Γιατί ο Μητσοτάκης κινδυνεύει να γίνει νέος Ζελένσκι 

Του Αντιδιπλωματικού

Παρόλο που οι διεθνείς σχέσεις δείχνουν δαιδαλώδεις, επί της ουσίας είναι απλές. Απλούστατες, θα λέγαμε.

Τις έχει περιγράψει γλαφυρότατα ο λόρδος Palmerston: «Τα έθνη δεν έχουν σταθερούς φίλους ή εχθρούς. Έχουν μόνο σταθερά συμφέροντα».

Κοινώς, από αρχαιοτάτων χρόνων, όπως μας έχει διδάξει ο Θουκυδίδης, ο ισχυρός επικρατεί του αδύναμου, επιβάλλοντας τα συμφέροντά του διά του πολέμου.

Και μέχρι να αναβαθμιστεί πνευματικά η ανθρωπότητα, ώστε να αντικατασταθεί ο πόλεμος με έναν πολιτισμένο τρόπο αντιμετώπισης των διαφορών, το εν λόγω σκηνικό δεν πρόκειται να αλλάξει.

Κι ερχόμαστε στο σήμερα.

Όπου βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη ακόμη μια σύγκρουση για να οριστεί το αφεντικό της νέας τάξης πραγμάτων που διαμορφώνεται.

Μένει να φανεί πώς θα γίνει ο ορισμός.

Ποια θα είναι δηλαδή η ένταση της σύγκρουσης.

Ήτοι, θα παραμείνει σε καθεστώς ιδιότυπου νέου ψυχρού πολέμου ή θα εξελιχθεί σε νέα παγκόσμια σύρραξη και… γαία πυρί μιχθήτω;

Το νέο θέατρο πολέμου που στήθηκε στο Ισραήλ (και λίγο νωρίτερα στην Αφρική) πάντως, είναι ιδιαιτέρως ανησυχητικό.    

Καθώς τα δεδομένα και οι συσχετισμοί άλλαξαν άρδην.

Αποτυπώνοντας την αδυναμία της Δύσης απέναντι στην Ανατολή.

Καθιστώντας αδύνατο προς το παρόν να διαφανεί ποιος θα οριστεί αφεντικό.

Με όλα τα ενδεχόμενα για το μέλλον του κόσμου, ανοιχτά.

Οι γνωστοί-άγνωστοι αναλυταράδες πέσαν για ακόμη μια φορά έξω.

Κι από εκεί που θεωρούσαν δεδομένη την ήττα της Ρωσίας στην Ουκρανία, ξαφνικά βλέπουμε τις ΗΠΑ να οπισθοχωρούν.

Και το πεδίο να μεταφέρεται σε Μέση Ανατολή και Αφρική, με πρωτοβουλία της πρώτης.

Δε θέλει ιδιαίτερη ευφυΐα για να αντιληφθεί κανείς ότι τόσο το χάος που έχει προκληθεί με τα πραξικοπήματα στην Αφρική όσο και το ντου της Χαμάς στο Ισραήλ, έγιναν για να στριμωχτεί έτι περαιτέρω η ήδη ζορισμένη Δύση.

Σιγά που θα έβγαινε ο Πούτιν να φωνάξει: «Σας τσάκισα στην Ουκρανία και τώρα μπουκάρω σε Αφρική και Μέση Ανατολή για να σας χαλάσω κι εκεί τα σχέδια».

Ανάθεσε στο φιλαράκι του τον Ταγίπ τον ρόλο του προβοκάτορα.

Ο οποίος, θυμηθείτε το, αν συνεχίσει να παίζει διπλά και τριπλά παιχνίδια για να υλοποιήσει την ονείρωξη της αναβίωσης της οθωμανικής αυτοκρατορίας, θα έχει αντίστοιχο τέλος με του Καντάφι.

Κι εδώ ακριβώς μπαίνει στη σκακιέρα ο Μητσοτάκης.

Ο οποίος αντί να κρατήσει ουδέτερη στάση, εζήλωσε τη δόξα του Ζελένσκι κι έγινε κι αυτός πιόνι των Αμερικανών.

Με τον κίνδυνο να εμπλακεί η Ελλάδα ενεργά στον πόλεμο να ελλοχεύει απειλητικά.

Ουδείς δύναται να αποκλείσει πλέον ένα χτύπημα εναντίον μας για να ανοίξει κι άλλο η βεντάλια του στριμώγματος της Δύσης.    

Η οποία δε φτάνει που μάς έκανε στόχο λόγω Ουκρανίας, αλλά βαυκαλιζόμενη ότι θα πάρει με το μέρος της τον Ερντογάν, μάς ανάγκασε κιόλας να ξεκινήσουμε τις διαδικασίες ξεπουλήματος του Αιγαίου για να τον καλοπιάσει.

Ογκόλιθοι οι φωστήρες του Μπάιντεν.

Κατά τ’ άλλα, ο Τραμπ ήταν ο ακραίος που επιχειρούσε να εξευμενίσει τον Πούτιν διά της διπλωματικής οδού.

Τέλος πάντων, ας ευχηθούμε να μας λυπηθεί ο θεός και να αποφύγουμε τα χειρότερα.

Διότι είναι πολύ εύκολο για έναν τρομοκράτη της Χαμάς, αν πάρει το πράσινο φως από τον επεκτατικό τραμπούκο γείτονα, να έρθει στη χώρα-ορμητήριο των «άπιστων» παρεισφρέοντας στα λεφούσια λαθρομεταναστών που μάς στέλνει πεσκέσι. Και κατόπιν να φωνάξει στο Σύνταγμα «Αλλάχου Άκμπαρ» πατώντας το κουμπί του ολέθρου.

Μπλέξαμε Κυριάκο και να δούμε πώς θα ξεμπλέξουμε.

Επειδή διακρινόμαστε για την αισιοδοξία μας, πιστεύουμε ότι η Δύση θα συνέλθει, θα κερδίσει τους υποψηφίους νέους Τσάρους, Σουλτάνους και τους εξτρεμιστές κολαούζους τους, και στο τέλος θα οριστεί αφεντικό.

Σε καθεστώς ψυχροπολεμικό εννοείται.

Διαφορετικά, αποχαιρετά τον, τον κόσμο που χάνεις…     

ΥΓ. Προτού σπεύσουν διάφοροι πολυπολιτισμικοί προοδευτικούληδες να μας κατακρίνουν, τους υπενθυμίζουμε ότι «ανήκομεν εις την Δύσιν». Άρα, παρά τα λάθη της τη στηρίζουμε για ευνόητους λόγους. Εκτός κι αν θέλουν να συγκατοικήσουν με εξτρεμιστές μουσουλμάνους. Δε νομίζουμε…