Του Απόστολου Αποστόλου*
Στο κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ) μετά την εκλογή του νέου αρχηγού έχει ξεσπάσει πόλεμος που φαίνεται πως θα φτάσει στα άκρα και στην πιθανή διάλυσή του.
Οι διεθνιστές της κομματικής καθαρότητας με την εκλογή του νέου αρχηγού διέκριναν ότι θα θαμπώσουν οι αρχές της ριζοσπαστικής Αριστεράς και θα συμβεί μια γενετική μεταλλαξογένεση (όπως λέμε στη Βιολογία) που στο εξής τίποτα δεν θα θυμίζει τη ριζοσπαστική Αριστερά. Βέβαια να πούμε πως η ριζοσπαστική Αριστερά στα χρόνια που υπήρξε κυβέρνηση δεν κατάφερε να συναντηθούν η ηθική των αρχών και η ηθική του αποτελέσματος.
Ο νέος αρχηγός με την υποσχετική του ασάφεια είναι πιο κοντά σε μια σχετικιστική μεταπολιτική αμερικανικού τύπου, όπου η πολιτική υποχωρεί ή γίνεται συμπληρωματική δράση στα μετανεωτερικά πολιτιστικά κριτήρια που θα υπερέχουν από όλες τις κυβερνητικές διευθετήσεις. Έτσι, λοιπόν, ο παλιός διεθνισμός της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που σε μεγάλο βαθμό συμμαχούσε με την παγκοσμιοποίηση, δεν μπορεί να ανεχθεί τον σχετικισμό και τον πανθεϊσμό των κριτηρίων που εκφράζει ο νέος αρχηγός της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Ο σχετικισμός θέλει να στηρίξει μία και μόνη προοπτική, εκείνη της γενικής ανοχής, μέσω της οποίας θα επιλύονται όλες οι αντιθέσεις, κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές, και θα επέρχονται η ειρήνη και η ισορροπία. Ωστόσο οι διεθνιστές της ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν μπορούν να εμπιστευτούν τη μονόπλευρη λογική των σχετικιστών με τα μεταπολιτικά κριτήριά τους.
Έτσι η σύγκρουση στο κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς φαίνεται σίγουρη. Το ζήτημα είναι αν οι διεθνιστές της ριζοσπαστικής Αριστεράς θα κατανοήσουν συναινετικά τα εξειδικευμένα περιεχόμενα της μεταπολιτικής σχετικιστικής σκέψης και μετανεωτερικής πολιτιστικής ανθρωπολογίας, όπου όλα ρευστοποιούνται σε κανονιστικές ουδετερότητες ή θα οχυρωθούν πίσω από τις κατεστημένες αντιλήψεις τους, τις κομματικές κηδεμονίες τους και τις αδιάσειστες πίστεις τους στον δυτικό ορθολογισμό του προηγούμενου αιώνα.
Επιπλέον, η μεταπολιτική σχετικιστική πολιτική έρχεται με ειρωνική διάθεση απέναντι σε απόψεις, σε ιδεολογίες και κατακτημένες γνώμες, και παρουσιάζει τον κόσμο απολύτως διαπερατό. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι η ριζοσπαστική Αριστερά θα πρέπει να κρυφτεί στο αγκαθωτό τρίχωμά της ως ασπίδα, όπως κάνει ο σκαντζόχοιρος, κάτι που γίνεται σήμερα από τους διεθνιστές του κόμματος, και αν δεν θέλουν να γίνουν χοάνη μετάλλαξης όπου όλα θα μεταξιωθούν στο τίποτα διά του τίποτα επί του τίποτα, οφείλουν οι αμφισβητούντες να πάρουν θέση με κριτήρια αξίας και προοπτικής. Γιατί αυτό που διακρίνουμε είναι να απουσιάζουν οι θέσεις, οι προοπτικές, τα κριτήρια και να γίνονται μόνο κάποιες άκυρες διαπιστώσεις.
Σε κάθε περίπτωση, η ανανέωση της ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν θα πρέπει να είναι ερμηνευτικής κατεύθυνσης μόνο, αλλά να χαρακτηρίζεται και από ανοιχτές ρήξεις με νοοτροπίες και καιροσκοπικές θεωρίες. Αν δεν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε θα κολυμπά στο ψεύτικο πάθος μιας αλλαγής που δεν θα έρχεται ποτέ και θα παραμένει στα φανταχτερά λεκτικά πυροτεχνήματα, στις λογοκοπίες και τις καυχησιολογίες, βουλιάζοντας σε κενολογίες. Όλοι θυμόμαστε τον κεντροαριστερισμό του Ρούμορ Ντένι, ας μη φτάσει η ελληνική ριζοσπαστική Αριστερά εκεί.
* Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας
