Του Χρήστου Μπολώση
Όλοι ξέρουμε το τραγούδι του Νίκου Πορτοκάλογλου «Είμαστε πια πρωταθλητές», που αρχίζει έτσι: «Βγαίνω μια βόλτα στην Αθήνα και βλέπω φάτσες γελαστές… κ.λπ.».
Το ίδιο συμβαίνει και με εμένα και ασφαλώς και με εσάς, φίλοι μου.
Όπου σταθείς κι όπου βρεθείς, και όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά σε κάθε γωνιά της ελληνικής επικράτειας, θα δεις φάτσες γελαστές, οι οποίες βέβαια δεν ανήκουν στους απλούς πολίτες, τους οποίους οι τιμές στα σούπερ μάρκετ δεν αφήνουν να σκάσει το χειλάκι τους.
Οι χαρούμενες φατσούλες ανήκουν σε υποψήφιους περιφερειάρχες (πλην Χαρδαλιά, που είναι κατσούφης), δημάρχους και στα εκατομμύρια των υποψήφιων συμβούλων, οι οποίοι εξετέθησαν (κυριολεκτικώς) στις τελευταίες, κατ’ ευφημισμόν καλούμενες «αυτοδιοικητικές» («αν δεν ψηφίσετε Αγοραστό δεν έχει επιδότηση») εκλογές.
Από όλες αυτές τις φάτσες, πολύ λίγες εξακολουθούν και σήμερα να είναι χαμογελαστές, ενώ τους υπολοίπους τους έφαγε η μαρμάγκα, ήγουν εμαυρίσθησαν αγρίως.
Τούτων δοθέντων, ρωτάμε και αν πάρουμε απάντηση να μας γράψετε.
Μήπως όλοι αυτοί, εκλεγέντες και μη, νομίζουν ότι έχουμε όρεξη, πρώτον, να βλέπουμε εσαεί τις φάτσες τους καθημερινά και, δεύτερον, να ανεχόμαστε αυτή τη συνεχιζομένη ρύπανση;
Μήπως οι κ.κ. δήμαρχοι εκλεγέντες και μαυρισθέντες, πλην ακόμα δημαρχεύοντες, πρέπει να ασχοληθούν ολίγον τι, που έλεγε και ο Χατζηχρήστος, με το ξεβρόμισμα;
