Για τον τελευταίο ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης, τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, γράφει ο Αλέξης Τσίπρας στην «Αυγή της Κυριακής».
Στο άρθρο του με τίτλο «Το Τείχος του Βερολίνου έπεσε, αλλά νέα τείχη υψώθηκαν στον σύγχρονο κόσμο», ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ μεταξύ άλλων επισημαίνει ότι ο Γκορμπατσόφ προσπάθησε με την περεστρόικα και την γκλάσνοστ «να εμφυσήσει ζωή στον υπαρκτό σοσιαλισμό, συνενώνοντάς τον με τη δημοκρατία και τη διαφάνεια. Να τον ανασυγκροτήσει σε μια εντελώς διαφορετική βάση, που θα τον απομάκρυνε και θα τον διαχώριζε από τη δικτατορική αντίληψη και τη γραφειοκρατική πράξη της εξουσίας, εν ονόματι των οποιωνδήποτε ανθρωπιστικών ιδεωδών». «Προφανώς απέτυχε», προσθέτει, «το λεγόμενο σοσιαλιστικό στρατόπεδο διαλύθηκε στα δικά του χέρια και τα καθεστώτα του υπαρκτού γκρεμίστηκαν». Επισημαίνει ότι επί των ημερών του το Τείχος έπαψε πια να χωρίζει τη Γερμανία και η κραταιά κάποτε ΕΣΣΔ «διαλύθηκε με τη δική του παραίτηση από τη θέση του πρώτου αλλά και τελευταίου Προέδρου της, ακόμα και ως κράτος, για να γεννηθούν μια σειρά νεαρά κράτη στη θέση της. Και να αποδειχτεί ότι κανένα σχέδιο, οσοδήποτε εμπνευσμένο, δεν μπορεί να αντιστρατευτεί και να ανατρέψει την πραγματικότητα όταν αυτή έχει πάρει τον δρόμο της».
Ο κ. Τσίπρας αναφέρει ότι «δυστυχώς ο κόσμος δεν έγινε καλύτερος μετά από αυτό, όπως πολλοί περίμεναν, ανακοινώνοντας το τέλος της Ιστορίας», τονίζοντας πως «το Τείχος του Βερολίνου έπεσε, αλλά νέα τείχη υψώθηκαν στον σύγχρονο κόσμο μας». «Και τα οράματα εκατομμυρίων ανθρώπων», συνεχίζει, «που εμπνεύστηκαν από τα ιδανικά της κοινωνικής δικαιοσύνης και μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και πίστεψαν μετά την παρακμή του υπαρκτού σοσιαλισμού στη δυνατότητα της ανασυγκρότησής του με στόχο έναν σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία θάφτηκαν και αυτά κάτω από τα συντρίμμια του καθεστώτος», που «παραδόξως, όσο στιβαρό έμοιαζε τόσο εύκολα κατέρρευσε, σαν χάρτινος πύργος».
Όμως, αναφέρει, με την οριστική υποστολή της κόκκινης σημαίας με το σφυροδρέπανο από το Κρεμλίνο δεν είδαμε έναν νέο, καλύτερο, κόσμο να ανατέλλει, πιο ελεύθερο, πιο δημοκρατικό, πιο ειρηνικό. «Σε κάθε περίπτωση», υπογραμμίζει ο κ. Τσίπρας, «το όραμα του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ για έναν κόσμο κοινό σπίτι όλων είναι αυτό που συντρίβεται καθημερινά από πολέμους, όπως αυτός που προκάλεσε η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, από φράχτες και από νέα τείχη. Και η ανθρωπότητα βρίσκεται και πάλι στο κατώφλι, αν δεν πέρασε ήδη την πόρτα, ενός νέου Ψυχρού Πολέμου, με καταστροφικές επιπτώσεις στην ασφάλεια και τη ζωή των ανθρώπων».
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρει ότι καθώς, όπως λέγεται, την Ιστορία τη γράφουν οι νικητές, «ο Γκορμπατσόφ, ως κατεξοχήν ηττημένος, δεν θα μπορούσε να αφηγηθεί την Ιστορία, ούτε καν να εξηγήσει πειστικά τις προθέσεις του. Γιατί το αποτέλεσμα ήταν η παραίτηση, η διάλυση, η ήττα. Και, ακόμη χειρότερα, η χλεύη να τον υμνούν οι αντίπαλοι και να τον λυπούνται οι φίλοι».
Υπογραμμίζει ότι ωστόσο «θα ήταν άδικο και ανιστόρητο» να παραβλέψει κανείς δυο σημαντικές παρακαταθήκες από την ηγεσία του: «Η πρώτη αφορά το όραμα του τελευταίου ηγέτη της ΕΣΣΔ για έναν ειρηνικό κόσμο, που θα χωράει όλους τους λαούς και τους ανθρώπους», τονίζει. Και η δεύτερη, και ίσως σημαντικότερη, το γεγονός ότι ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει τη βία για να αναστείλει την ανατροπή του και τις ανατροπές στη χώρα του και τους συμμάχους της, που καμιά σχέση δεν είχαν με τις δικές του προθέσεις. Και δεν μετέτρεψε το ψυχορράγημα του υπαρκτού σοσιαλισμού σε αιματοχυσία, όπως συνήθως γίνεται όταν τα καθεστώτα γκρεμίζονται και στην ηγεσία βρίσκονται ηγέτες αυταρχικοί, όπως πολλοί από αυτούς που σήμερα απασχολούν και ταλαιπωρούν τον κόσμο μας».
Καταληκτικά ο κ. Τσίπρας αναφέρει ότι «για τα παραπάνω και μόνο, πιστεύω ότι ο τελευταίος ηγέτης της ΕΣΣΔ αξίζει τουλάχιστον τον σεβασμό μας. Κι όσο για τα μεγάλα ερωτηματικά που τον συνοδεύουν, τα αν, τα γιατί, τα ίσως και τα πώς, αυτά θα τα απαντήσει η Ιστορία».
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
Διαβάσαμε και αυτό
…………………………………………………………………..
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Μ. ΓΚΟΡΜΠΑΤΣΟΦ
«Στόχος της ζωής μου ήταν η εξολόθρευση του κομμουνισμού»
Ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει σήμερα την παρέμβαση που έκανε ο Μ. Γκορμπατσόφ, κατά τη διάρκεια ενός σεμιναρίου στο Αμερικάνικο Πανεπιστήμιο, στην Τουρκία. Την ίδια παρέμβαση, δημοσίευσε η εφημερίδα «Πράβντα Ποσί» στις 26 Ιουλίου του 2000. Η εφημερίδα μας δημοσιεύει την παρακάτω παρέμβαση – ομολογία του τελευταίου και τραγικού ηγέτη της Σοβιετικής Ενωσης χωρίς σχόλια, μια που από μόνη της είναι άκρως αποκαλυπτική και – πιστεύουμε – απόλυτα κατανοητή για τους αναγνώστες μας.
«Οστόχος ολόκληρης της ζωής μου ήταν η εξολόθρευση του κομμουνισμού, αυτής της ανυπόφορης δικτατορίας κατά των ανθρώπων.
Η σύζυγός μου, που αναγνώρισε αυτήν την αναγκαιότητα, μάλιστα, πριν από μένα, με στήριξε με όλες τις δυνάμεις της σε αυτήν την προσπάθεια. Ακριβώς για να πετύχω αυτόν το σκοπό, χρησιμοποίησα τη θέση μου στο κόμμα και στη χώρα. Για την επίτευξη αυτού του στόχου, η σύζυγός μου με ωθούσε να αναλάβω όλο και υψηλότερες θέσεις στη χώρα. Οταν γνωρίστηκα προσωπικά με τη Δύση, αντιλήφθηκα ότι δε θα έπρεπε να εγκαταλείψω το στόχο που είχα θέσει και ότι για να τον πετύχω έπρεπε να αντικαταστήσω ολόκληρη την ηγεσία του ΚΚΣΕ και της Σοβιετικής Ενωσης, καθώς και τις ηγεσίες σε όλες τις σοσιαλιστικές χώρες. Το ιδανικό μου, εκείνη την εποχή, ήταν ο δρόμος των σοσιαλδημοκρατικών χωρών. Η οικονομία σχεδιασμού δεν επέτρεπε τη ρευστοποίηση του δυναμικού, που είχαν οι λαοί του σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Μόνο η μετάβαση στην οικονομία της αγοράς παρείχε στις χώρες μας τη δυνατότητα της δυναμικής ανάπτυξης.
Κατάφερα να βρω συναγωνιστές για την πραγματοποίηση αυτού του στόχου. Μεταξύ αυτών, μία εξέχουσα θέση κατέλαβαν ο Α. Ν. Γιάκοβλεβ και ο Ε. Α. Σεβαρντνάτζε, των οποίων η συνεισφορά στην κοινή υπόθεση είναι ανεκτίμητη.
Η οικουμένη θα φαντάζει πολύ καλύτερη χωρίς τον κομμουνισμό. Μετά το έτος 2000 θα ξεκινήσει μία εποχή της ειρήνης και της γενικής άνθησης. Ωστόσο, υπάρχει στον κόσμο ακόμα μία δύναμη, που θα μας εμποδίσει να προχωρήσουμε προς την ειρήνη και τη δημιουργία. Και εννοώ την Κίνα.
Είχα επισκεφθεί την Κίνα τον καιρό των μεγάλων φοιτητικών διαδηλώσεων, όταν διαφαινόταν ότι ο κομμουνισμός στην Κίνα θα έπεφτε. Είχα σκοπό να εμφανιστώ μπροστά στους διαδηλωτές σε εκείνη την τεράστια πλατεία και να τους εκφράσω τη συμπάθειά μου, να τους διαβεβαιώσω την υποστήριξή μου, καθώς και να τους παροτρύνω να συνεχίσουν τον αγώνα τους, έτσι ώστε να ξεκινήσει και στη χώρα τους μία περεστρόικα. Η κινέζικη ηγεσία δεν υποστήριξε το φοιτητικό κίνημα, προχώρησε στην κτηνώδη καταστολή των διαδηλωτών και …διέπραξε ένα τεράστιο λάθος. Αν είχε ξεκινήσει το τέλος του κομμουνισμού στην Κίνα, ο κόσμος θα μπορούσε πιο εύκολα να προχωρήσει στο δρόμο της ομόνοιας και της δικαιοσύνης.
Είχα σκοπό να διατηρήσω την ΕΣΣΔ στα τότε υπάρχοντα σύνορα, βέβαια κάτω από μία νέα ονομασία, που θα εξέφραζε την ουσία των δημοκρατικών αλλαγών που είχαν συντελεστεί. Δεν το κατάφερα, ο Γιέλτσιν πίεζε φοβερά για την εξουσία, χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα πώς είναι ένα δημοκρατικό κράτος. Αυτός ήταν, άλλωστε, εκείνος που κατακερμάτισε την ΕΣΣΔ, γεγονός που οδήγησε σε ένα πολιτικό χάος και σε όλες τις επακόλουθες δυσκολίες, που περνούν σήμερα οι λαοί όλων των πρώην Δημοκρατιών της Σοβιετικής Ενωσης.
Η Ρωσία δεν μπορεί να είναι μεγάλη δύναμη χωρίς την Ουκρανία, το Καζαχστάν, τις Δημοκρατίες του Καυκάσου. Ωστόσο, αυτές έχουν ήδη πάρει το δικό τους δρόμο και η μηχανική ενοποίησή τους δεν έχει νόημα, εφόσον θα οδηγούσε σε ένα συνταγματικό χάος. Ανεξάρτητα κράτη μπορούν να ενωθούν μόνο στη βάση μιας κοινής πολιτικής ιδέας, της οικονομίας της αγοράς, της δημοκρατίας, των ίσων δικαιωμάτων για όλους τους λαούς.
Οταν ο Γιέλτσιν κατέστρεψε την ΕΣΣΔ, εγκατέλειψα το Κρεμλίνο, και μερικοί δημοσιογράφοι πίστεψαν πως θα έκλαιγα.
Ομως, εγώ δεν έκλαψα γιατί κατάφερα να θέσω τέλος στον κομμουνισμό στην Ευρώπη. Βέβαια, θα πρέπει να καταργηθεί και στην Ασία, γιατί αποτελεί το κύριο εμπόδιο στο δρόμο της ανθρωπότητας στην επίτευξη των ιδανικών της ειρήνης και της ομόνοιας.
Η διάλυση της ΕΣΣΔ δεν απέφερε καθόλου οφέλη στις ΗΠΑ.
Οι ΗΠΑ δεν έχουν σήμερα έναν αντίστοιχο εταίρο στον κόσμο, του οποίου το ρόλο θα μπορούσε να παίξει μόνο μία δημοκρατική ΕΣΣΔ.
Για να διατηρηθεί η προηγούμενη συντομογραφία “ΕΣΣΔ”, θα μπορούσαμε να είχαμε μετονομάσει τη χώρα σε Ενωση Ελεύθερων Κυρίαρχων Δημοκρατιών (σ.σ. τα πρώτα γράμματα και των δύο ονομασιών είναι στα ρώσικα ίδια). Ομως, δεν το κατάφερα.
Οι ΗΠΑ μπαίνουν στον πειρασμό, χωρίς έναν ισότιμο εταίρο, να ιδιοποιηθούν το ρόλο της μοναδικής ηγετικής δύναμης στον κόσμο, η οποία δεν υποχρεούται να λαμβάνει υπόψη τα συμφέροντα των άλλων (κυρίως των μικρότερων κρατών).
Αυτό είναι ένα λάθος, που εγκυμονεί πολλούς κινδύνους, τόσο για τις ΗΠΑ, όσο και για την ανθρωπότητα στο σύνολό της.
Η πορεία των λαών προς μία πραγματική ειρήνη είναι μακριά και δύσκολη, θα στεφθεί, όμως, οπωσδήποτε με επιτυχία.
Γι’ αυτόν το σκοπό θα πρέπει ολόκληρη η ανθρωπότητα να απελευθερωθεί από τον κομμουνισμό».
……………………………………………………….