Ιουλίου 1895 ή 1313 Aφ’ Εγ. – Βηρυτός, 5 Ιουλίου 1974), γνωστός και ως Hadj Amin al-Husseini ή ως «μεγάλος μουφτής της Ιερουσαλήμ», ήταν εθνικιστής και ηγέτης θρησκευτικός την περίοδο της βρετανικής εντολής στην Παλαιστίνη. Ο Amin a-Husseini εκπαιδεύτηκε για να διαδεχθεί τον πατέρα του, μουφτή της Ιερουσαλήμ. Σπούδασε Ισλαμικό Δίκαιο στο Πανεπιστήμιο Al-Azhar στο Κάιρο και συνέχισε τις σπουδές του σε μια σχολή διοίκησης στην Κωνσταντινούπολη. Μετά τη βρετανική νίκη επί των Οθωμανών και την άφιξή τους στην Παλαιστίνη, συνεργάστηκε μαζί τους και έγινε «ο ευσεβής μουσουλμάνος, υπηρετώντας χριστιανικό στρατό, εναντίον του μουσουλμάνου εχθρού». Το 1937, ο μουφτής προσέγγισε τη Γερμανία. Τον Ιούλιο του 1937, την ημερομηνία της έκθεσης «Peel», ο Χίτλερ αποφάσισε να συμμαχήσει με τους Άραβες εναντίον των Άγγλων. Και από τότε ο Αλ Χουσεϊνί εντάχθηκε ουσιαστικά στη ναζιστική Γερμανία ενάντια στους Βρετανούς κατακτητές. Καλεί σε ιερό πόλεμο -γκεχάντ- κατά των Άγγλων, χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία. Τον Ιανουάριο του 1941 ζήτησε και πάλι από τη ναζιστική Γερμανία αναγνώριση της ανεξαρτησίας των αραβικών εθνών από τις βρετανικές και γαλλικές αποικιακές δυνάμεις, καθώς και το δικαίωμα των παλαιστινιακών αραβικών Αρχών να εμποδίσουν οποιαδήποτε δημιουργία εβραϊκών εστιών. Στις 27 Οκτωβρίου έγινε δεκτός από τον Μπενίτο Μουσολίνι, ο οποίος αποδέχθηκε την αρχή της υποστήριξης του Άξονα σύμφωνα με την πρότασή του. Στη συνέχεια πήγε στη Γερμανία, όπου έγινε δεκτός από τον Αδόλφο Χίτλερ στις 28 Νοεμβρίου 1941. Κατά τη συνάντησή του με τον Χίτλερ και στις ραδιοφωνικές εκπομπές του, ο Χατζ Αμίν αλ-Χουσεϊνί υποστήριξε ότι οι Εβραίοι ήταν οι κοινοί εχθροί του Ισλάμ και της ναζιστικής Γερμανίας (Publié le 8 mai 2016 par Mémoires de Guerre, memoiresdeguerre.com).

Κατά την παλαιστινιακή πηγή palwatch.org, ο Haj Amin Al-Husseini – the Grand Mufti of Jerusalem στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου μετακόμισε στο Βερολίνο, όπου ήταν συνεργάτης των ναζί και του Χίτλερ. Ο Αλ-Χουσεϊνί ήταν στον κατάλογο της λίστας της Γιουγκοσλαβίας με τους καταζητούμενους εγκληματίες πολέμου και ήταν υπεύθυνος για μια μουσουλμανική μεραρχία SS που δολοφόνησε χιλιάδες Σέρβους και Κροάτες. Όταν οι ναζί προσφέρθηκαν να απελευθερώσουν μερικά Εβραιόπουλα, ο Αλ-Χουσεϊνί έδρασε κατά της απελευθέρωσής τους, και ως αποτέλεσμα 5.000 παιδιά στάλθηκαν στους θαλάμους αερίων (https://palwatch.org/page/15896, Jul 4, 2019). 

Δημοσίευμα της independent.co.uk (Victoria Richards, Wednesday 21 October 2015, 08.23 BST) αναφέρει ότι «ο Μπενιαμίν Νετανιάχου έριξε την ευθύνη για την εξόντωση εκατομμυρίων Εβραίων κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στον μεγάλο μουφτή της Ιερουσαλήμ, Χατζ Αμίν αλ-Χουσεϊνί, σε μια ομιλία του. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός είπε στο 37ο Παγκόσμιο Σιωνιστικό Συνέδριο ότι ο ηγέτης των ναζί, Αδόλφος Χίτλερ, ήθελε μόνο να εκδιώξει τους Εβραίους, αλλά επείσθη από τον μουσουλμάνο ηγέτη, Haj Amin να τους εξοντώσει».

Δυστυχώς, αποσιωπάται ότι ο Haj Amin ήταν επιβεβαιωμένος ναζί, που κατάφερε να αποκτήσει στρατηγική συμμαχία με τη ναζιστική Γερμανία στα υψηλότερα επίπεδα του Γ΄ Ράιχ, ήταν καταζητούμενος ναζί εγκληματίας πολέμου για τον ρόλο του στην οργάνωση της μουσουλμανικής βοσνιακής  μεραρχίας, Waffen SS Handschar, που πολέμησε τους αντιναζιστές Παρτιζάνους στη Γιουγκοσλαβία, καθώς και για τον ρόλο του στις φιλοναζιστικές ραδιοεκπομπές αραβικής προπαγάνδας του και τόσα άλλα.

Πρέπει επίσης να ξεχαστεί ότι αυτός ο τερατώδης άνδρας επέστρεψε στη Μέση Ανατολή μετά τον πόλεμο και οδήγησε τους Παλαιστινίους σε έναν καταστροφικό πόλεμο, στον οποίον σύρθηκε και ο υπόλοιπος αραβικός κόσμος!

Κατά τους timesofisrael.com, «ο Παλαιστίνιος εθνικιστής της εποχής του Ολοκαυτώματος υποστήριξε την αντιβρετανική εξέγερση στο Ιράκ, αντιτάχθηκε στον σιωνισμό και υποστήριξε την Τελική Λύση του Χίτλερ» (By Ben Sales, 23 October 2015, 03:49 am, https://www.timesofisrael.com/who-was-mufti-haj-amin-al-husseini/).

Τέλος, στο έβδομο κεφάλαιο του βιβλίου, με τίτλο «The case for Israel», του καθηγητή του Χάρβαρντ Alan Dershowitz, σε επιστημονική και μεταφραστική – γλωσσική επιμέλεια στα ελληνικά από τον καθηγητή Ι. Μάζη, «Νομική Συνηγορία υπέρ του Ισραήλ», επισημαίνεται (από τον Μάζη) στον πρόλογο (σσ. 17-35), «η ευρέως διαδεδομένη κακόβουλη κριτική, συμφώνως προς την οποία το εβραϊκό Ολοκαύτωμα κατέστη αντικείμενο εκμεταλλεύσεως εκ μέρους των Εβραίων επί σκοπώ ιδρύσεως κρατικής οντότητος. Η εν λόγω έποψις όχι μόνο αποδομείται, αλλά παρατίθενται στοιχεία ταυτίσεως των πολιτικών στόχων των μουσουλμάνων ηγετών μετά των οριζομένων υπό τον Αδόλφο Χίτλερ. […] Οι Άραβες ηγέτες είχαν συνδέσει το πολιτικό και πολιτειακό μέλλον τους με νίκη της ναζιστικής Γερμανίας». 

Τελειώνοντας τον πρόλογο του εν λόγω βιβλίου, ο Μάζης τονίζει ότι «ο ρόλος της Ελλάδος αποδεικνύεται ιδιαιτέρως κρίσιμος διά την σταθερότητα και την ισορροπία ισχύος εις την Ανατολική Μεσόγειο, μέσω της προσφοράς και του αναγκαίου ναυτικού στρατηγικού βάθους διά το Ισραήλ. Αντιστοίχως, οι κοινές προκλήσεις είναι καταφανείς λόγω της προτεραιότητος εξισορροπήσεως του τουρκικού ηγεμονισμού και της προκλήσεως συλλειτουργίας και συνυπάρξεως της Ελλάδος, της Κύπρου και του Ισραήλ, με άξονα την εκμετάλλευση και διαμετακίνηση των υδρογονανθράκων της περιοχής προς τη μείζονα καταναλωτική αγορά της Ευρωπαϊκής Ενώσεως». 

Αντί συμπεράσματος: Το «ζήτημα της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας, η οποία είναι υποψήφια προς ένταξη στην Ε.Ε. από το 1999», τέθηκε μάλλον ως φαιδρολόγημα στην εν λόγω επεισοδιακή επίσημη επίσκεψη του Τούρκου προέδρου στο Βερολίνο. 

*MSc ΕΚΠΑ, υποψήφιος Δρ Γεωπολιτικής, ΕΚΠΑ