O Μάης του ’68 και το Πολυτεχνείο

Της Δρ. Ελένης Παπαδοπούλου*

Η εξέγερση των φοιτητών τον Μάη του ’68 στο Παρίσι δεν έτυχε κανενός εορτασμού. Δεν έγινε σχολική εορτή, λογύδρια, κείμενα σε σχολικά βιβλία. Κάποιοι πρωταγωνιστές της ακολούθησαν πολιτική σταδιοδρομία, αλλά ελάχιστοι έφεραν στο βιογραφικό τους ως παράσημο την παρουσία τους σε αυτήν. Επρόκειτο για ένα γεγονός το οποίο συνέβη τότε και έμεινε εκεί. Οι κινητοποιήσεις αυτές τελικά είχαν άλλα αίτια από αυτά που φαίνονταν. Ο De Gaulle πλήρωσε τον Μάη του ’68 την προσήλωσή του στο έθνος-κράτος, την πίστη του στην εθνική κυριαρχία και την αντίστασή του στα σχέδια των θεμελιωτών της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και των ΗΠΑ να καταστήσουν τη Γαλλία υποτελή σε διεθνή συμφέροντα. 

Εμείς εδώ αντιθέτως κάναμε την εξέγερση των φοιτητών μας πανηγύρι αορίστου διαρκείας. Σουβλάκια, λουλούδια, τραπεζάκια αποκλειστικά και μόνο του ΚΚΕ και κάποιων ακροαριστερών σχημάτων πλαισιώνουν κάθε χρόνο την επέτειο του Πολυτεχνείου. Εορτασμοί στα σχολεία, όπου μαθαίνουμε στα παιδιά ότι ζουν σε μια αιώνια χούντα. Τους μαθαίνουμε ότι η Αριστερά είναι εξ ορισμού καλή, ενώ όλοι όσοι είναι απέναντι στην ιδεολογία της είναι φασίστες, χουντικοί. O εθνικός διχασμός σε όλο του το μεγαλείο. Τους μαθαίνουμε να αγωνίζονται δήθεν για την ελευθερία, χωρίς να τους λέμε ποτέ τι είναι αυτή η ελευθερία και με ποιες προϋποθέσεις κερδίζεται, ποιος είναι ο πραγματικός αγώνας που προϋποθέτει μόχθο, εργασία και προσπάθεια και όχι αφισοκόλληση και άναρθρες κραυγές. Η προπαγάνδα δηλητηριάζει την ελληνική νεολαία εδώ και δεκαετίες και δεν υπάρχει ένας υπουργός Παιδείας να τολμήσει να βάλει τέλος σε αυτήν την αθλιότητα.

Το Πολυτεχνείο δεν είναι το σύμβολο της νεολαίας ή μίας εποχής. Το Πολυτεχνείο είναι το σύμβολο του ΚΚΕ και των παραφυάδων του, το οποίο μετά την δικτατορία είχε αρκετές δυνάμεις για να επιβάλει την ιδεολογία του στην ελληνική κοινωνία, στην ελληνική πολιτική σκηνή και στα σχολεία. 

Αν ο Μάης του ’68 έχει τελικά πίσω του άλλα αίτια, έτσι και η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι πιθανό να μην ήταν τόσο αθώα. Μην ξεχνάμε ότι ύστερα από αυτήν ήρθε μια σκληρότερη δικτατορία με τον Ιωαννίδη και ακολούθησε η εισβολή στην Κύπρο. Τι ακριβώς κατάφερε το Πολυτεχνείο τελικά; Το να χάσουμε τη μισή Κύπρο και να μην ενωθούμε ποτέ μαζί της. Εξαιρετική επιτυχία. Αυτήν εορτάζουμε κάθε χρόνο. Μόνο που ξεχνάμε να το πούμε στα παιδιά στα σχολεία. Δεν συμφέρει, άλλωστε.

*Διδάκτωρ Διδακτολογίας Γλωσσών και Πολιτισμών, πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne Nouvelle