Ή θα καιγόμαστε ή θα πνιγόμαστε ή θα μας σκοτώνουν

Υπάρχει πραγματικά η ανθρωπογενής κλιματική αλλαγή, πού έχει μόνο μία αιτία και αυτή είναι το διοξείδιο του άνθρακα που εκπέμπεται από τον άνθρωπο;

Η ανθρωπογενής κλιματική αλλαγή δεν είναι μόνο στα χείλη όλων, με αφορμή την τρέχουσα «πύρινη κόλαση», αλλά είναι και ο μαχλόςπανικού που επαναενεργοποιείται ξανά και ξανά, αυτή την φορά με αφορμή τις πυρκαγιές, οι οποίες – υποτίθεται – ότι φοβίζουν τους ανθρώπους από έναν επαπειλούμενο θερμικό θάνατο λόγω της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής.

Αυτή η κλιματική αλλαγή είναι εδώ και καιρό αντικείμενο εξαιρετικά αμφιλεγόμενης συζήτησης. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ο κόσμος βρίσκεται στα πρόθυρα μιας αποκαλυπτικής κατάρρευσης, που προκλήθηκε από την κλιματική αλλαγή που κάνει τον κόσμο πιο ζεστό και ξηρό. Κάθε καιρικό φαινόμενο αναφέρεται ως απόδειξη αυτού. Περίοδοι μακράς ξηρασίας καθώς και έντονες βροχοπτώσεις. Ζεστοί χειμώνες καθώς και χιόνι και πάγος. Είτε καταιγίδες, ανεμοστρόβιλοι, χαλαζοπτώσεις, βροχές, ξηρασία, καταιγίδες, όλα ξαφνικά υποτίθεται ότι είναι μάρτυρες της επερχόμενης κλιματικής αποκάλυψης. Ακόμη και η πιο δροσερή και υγρή άνοιξη που ζήσαμε φέτος εδώ και χρόνια δείχνει ότι η κλιματική αποκάλυψη είναι προ των πυλών.

Αυτή η κλιματική αποκάλυψη έχει μόνο μία αιτία και αυτή είναι το διοξείδιο του άνθρακα που εκπέμπεται από τον άνθρωπο. Σύμφωνα με την εξήγηση, αυτό λειτουργεί ως αέριο του θερμοκηπίου, αντανακλώντας τις ακτίνες του ήλιου που αντανακλούν πίσω από τη γη και έτσι τις κρατά μέσα στην ατμόσφαιρα, καθιστώντας την όλο και πιο ζεστή. Αυτό επηρεάζει τον καιρό παγκοσμίως. Οι ξηρασίες στη Νότια Ευρώπη, ιδιαίτερα στην Πορτογαλία και την Ισπανία, το έδειξαν πολύ ξεκάθαρα. Επομένως, τώρα πρέπει να γίνουν τα πάντα για να αποτραπεί αυτή η αποκάλυψη. Εάν το διοξείδιο του άνθρακα και τα ισοδύναμά του είναι το έναυσμα, τότε πρέπει να αποτραπεί η απελευθέρωση ακόμα και ενός γραμμαρίου στην ατμόσφαιρα.

Και έτσι, οι πολιτικοί σε πολλές χώρες, καθώς και διεθνείς οργανισμοί όπως η ΕΕ ή ο ΟΗΕ, βασίζονται σε σκληρά μέτρα στον «αγώνα ενάντια στην κλιματική αλλαγή». Οι αντλίες θερμότητας θεσπίζονται για να αντικαταστήσουν τη θέρμανση φυσικού αερίου και πετρελαίου, η επέκταση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας προωθείται με κάθε δύναμη και οι ορυκτές ενέργειες καταστέλλονται βίαια, είτε μέσω των ανόητων κυρώσεων κατά της Ρωσίας, είτε μέσω απαγορεύσεων, φόρων και τελών.

Οι ιδεολόγοι της κλιματικής αλλαγής βασίζονται στον ολοκληρωτικό, κατασταλτικό εξαναγκασμό. Προϋπολογισμοί CO2 που συνδέονται με τον λογαριασμό, ώστε η τράπεζα, η οποία φυσικά θα είναι σύντομα μόνο η κεντρική τράπεζα και θα εκδίδει χρήματα μόνο ψηφιακά, να μπορεί να εμφανίζει τη δική της κατανάλωση και, εάν χρειαστεί, να επιβάλει κυρώσεις. Απαγόρευση κινητήρων εσωτερικής καύσης και καταναγκασμός χρήσης ηλεκτρικών αυτοκινήτων, που φυσικά δεν μπορούν να αντέξουν όλοι.
Οι ενεργειακά αποδοτικές ανακαινίσεις επιβάλλονται επίσης στους ιδιοκτήτες κατοικιών, κάτι που είναι επίσης ελάχιστα προσιτό για τους περισσότερους από αυτούς.

Το αποτέλεσμα θα είναι η μεγάλη απαλλοτρίωση, καθώς και η πλήρης επιτήρηση όλων των εκπομπών, με τη δυνατότητα αποκλεισμού ατόμων από την πρόσβαση στους τραπεζικούς λογαριασμούς τουμς εάν υπερβούν τον προσωπικό τους προϋπολογισμό.

Η ιδεολογία του κλίματος οδηγεί στον επόμενο ολοκληρωτισμό, σε σύγκριση με τον οποίο ο κορονοατολυταρχισμός μοιάζει με ένα ζωηρό παιδικό πάρτι γενεθλίων. Και επειδή αυτό δεν αρκεί για κάποιους, θα προτιμούσαν να απαιτούν πολύ πιο σκληρά και αυστηρότερα μέτρα από εδώ και στο εξής. Αυτοί οι άνθρωποι ριζοσπαστικοποιούνται και κάνουν ανατρεπτικές ενέργειες για να αναγκάσουν την κοινωνία και την πολιτική να δράσουν ακόμη πιο γρήγορα. Είναι άνθρωποι που έχουν ιδεολογικοποιηθεί και φοβηθεί από τη μηχανή των μέσων ενημέρωσης, που στην πραγματικότητα υποθέτουν ότι η κλιματική αλλαγή θα προκαλέσει την αποκάλυψη και επειδή αυτό, λέγεται, είναι «επιστημονική συναίνεση». Ωστόσο, αυτή είναι μια ενδεικτική φράση από τη σύγχρονη εργαλειοθήκη προπαγάνδας, η οποία θα πρέπει να μας πουλήσει ένα αβλαβές κρυολόγημα ως παγκόσμια πανδημία.

Πρώτα απ ‘όλα, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως “επιστημονική συναίνεση”. Όποιος το επινοεί αυτό κινείται περισσότερο στον τομέα μιας θρησκείας. Γιατί η επιστήμη είναι η διαρκής αμφισβήτηση της υποτιθέμενης γνώσης. Ευδοκιμεί να ρωτά ξανά και ξανά εάν αυτό που πιστεύουμε ότι γνωρίζουμε είναι πραγματικά αληθινό. Η διαμάχη είναι η ουσία της επιστήμης. Και έτσι η θεωρία της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής δεν είναι τόσο αδιαμφισβήτητη όσο υποστηρίζεται πάντα. Δεν θα συμφωνούσαν όλοι ότι το διοξείδιο του άνθρακα θερμαίνει την ατμόσφαιρα, επειδή η γη δεν είναι ένα κλειστό θερμοκήπιο. Επιπλέον, η γεώτρηση πυρήνων πάγου έχει αποδείξει με εύλογη βεβαιότητα ότι η αύξηση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα υστερεί σε σχέση με τη θέρμανση της ατμόσφαιρας. Πέρα από αυτό, η συνηθισμένη εξήγηση είναι επίσης μονοαιτιώδης. Προσπαθεί να κατηγορήσει έναν μόνο παράγοντα για την αλλαγή ενός πολύπλοκου συστήματος. Και αυτό αγνοεί εντελώς την πραγματικότητα, γιατί δεν είναι ποτέ μονοαιτιώδης.

Επειδή πολλοί το έχουν κατανοήσει και έχουν επίγνωση της αμφισβητούμενης φύσης της ανθρωπογενούς θέσης για την κλιματική αλλαγή, απορρίπτουν εντελώς αυτήν την ιδεολογία και τα σχετικά μέτρα. Επειδή οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα δεν έχουν καμία επίδραση στο κλίμα, οι άνθρωποι δεν είναι υπεύθυνοι για την κλιματική αλλαγή. Δεν υπάρχει λοιπόν κάτι τέτοιο και δεν χρειάζεται να λάβουμε μέτρα. Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να χρησιμοποιούμε ορυκτά καύσιμα, θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να οδηγούμε αυτοκίνητα στο βαθμό που το κάνουμε. Η ιδεολογία της κλιματικής αλλαγής είναι μόνο προϊόν μιας ελίτ που θέλει να μας φτωχοποιήσει και να μας υποδουλώσει όλους. Η ευημερία μας, που βασίζεται στη βιομηχανία, θα καταστραφεί σκόπιμα και οι άνθρωποι θα λιμοκτονούν και θα παγώνουν.

Αυτή είναι μια κατανοητή αντίθεση. Γιατί οι πολιτικοί στην πραγματικότητα ενεργούν με ολοκληρωτικό τρόπο, βασιζόμενοι στον εξαναγκασμό και την επιτήρηση. Επιπλέον, τα μέτρα, όπως οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας, έχουν ήδη βλάψει, τουλάχιστον φαινομενικά, πολλούς ανθρώπους με τη μορφή του πληθωρισμού και της αύξησης των τιμών της ενέργειας. Επιπλέον, ο κλάδος κινείται ή κλείνει τα πανιά του, γεγονός που οδηγεί πολλούς ανθρώπους στην ανεργία. Οι αγρότες δέχονται επίσης επιθέσεις υπό το πρόσχημα της προστασίας του κλίματος αναγκάζοντάς τους να κλείσουν τις φάρμες τους. Οι εκτάσεις τους στη συνέχεια πωλούνται σε ιδιώτες επενδυτές που επιλέγουν να χτίσουν εκεί ενοικιαζόμενα διαμερίσματα ή ηλιακούς σταθμούς. Αυτό θέτει επίσης σε σοβαρό κίνδυνο την ασφάλεια του εφοδιασμού. Επιπλέον, το κλίμα αλλάζει πάντα. Στον Μεσαίωνα, για παράδειγμα, ήταν τόσο ζεστό στην Ευρώπη που μπορούσαν να καλλιεργηθούν αμπέλια στην Αγγλία και η Γροιλανδία δεν ήταν ακόμη καλυμμένη με πάγο, από όπου προέρχεται και το όνομα «πράσινη χώρα». Και επειδή όλα αυτά ισχύουν, τίποτα δεν μπορεί να ισχύει για την ιστορία της κλιματικής αλλαγής, ακόμα κι αν ήταν αποκύημα της λογικής ή αν απλώς εγκαταλείπαμε όλα τα μέτρα και συνεχίζαμε όπως πριν.

Αλλά και αυτή η άποψη υστερεί. Γιατί όλες οι καταστροφές που μας πωλούνται ως οιωνοί δυσοίωνοι μιας κλιματικής αλλαγής είναι οι συνέπειες της ανθρώπινης δράσης. Αλλά πολύ διαφορετικά από ό,τι οι ιδεολόγοι της κλιματικής αλλαγής θα μας ήθελαν να πιστέψουμε. Στην πραγματικότητα, δεν πρέπει να εκπλήσσεται κανείς που χωριά που είναι χτισμένα κατά μήκος ενός ποταμού, ή ακόμα και ενός κολπίσκου, πλημμυρίζουν όταν βρέχει δυνατά. Αυτό από μόνο του δεν είναι κάτι καινούργιο και επίσης δεν είναι συνέπεια της κλιματικής αλλαγής, αλλά της ανθρώπινης ανάπτυξης. Οι πλημμύρες στις όχθες των ποταμών δεν είναι επίσης ασυνήθιστες. Τα φυσικά ποτάμια έχουν συχνά μεγάλες εκτάσεις πλημμυρών και στις δύο πλευρές, οι οποίες πλημμυρίζουν μόλις ο ποταμός ξεχειλίσει από τις όχθες του. Τότε αναπτύσσονται εκεί ζωντανά οικοσυστήματα, πολύ ιδιαίτεροι, φυσικοί βιότοποι για μεγάλο αριθμό ζωντανών όντων. Όταν η στάθμη του νερού κατεβαίνει ξανά, η πλημμύρα πέφτει και όλα επανέρχονται όπως ήταν πριν. Ίσως κάποια δέντρα να έχουν πέσει ή να έχουν ξεβραστεί οι όχθες, αλλά αυτό είναι μια φυσική διαδικασία.

Είναι διαφορετικό όταν οι άνθρωποι παρεμβαίνουν, κάτι που το κάνουν πολύ συχνά. Ανορθώνουν τις όχθες και καλλιεργούν τις πλημμυρικές πεδιάδες. Αν βρέχει για λίγο, εκπλήσσονται που οι πόλεις τους πλημμυρίζουν και προσπαθούν αντανακλαστικά να κατηγορήσουν την κλιματική αλλαγή ως την αιτία.
Γίνονται μάρτυρες μόνο ενός φυσικού γεγονότος που επίσης τους επηρεάζει, επειδή έχουν παρέμβει στο οικοσύστημα.

Η κατάσταση δεν είναι διαφορετική όταν υπάρχει ξηρασία. Κάθε ξηρασία στις μέρες μας αποδίδεται στην κλιματική αλλαγή. Αλλά ο κύκλος του νερού είναι ένα πολύ περίπλοκο θέμα. Το νερό πέφτει ως βροχή, εισχωρεί στο έδαφος ή εξατμίζεται ξανά, ανεβαίνει στον ουρανό και παρασύρεται μόνο για να βρέξει κάπου αλλού. Εάν οι άνθρωποι παρεμβαίνουν τώρα σε αυτόν τον κύκλο, δεν είναι περίεργο ότι αυτές οι διαδικασίες αλλάζουν εντελώς. Και σε αυτό επεμβαίνει.

Μεγάλες εταιρείες όπως η Nestlé ή η Tesla αντλούν υπόγεια ύδατα για να τα γεμίσουν τε μπουκάλια τους και να τα πουλήσουν ή να τα χρησιμοποιήσουν για την παραγωγή τους. Όταν όμως πέφτει η στάθμη των υπόγειων υδάτων, αυτό έχει αντίκτυπο στο περιβάλλον. Τα φυτά έχουν πρόσβαση σε λιγότερο νερό και αν δεν βρέχει για λίγο, στεγνώνουν πιο γρήγορα. Η συνεχιζόμενη αποψίλωση των δασών παρεμβαίνει επίσης σε αυτή τη διαδικασία. Στο βιβλίο του The Secret Life of Trees, ο Peter Wohlleben περιγράφει πώς τα δάση είναι απαραίτητα για τη μεταφορά νερού στην ενδοχώρα. Αν δεν υπήρχαν δάση, οι ήπειροι θα ήταν μόνο αρκετά υγρές για να ζήσουν σε μια στενή λωρίδα εκατό χιλιομέτρων κατά μήκος των ακτών. Οτιδήποτε πέρα ​​από αυτό δεν θα ήταν παρά έρημος. Μόνο επειδή υπάρχουν δάση, η υγρασία μεταφέρεται περαιτέρω. Αν κόψεις δάση, η μεταφορά του νερού αλλάζει και δεν μπορεί πλέον να φτάσει σε κάποια σημεία. Οι συνέπειες είναι η ξηρασία και η ερημοποίηση. Άλλα μέρη μερικές φορές έχουν πάρα πολύ νερό, με αποτέλεσμα δυνατή βροχή και υψηλή υγρασία.

Η διαδικασία επιδεινώνεται από τη βιομηχανική γεωργία, η οποία συνεχίζει να σκάβει τη γη, την υπερεκμεταλλεύεται, προσθέτει φυτοφάρμακα σε αυτήν, μετατρέποντάς την ουσιαστικά σε έρημο. Η υπερεκμετάλλευση των βοσκοτόπων, που δεν αφήνει παρά άγονο έδαφος, διαταράσσει τον κύκλο του νερού και οδηγεί σε ξηρασία και διάβρωση. Σε μεγάλες περιοχές στην Πορτογαλία ή την Ισπανία, αυτή είναι η αιτία της ερημοποίησης. Οι μονοκαλλιέργειες εμπορικών δασών, που μερικές φορές καλλιεργούνται με μη τοπικό τρόπο και καταναλώνουν πάρα πολύ υπόγεια νερά, κάνουν τα υπόλοιπα. Στη νότια Πορτογαλία, για παράδειγμα, οι ευκάλυπτοι φυτεύονται σε μεγάλες φυτείες μονοκαλλιέργειας. Χρησιμοποιούνται για την παραγωγή χαρτιού, αλλά έχουν το αρνητικό αποτέλεσμα ότι ριζώνουν πολύ βαθιά και έτσι αφαιρούν τα υπόγεια νερά από άλλα φυτά. Αυτό οδηγεί σε ξηρασία και καθιστά τις περιοχές ευάλωτες στις δασικές πυρκαγιές, πολύ περισσότερο επειδή ο ευκάλυπτος είναι πολύ εύφλεκτος λόγω των αιθέριων ελαίων του.

Τα μεγάλα, κεντρικά θερμοκήπια που υπάρχουν στην Πορτογαλία, την Ισπανία και σε πολλές άλλες χώρες, αφαιρούν επίσης τα υπόγεια ύδατα από ολόκληρες περιοχές, επειδή απαιτούν μεγάλες ποσότητες νερού για την καλλιέργεια λαχανικών και φρούτων όλο το χρόνο, κάτι που συνήθως δεν συμβαίνει στις περιοχές που θα αναπτυσσόταν μόνο την αντίστοιχη εποχή. Έτσι ο σημερινός τρόπος καλλιέργειας ή καλλιέργειας τροφίμων από μόνος του είναι μια θεμελιώδης παρέμβαση στο περιβάλλον που οδηγεί σε αλλαγές στον κύκλο του νερού. Έτσι, όταν υπάρχουν προειδοποιήσεις ότι σε λίγα χρόνια ο Αμαζόνιος θα μπορούσε να γίνει στέπα, κάτι που θα είχε καταστροφικές συνέπειες σε ολόκληρο τον κόσμο, τότε αυτό δεν είναι τόσο συνέπεια μιας δυσοίωνης κλιματικής αλλαγής που μας έχει συμβεί, αλλά συνέπεια της συνεχιζόμενης μονοκαλλιέργειας εκχερσώσεων και εντάσεως χρήσης νερού της μονοκαλλιέργειας, καθώς και της βόσκησης και αυτό γιατί μεγάλα τμήματα του τροπικού δάσους καθαρίζονται υπέρ της κτηνοτροφίας. Με αυτόν τον τρόπο εξαντλείται το έδαφος, που δεν είναι ιδιαίτερα γόνιμο στον Αμαζόνιο και οι κύκλοι του νερού αλλοιώνονται ή διακόπτονται. Το γόνιμο έδαφος καταστρέφεται επίσης και από την εντατική γεωργία. Ωστόσο, αυτό αντιπροσωπεύει μια φυσική δεξαμενή νερού.Οι συνέπειες εδώ είναι επίσης ξηρασία και καταστροφή. Το ίδιο ισχύει και για τους βάλτους που αποστραγγίζουν, οι οποίοι συχνά πρέπει να δώσουν τη θέση τους στη γεωργία. Το ξεκαθάρισμα των δασών, η απομάκρυνση ολόκληρων βουνών, όπως για παράδειγμα στην Καρράρα της Ιταλίας για εξόρυξη μαρμάρου, η κατασκευή τεράστιων μητροπόλεων με ψηλά κτίρια, όλα αυτά επηρεάζουν και τα ρεύματα αέρα. Εάν χτίζετε εμπόδια στο δρόμο του ανέμου, τότε απλά πρέπει να βρεθεί ένας άλλος τρόπος, γιατί τα νέα ρεύματα παίρνουν και την υγρασία μαζί τους σε αυτό το νέο μονοπάτι. Αντίθετα, εάν ξαφνικά ένα εμπόδιο, όπως ένα βουνό, δεν είναι πλέον εμπόδιο, ο αέρας μπορεί να επιλέξει αυτό το νέο μονοπάτι και, ως εκ τούτου, θα είναι λιγότερο πιθανό να ακολουθήσει το μονοπάτι που είχε επιλέξει προηγουμένως. Φυσικά, αυτό συνοδεύεται από αλλαγές στον τοπικό καιρό.

Αρνητικές συνέπειες έχει και το γεγονός ότι όλο και περισσότερες περιοχές σφραγίζονται υπέρ πόλεων, αυτοκινητοδρόμων, δρόμων, αεροδρομίων, εργοστασίων και εμπορικών περιοχών. Με αυτόν τον τρόπο, το νερό δεν μπορεί πλέον να εισχωρήσει στο έδαφος σε αυτό το σημείο και η στάθμη των υπόγειων υδάτων πέφτει. Σε αυτό προστίθεται και η συμπίεση του εδάφους κάτω από τα κτίρια, ώστε να μην μπορεί πλέον να υπάρχει ζωή εκεί. Η άσφαλτος και το σκυρόδεμα διατηρούν επίσης τη θερμότητα, δημιουργώντας τοπικές περιοχές υψηλής θερμότητας, οι οποίες με τη σειρά τους επηρεάζουν τον αέρα και την υγρασία. Επιπλέον, αυτό δίνει την εντύπωση ότι ο αέρας θερμαίνεται παγκοσμίως, αν και η άσφαλτος και το σκυρόδεμα είναι που αποθηκεύουν τη θερμότητα και την απελευθερώνουν για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, και φυσικά αυτό συμβαίνει σε όλες τις πόλεις σε όλο τον κόσμο.

Οι ανθρώπινες δραστηριότητες αλλάζουν τις τοπικές συνθήκες παντού. Ο υδροφόρος ορίζοντας πέφτει, οι κύκλοι του νερού αλλάζουν ή διακόπτονται, το έδαφος διαβρώνεται και χάνει τη φυσική του ανθεκτικότητα, δέντρα, βάλτοι και φυτά εξαφανίζονται. Ολόκληρες έρημοι δημιουργούνται με ανθρώπινη παρέμβαση. Θα μπορούσε ακόμη και η μεγαλύτερη έρημος στη γη, η Σαχάρα, να δημιουργήθηκε από ανθρώπινη επίδραση. Κατά συνέπεια, η έλευση της κτηνοτροφίας μπορεί να μείωσε τη βλάστηση τόσο κρίσιμα που η ερημοποίηση ήταν αναπόφευκτη. Αυτή είναι μια διαδικασία που επαναλαμβάνεται σήμερα σε πολλά μέρη του κόσμου, από την Πορτογαλία και την Ισπανία μέχρι τον Αμαζόνιο.

Επίσης, το γεγονός ότι οι ωκεανοί γίνονται όλο και πιο όξινοι και η θαλάσσια ζωή πεθαίνει, όπως μας εξηγείται τακτικά, δεν έχει απαραίτητα καμία σχέση με το γεγονός ότι ο ωκεανός απορροφά όλο και περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα. Φυσικά, αυτό μπορεί να παίζει κάποιο ρόλο, αλλά συχνά παραβλέπεται ότι οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τους ωκεανούς ως μια μεγάλη χωματερή. Τα βιομηχανικά απόβλητα και τα λύματα, συχνά εξαιρετικά τοξικά, απορρίπτονται στα ποτάμια και από εκεί στις θάλασσες, ή απορρίπτονται απευθείας στις θάλασσες, όπως τα πυρηνικά απόβλητα από καιρό απορρίπτονται απλώς στη Βαλτική Θάλασσα, στη Μάγχη ή στον Ατλαντικό γενικότερα. Ταυτόχρονα, οι ωκεανοί αλιεύονται άδειοι από τεράστιους αλιευτικούς στόλους, απομακρύνονται δηλαδή μεγάλες ποσότητες έμβιων όντων που θα ήταν απαραίτητες για το οικοσύστημα της θάλασσας. Όλο και περισσότεροι πεθαίνουν από το πλαστικό ή πιάνονται στα δίχτυα της τράτας και μετά πεθαίνουν. Η κλιματική αλλαγή είναι το λιγότερο από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν αυτές οι θάλασσες.

Οπότε ναι, οι άνθρωποι έχουν καθοριστική επιρροή στο περιβάλλον και, με τις παρεμβάσεις τους, επιφέρουν την κλιματική αλλαγή σε πολλά μέρη, αλλάζοντας το τοπικό κλίμα μέσω μεταβολών στα ρεύματα αέρα και στους κύκλους του νερού με τέτοιο τρόπο ώστε καταστροφές όπως η έντονη βροχή ή ακόμη και η ξηρασία να γίνονται συχνότερες. Εφόσον ο καπιταλισμός είναι ένα παγκόσμιο σύστημα και χρησιμοποιεί τις ίδιες μεθόδους για να δημιουργήσει τις ίδιες συνθήκες σε όλο τον κόσμο, αυτό συμβαίνει σε όλο τον κόσμο. Αυτό οδηγεί σε καταστροφές και αρνητικές αλλαγές σε όλο τον κόσμο και μπορεί να δώσει την εντύπωση της παγκόσμιας κλιματικής αλλαγής. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια παγκόσμια κλιματική αλλαγή. Ωστόσο, αυτό δεν οφείλεται στην αύξηση της παγκόσμιας θερμοκρασίας λόγω των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, αλλά στην καταστροφή της φύσης σχεδόν παντού στη γη και στη σχετική διαταραχή των φυσικών διεργασιών και κύκλων.

Γι’ αυτό οι λύσεις που διαδίδονται είναι η εντελώς λανθασμένη προσέγγιση. Η απλή επιθυμία μείωσης των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα δεν εμποδίζει την περιβαλλοντική καταπάτηση. Αντίθετα, η επέκταση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας απλώς θα τις επεκτείνει. Επειδή οι πρώτες ύλες που χρειάζονται για τις ανεμογεννήτριες, τις αντλίες θερμότητας, τα ηλιακά συστήματα, τις μπαταρίες αυτοκινήτων και άλλα πράγματα πρέπει να εξαχθούν από το έδαφος σε ακόμη μεγαλύτερες ποσότητες. Για το σκοπό αυτό, τα υπόγεια ύδατα αντλούνται και μολύνονται, το έδαφος σκάβεται, βουνά αποσυναρμολογούνται. Και πάλι, οι ανεμογεννήτριες παρεμποδίζουν μόνο τα ρεύματα αέρα, έτσι τα επηρεάζουν και επίσης προάγουν τις τοπικές ξηρασίες. Έτσι, η ιδεολογία της «καταπολέμησης της κλιματικής αλλαγής» οδηγεί μόνο σε μεγαλύτερη καταστροφή.

Αλλά ακόμη και εκείνοι που αντιφάσκουν με αυτό και έχουν αναγνωρίσει την ιδεολογία ως έχει, αγνοούν τις καταστροφικές συνέπειες της βιομηχανικής κοινωνίας, που ευθύνεται για καταστροφικές βλάβες στη φύση και, παρεμπιπτόντως, και στους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Διότι όλα όσα μας επιβαρύνουν ως παγκόσμια κλιματική αλλαγή, δηλαδή όλες οι ξηρασίες, τα κύματα καύσωνα, οι έντονες βροχές και οι πλημμύρες, η εξαφάνιση των ειδών, έχουν τις ρίζες τους, τουλάχιστον εν μέρει, στο καταστροφικό σύστημα στο οποίο όλοι συμμετέχουμε. Το να αφήνεις τα πάντα όπως είναι δεν μπορεί να είναι λύση. Αντίθετα, θα συνεχίσει μόνο την καταστροφή, που θα οδηγήσει στην εξαφάνιση των δασών, στην επέκταση της γεωργικής μονοκαλλιέργειας, στην εξαφάνιση των τυρφώνων και των ελών. Θα συνεχίσει να σκάβει και να ρουφάει τη γη, απελευθερώνοντας αναθυμιάσεις και λύματα και καταστρέφοντας είδη. Παρεμπιπτόντως, ωστόσο, θα κρατήσει επίσης τους ανθρώπους σε μια ύπαρξη ως σκλάβους του συστήματος, ως εξαρτώμενους από μια υλική ευημερία που δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να καλύπτει τον πλανήτη με μια αφθονία κυρίως άχρηστων αγαθών που καταλήγουν ως απόβλητα σε μεγάλες τελικά χωματερές που απελευθερώνουν δηλητηριώδη κοκτέιλ, δηλητηριάζοντας τους ανθρώπους και τη φύση.

Το γεγονός ότι οι άνθρωποι προσκολλώνται σε αυτή την ευημερία έχει να κάνει πολύ με τον πολιτισμό στον οποίο ζούμε. Αυτό πείθει τους ανθρώπους από μικρή ηλικία να είναι ελαττωματικοί. Ακόμη και πριν από τη γέννηση, ο άνθρωπος βιομηχανοποιείται και υποβάλλεται σε μια μηχανοποιημένη διαδικασία που καταλήγει σε έναν γρήγορο, ιατρικό τοκετό που είναι εντελώς αντίθετος με τη φύση. Η ανατροφή των παιδιών συχνά δεν προσανατολίζεται στις ανάγκες τους, αλλά σε εκείνες της κοινωνίας που οι γονείς επιβάλλουν στα παιδιά. Σε αυτό δεν φταίνε οι γονείς. Αντίθετα, ζούμε στη Δύση σε μια κουλτούρα που δεν επιτρέπει πλέον στα παιδιά να μεγαλώνουν σωστά. Με αυτόν τον τρόπο γεννιούνται παιδιά με περισσότερο ή λιγότερο σοβαρά τραύματα, τα οποία στη συνέχεια παρασύρονται στα εκπαιδευτικά ιδρύματα για τη δική τους ανεπάρκεια, σε συνδυασμό με ένα ανταγωνιστικό σύστημα που επιβραβεύει αυτούς που διαπρέπουν. Οι άνθρωποι οδηγούνται διαβόητα από το εσωτερικό κενό, από την προσήλωση στο υλικό ως αντιστάθμιση για τις δικές τους ανεπάρκειες, το οποίο έχει διαδοθεί με επιτυχία στους ανθρώπους όλα αυτά τα χρόνια. Τα αγαθά, η κατάσταση, η εργασία ή άλλα πράγματα θα πρέπει στη συνέχεια να χρησιμοποιηθούν για την πλήρωσή τους, μόνο που δυστυχώς αυτό δεν λειτουργεί ποτέ μόνιμα.

Η καταναλωτική κοινωνία δημιουργεί τους πελάτες της με αυτόν τον τρόπο. Οι διαβόητα δυσαρεστημένοι άνθρωποι που πιστεύουν ότι είναι ελαττωματικοί είναι καλοί πελάτες και πρόθυμοι εργαζόμενοι επειδή αισθάνονται συνεχώς ότι πρέπει να αποδεικνύονται και να προσπαθούν να γεμίσουν το εσωτερικό τους κενό μέσω της κατανάλωσης. Έτσι, ο πλούτος με τη μορφή υλικής αφθονίας είναι μια στρατηγική τραύματος-επιβίωσης και η προοπτική απώλειας του προκαλεί βαθιά ριζωμένους φόβους. Αλλά η υλική ευημερία σας κάνει ευτυχισμένους μόνο μέχρι ένα σημείο όπου δεν χρειάζεται πλέον να ανησυχείτε για την επιβίωση. Από εκεί και πέρα, ο περισσότερος υλισμός δεν φέρνει περισσότερη ευτυχία, αλλά το αντίθετο. Αδειάζει ψυχικά τους ανθρώπους, αφού δεν υπάρχει βαθύτερο νόημα πίσω από όλο τον υλισμό. Λείπει ένα μεγαλύτερο νόημα στη ζωή, μια σύνδεση με κάτι ανώτερο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι γίνονται όλο και πιο δυστυχισμένοι, ειδικά στις δυτικές βιομηχανικές χώρες. Είναι τελικά σκλάβοι του δικού τους πλούτου, και επίσης σκλάβοι της ελίτ του χρήματος που επωφελείται περισσότερο από όλο αυτόν τον πλούτο.

Τελικά, αυτή η ευημερία καταστρέφει και τη βάση της ανθρώπινης ύπαρξης. Άρα το «συνεχίζω» δεν είναι λύση σε κανένα από τα προβλήματα. Δεν θα κάνει τους ανθρώπους πιο ευτυχισμένους, ούτε θα διορθώσει τελικά από μόνο του τα περιβαλλοντικά προβλήματα. Αντίθετα, πρέπει να καταλήξουμε σε ένα μοντέλο κοινωνίας που συνεργάζεται ξανά με τη φύση και όχι εναντίον της. Η φυσική γεωργία, η οποία παραλείπει φυτοφάρμακα και τεχνητά λιπάσματα, βασίζεται στην ποικιλομορφία αντί στη μονοκαλλιέργεια και δεν σκάβει το έδαφος, εφαρμόζεται ήδη σήμερα. Ούτε μια εκτεταμένη βιομηχανία είναι απαραίτητη για να παράγει όλα όσα είναι απαραίτητα για τη ζωή. Εξάλλου, τα χρήματα δεν θα ήταν καν απαραίτητα για τη δίκαιη διανομή των αγαθών.

Ωστόσο, αυτό απαιτεί επίσης οργάνωση σε μικρές, τοπικές κοινότητες που μπορούν να οργανωθούν δημοκρατικά και να διαχειριστούν όλες τις υποθέσεις τους μόνοι τους, χωρίς όμως να απομονωθούν από τον κόσμο.

Προϋπόθεση για αυτό, όμως, είναι μια διαφορετική, νέα κουλτούρα. Για να γίνει αυτό, πρέπει πρώτα να αντιμετωπιστούν τα τραύματα που προκαλεί αυτή η βιομηχανική και ιεραρχική κουλτούρα. Επιπλέον, πρέπει να βρούμε μια νέα προσέγγιση που δεν θα βασίζεται στην εξουσία και τον ανταγωνισμό, αλλά στη συνεργασία. Δεν χρειαζόμαστε μια παγκόσμια ροή αγαθών που μεταφέρει πράγματα σε όλους τους ωκεανούς για κάθε βήμα ανάπτυξης, δεν χρειαζόμαστε αυτές τις παράλογες ποσότητες ενέργειας που κρατούν ζωντανή μια εντελώς ανούσια βιομηχανία που παράγει άσκοπα σκουπίδια και καταστρέφει ολόκληρο τον κόσμο. Δεν χρειαζόμαστε ένα σύστημα που βασίζεται στον ανταγωνισμό και τον αγώνα, στο οποίο όλοι πρέπει να τρέχουν όλο και πιο γρήγορα και να μην έχουν πλέον χρόνο για τα σημαντικά πράγματα, όπως την οικογένεια και τους φίλους. Επίσης, δεν χρειαζόμαστε ατελείωτες ποσότητες αγαθών που δεν χρησιμοποιούμε σχεδόν ούτως ή άλλως και που καταλήγουν απλώς στα σκουπίδια.

Αντίθετα, χρειαζόμαστε μια πραγματική κουλτούρα και πάλι, ενότητας και μια πραγματική κοινότητα που επιτρέπει την πραγματική δημοκρατία, μας επαναφέρει την κυριαρχία στις ανησυχίες μας και επίσης μας κάνει οικονομικά πιο ανεξάρτητους από πράγματα που αποφασίζονται κάπου σε μακρινά κοινοβούλια ή συμβαίνουν αλλού στον κόσμο . Η οικονομική, κοινωνική και ψυχολογική ανεξαρτησία και ανθεκτικότητα μας κάνουν επίσης πιο ανεξάρτητους πολιτικά. Τι υποτίθεται ότι πρέπει να κάνει ένας Μπιλ Γκέιτς με όλα του τα χρήματά του όταν αποφασίζουμε ότι δεν χρειαζόμαστε άλλα χρήματα και έχουμε όλα όσα χρειαζόμαστε εδώ;

Αυτή θα ήταν μια βιώσιμη λύση στα πολλά προβλήματα που σχετίζονται με την περιβαλλοντική υποβάθμιση που τώρα μας πωλούν ως κλιματική αλλαγή. Ωστόσο, αυτό απαιτεί αλλαγές σε πολλά επίπεδα, που θα μπορούσαν τελικά να μας φέρουν περισσότερη ευτυχία και αυτονομία. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τον εαυτό μας και το άμεσο περιβάλλον μας και ας βρούμε μια νέα μορφή συντροφικότητας. Ας δικτυωθούμε, ας φτιάξουμε παραγωγικούς συνεταιρισμούς και αλληλέγγυα γεωργία. Και πάνω απ’ όλα: Ας συνεχίσουμε με την απεξάρτηση από τραυματικές δομές, γιατί αυτή είναι η βάση για μια διαφορετική, πιο ειρηνική και λιτή συνύπαρξη.

[Ή θα πεινάμε (προηγούμενη 10ετία, αλλά και τώρα δεν πάμε καλύτερα), ή θα αρρωσταίνουμε (κορωναϊός), ή θα πέφτουν τα σπίτια στα κεφάλια μας (σεισμοί Κρήτη και Ελασσόνα),] Ή θα καιγόμαστε, ή θα πνιγόμαστε, ή θα μας σκοτώνουν… , ή …. θα μπούμε υπό τουρκική επιρροή…

Προσπάθησα να συμπληρώσω τον τίτλο. Ξέχασα τίποτε;