Το ακροατήριο της αξιωματικής αντιπολίτευσης ψάχνει έναν άνθρωπο να σταθεί απέναντι στον Κυριάκο, να του ασκήσει πραγματική αντιπολίτευση και κάποια στιγμή να μπορέσει να τον ρίξει από την κυβέρνηση
Του Βασίλη Βέργη
Απορώ με τις… απορίες αρκετών. Το «Γιατί Κασσελάκης;» ως ο πιθανότερος πλέον νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει μάλλον εύλογες απαντήσεις. Πόσο μάλλον όταν αυτές προήλθαν από πολλές χιλιάδες νέα μέλη που έσπευσαν στις κάλπες ακριβώς για τούτο τον λόγο: Να καταθέσουν τις απαντήσεις τους τόσο εσωκομματικά όσο και στην κοινωνία.
Ποιο είναι το Νο 1 ζητούμενο για κάθε πολίτη που δεν ανήκει στο 41% που ψήφισε εκ νέου τη Νέα Δημοκρατία για κυβέρνηση; Να βρεθεί ένα πρόσωπο το οποίο θα μπορέσει να σταθεί απέναντι στον Μητσοτάκη με σοβαρές προοπτικές κάποια στιγμή να τον νικήσει.
Αντι-Μητσοτάκη αναζητά το κεντροαριστερό ακροατήριο ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, όχι… αριστερό ψάλτη να επαναλαμβάνει τα τσιτάτα των συνιστωσών του πάλαι ποτέ 3%.
Πρόσωπο που να μη «βολεύεται» με 15%-20% μιας ξεδοντιασμένης αξιωματικής αντιπολίτευσης, που το πρόβλημά του δεν θα είναι οι εσωκομματικές «ομπρέλες», αλλά τα πραγματικά προβλήματα του λαού.
Ας επιχειρήσουμε, λοιπόν, να «διαβάσουμε» γιατί αυτό το σχεδόν 46% πριμοδότησε έναν «άγνωστο» απέναντι σε παραδοσιακές δυνάμεις στον χώρο της Αριστεράς:
1. Με τη νίκη του Κασσελάκη «καταψηφίστηκε» όλο εκείνο το κομμάτι της πρώην (έως το 2019) κυβέρνησης που οδήγησε δύο φορές στο εκλογικό βατερλό, αυτό που φόρτωσε όλη την ήττα στον Τσίπρα και νόμιζε ότι μετά μπορεί να πουλήσει ελπίδα. Προφανώς ο Νίκος Παππάς και ο Στέφανος Τζουμάκας δεν θα μπορούσαν ποτέ να ηγηθούν ενός κόμματος ελπίδας. Μα και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, που είχε «απαλλάξει» τη χώρα από τον επικίνδυνο φουμαρολόγο Βαρουφάκη, δεν έχει το γκελ του ηγέτη για να «χτυπήσει» τον Μητσοτάκη. Κι επίσης πολλοί δεν ξεχνάνε ότι ναι μεν άφησε 37 δισεκατομμύρια ευρώ στα ταμεία ως υπουργός Εθνικής Οικονομίας, αλλά αυτά προήλθαν από την αιματηρή υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης και των επαγγελματιών. Δηλαδή τα βασικά αίτια πτώσης του ΣΥΡΙΖΑ.
2. Εάν δεν εμφανιζόταν ο Κασσελάκης, δεδομένα θα επικρατούσε, πιθανότατα από την πρώτη Κυριακή, η Έφη Αχτσιόγλου. Σοβαρή, εργατική, αλλά, καθώς φαίνεται, η πλειονότητα την προτιμάει «δίπλα στον αρχηγό» ως Νο 2, παρά για ηγέτιδα. Ίσως γιατί εκτιμούν ότι και εκείνη δεν διαθέτει το ισχυρό «χάρισμα» να «χτυπήσει» τον σημερινό πρωθυπουργό.
3. Ο Κασσελάκης είναι επικοινωνιακός. Μπορεί να αποδειχθεί δημαγωγός. Ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος θα είναι στην πτωχευμένη πολιτική ζωή της χώρας. Όμως του πιστώνουν πως, αν και εμφανίστηκε ως κομήτης, έκανε σε λίγες μέρες περισσότερη αντιπολίτευση στον Μητσοτάκη απ’ όση όλος ο παραδοσιακός ΣΥΡΙΖΑ μαζί! Με τον εξαιρετικό τρόπο που χειρίστηκε τις αλήτικες εις βάρος του επιθέσεις για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις έδειξε ότι δεν μασάει, καθώς και ότι δεν γίνεται χυδαίος για να αντιμετωπίσει τη χυδαιότητα, δεν βουτάει μαζί της στον βούρκο.
4. Η επιλογή Κασσελάκη φανερώνει ξεκάθαρα ότι το ακροατήριο της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν ψάχνει ούτε… αριστερό ψάλτη ούτε «ρήτορα» αριστερών δηθενισμών. Ψάχνει έναν άνθρωπο να σταθεί απέναντι στον Μητσοτάκη, να του ασκήσει πραγματική αντιπολίτευση και κάποια στιγμή να μπορέσει να τον ρίξει από την κυβέρνηση. Τον Μητσοτάκη που εμφανίστηκε στη ΔΕΘ λες και ήταν πρωθυπουργός χώρας που ευημερεί, όχι χώρας καμένης και πνιγμένης. Πολύ περισσότερο απίθανα πράγματα από την πρωτιά Κασσελάκη.
Μη λησμονούμε, άλλωστε, πως όταν ο σημερινός πρωθυπουργός εξελέγη πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας οι πρώτοι που… γελούσαν ήταν οι συριζαίοι και δη ο Αλέξης Τσίπρας. Μετά το γέλιο τούς βγήκε ξινό. Το κρατάμε αυτό και για τα σημερινά γέλια των νεοδημοκρατών.
Πάντως, αν τον έχουν προωθήσει οι Αμερικάνοι τον Κασσελάκη, όπως λένε πολλοί, έπρεπε να τον είχαν στείλει στο ΠΑΣΟΚ, πριν πάρει την αρχηγεία του αυτός που ανέλαβε. Έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ θα γύριζε στο 2-3% και θα ζούσαμε δικομματισμό ΝΔ-ΠΑΣΟΚ (και καμία συγκυβέρνηση, αν χρειαζόταν). Τώρα μπλέκει κάπως το πράγμα.