Με τον όρο «συμπολίτες» ο μέσος Έλλην νομίζει ότι ο πρωθυπουργός απευθύνεται σε εκείνον, ενώ στην πραγματικότητα σφυρηλατείται μια νέα Ελλάδα
Του Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη*
Πολλές φορές κατά τη διάρκεια ενός διαγγέλματος ο πρωθυπουργός έχει χρησιμοποιήσει τον όρο «συμπολίτες». Βλέπετε, αυτός ο όρος είναι πιο συμπεριληπτικός. Ενώ ο μέσος Έλλην νομίζει ότι απευθύνεται σε εκείνον, στην πραγματικότητα σφυρηλατείται μια νέα Ελλάδα. Μια Ελλάδα που οι ελίτ της αποφάσισαν χωρίς τους «πλεμπαίους» ιθαγενείς της να γίνει «αντινατιβιστική». Μια Ελλάδα που οι ελίτ της αποφάσισαν χωρίς τους «ρατσιστές» ιθαγενείς της να καταστεί πολυπολιτισμική. Η νέα Ελλάδα ανατέλλει μέσα από την πλατεία Αθηναμπάντ. Σε αυτό το καινούργιο liberal state και πρώην nation state, οι νεαροί και οι νεαρές δεν παρτάρουν σε ρυθμούς «εθνικιστικούς», τύπου Ζαμπέτα, αλλά σε ρυθμούς Μπάνγκρα. Οι δύστυχοι και κατατρεγμένοι άνθρωποι που μας μετέφεραν αυτό το ευχάριστο μουσικό άκουσμα, όπως μας τους περιγράφουν τα φιλικά και φιλαλήθη ΜΜΕ, έχουν αρχίσει να εποικίζουν την Αθήνα τουλάχιστον από το 2000. Είναι να απορεί κανείς βέβαια πώς, μέσα από τη φτώχεια και τη δυστυχία, βρέθηκαν τα χρήματα για να ανοίξουν τα εκατοντάδες μαγαζιά τους με τις αραβικές πινακίδες τα οποία κοστίζουν κάποιες χιλιάδες ευρώ.
Αλλά το κυριότερο ερώτημα είναι για ποιον πρωτοχτυπά η καμπάνα. Για τον δήμαρχο Αθηναίων, τον τρέντι κ. Μπακογιάννη, που προσπαθεί να παραστήσει τον Τριντό των Ελληνέζων; Ο οποίος ήλθε ως πρίγκηψ πάνω στο λευκό άτι για να παραλάβει τη σκυτάλη από τον ξενοφιλικό κ. Καμίνη με την υπόσχεση ότι θα βάλει τάξη;
Για κάθε υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής, ο οποίος αποσυμφόρησε στο περίπου λαθρομετανάστες από τα νησιά, ώστε να τους μεταφέρει εν μέσω καραντίνας στο κέντρο των Αθηνών και στην ηπειρωτική Ελλάδα;
Για τον πρωθυπουργό, μήπως, που συνηγόρησε στην εκλογή μιας σκληροπυρηνικής νεοαριστερής Προέδρου, περισσότερο αντινατιβίστριας ακόμα και από τον ίδιο;
Θα σας απαντήσω, λοιπόν, ευθαρσώς και δεν θα σας αρέσει η απάντησή μου: για κανέναν από αυτούς δεν χτυπά η καμπάνα. Όλοι αυτοί έχουν έξοδο διαφυγής αν σκουρύνουν τα πράγματα. Στην πραγματικότητα, η καμπάνα χτυπά για σένα και ο ήχος της δεν είναι χαρμόσυνος – είναι κουδούνισμα πένθους για να αποχαιρετήσεις την Ελλάδα, πολλώ δε μάλλον την Αθήνα που ήξερες και που χάνεις. Το μήνυμα που σου δίνουν είναι απλό: «Φύγε». Οι ιθαγενείς δεν είναι πλέον ευπρόσδεκτοι εδώ. Αυτό που σου λένε είναι «πούλα το σπίτι σου μπιρ παρά και πάρ’ το απόφαση. Πλέον δεν θα είσαι ιδιοκτήτης». Οι ιδιοκτήτες είναι ανήσυχοι, αντιδραστικοί και, εάν απειληθεί η οικογένειά τους, απρόβλεπτοι. Όμως οι ιδιοκτήτες έχουν και ψήφο και οι δικαιολογίες στερεύουν.
*Υπ. δρ Γεωπολιτικής, πρόεδρος ∆ικτύου Ελλήνων Συντηρητικών, [email protected]
