Έφυγε σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 91 ετών ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, ο τελευταίος ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης, όπως μεταδίδουν το πρακτορείο Reuters και το Γαλλικό Πρακτορείο (AFP). Με τις μεταρρυθμίσεις του συνέβαλε στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου, αλλά δεν κατάφερε να αποτρέψει τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.
Όταν οι διαδηλώσεις υπέρ της δημοκρατίας σάρωσαν την κομμουνιστική Ανατολική Ευρώπη, ο Γκορμπατσόφ απέφυγε να καταφύγει στη βία – σε αντίθεση με προκατόχους του, που είχαν στείλει τανκς για να καταστείλουν εξεγέρσεις στην Ουγγαρία το 1956 και στην Τσεχοσλοβακία το 1968.
Όμως οι διαδηλώσεις τροφοδότησαν φιλοδοξίες για αυτονομία στις 15 δημοκρατίες της Σοβιετικής Ένωσης, η οποία διαλύθηκε τα επόμενα δύο χρόνια με χαοτικό τρόπο. Ο Γκορμπατσόφ πάλεψε μάταια για να αποτρέψει την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.
Όταν έγινε γενικός γραμματέας του Σοβιετικού Κομμουνιστικό Κόμματος το 1985, σε ηλικία μόλις 54 ετών, είχε βάλει στόχο να εισάγει περιορισμένες πολιτικές και οικονομικές ελευθερίες, αλλά οι μεταρρυθμίσεις του ξέφυγαν από τον έλεγχο.
Η πολιτική της «γκλάσνοστ», για τον ανοικτό διάλογο με στόχο την επίλυση προβλημάτων, επέτρεψε την μέχρι τότε αδιανόητη κριτική στο κόμμα και στο κράτος, ενώ ενθάρρυνε τους εθνικιστές που άρχισαν να πιέζουν για ανεξαρτησία στις δημοκρατίες της Βαλτικής (Λετονία, Λιθουανία, Εσθονία) και αλλού.
Πολλοί Ρώσοι δεν συγχώρησαν ποτέ τον Γκορμπατσόφ την αναταραχή που προκάλεσαν οι μεταρρυθμίσεις του, θεωρώντας πως η επακόλουθη υποβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου ήταν ένα «πολύ υψηλό τίμημα» που κλήθηκαν να πληρώσουν για τον «εκδημοκρατισμό».
Ο οικονομολόγος Ρουσλάν Γκρίνμπεργκ, ο οποίος επισκέφθηκε στις 30 Ιουνίου τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ στο νοσοκομείο, είχε δηλώσει πρόσφατα στο ρωσικό τηλεοπτικό δίκτυο Zvezda: «Μας χάρισε την ελευθερία, αλλά δεν ξέρουμε τι να την κάνουμε».
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
Α και ο Πούτιν είναι το ακριβώς αντίθετο του Γκορμπατσόφ έχουν ένα κοινό στοιχείο που είναι καθοριστικό. Διαβάζουν εντελώς λάθος τη πραγματικότητα.
Ο Γκορμπατσόφ πίστευε ότι το πρόβλημα της παράλυσης της ΕΣΣΔ δεν ήταν ενδογενές και ότι κάποιες περιορισμένες ,μεταρρυθμίσεις θα μπορούσαν να κάνουν τον κομμουνισμό να λειτουργήσει.
Το ίδιο πίστευε και το κόμμα μετά την φάση των ΚΑΠΗ όπου ο ένας υπέργηρος ηγέτης διαδεχόταν τον άλλο. Δεν καταλάβαιναν ότι στις συνεχείς κηδείες δεν έθαβαν γενικούς γραμματείς αλλά το ίδιο το σύστημα.
Η Κίνα είχε δει πιο καθαρά, τα δεκάδες εκατομμύρια πτώματα από πείνα από τον δικό της πιο super duper κομμμουνισμό από αυτόν της “ρεβιζιονιστικής ΕΣΣΔ” ήταν άλλωστε δύσκολο να αγνοηθούν και έγινε καπιταλιστική κρατώντας έτσι το κόμμα και το αστυνομικό κράτος, τουλάχιστον για κάποιες δεκαετίες.
Ο Πούτιν θεώρησε ότι η έκλειψη της Ρωσίας οφείλεται στον Γκορμπατσόφ. Παρακολούθησε τη κατάρρευση της αυτοκρατορίας από την Ανατολική Γερμανία συντάσσοντας εκθέσεις προς την υπηρεσία, την KGB, που κανείς δεν θα διάβαζε. Σίγουρα ένα τραυματικό γεγονός για τον ίδιο που τον οδήγησε όμως στο λάθος συμπέρασμα. Στο ότι η κατάρρευση οφειλόταν στην τότε ηγεσία.
Και όταν ο ίδιος έγινε, προσπάθησε και προσπαθεί να αναιρέσει “το λάθος”. Θα γινόταν ο ίδιος ο ηγέτης που έπρεπε να υπάρχει το 1989!
Με κρατισμό, με αυταρχισμό και ιμπεριαλισμό θα αναιρούσε την “μεγαλύτερη καταστροφή του 20ου αιώνα”
Αν μόνο ήταν τόσο απλό….
Αν μόνο κοίταγε την Κίνα, χωρίς τα καγκεμπίστικα γυαλιά του θα καταλάβαινε τι τρομακτικές δυνάμεις έχει μέσα του ο καπιταλισμός με το να μεταμορφώσει σε μόλις μια γενιά μια χώρα με 1,2 δις ανθρώπους με στολή Μαο και ποδήλατα, από τη χώρα της ασιτίας που έκανε την Αφρική να φαντάζει ευλογημένος τόπος στη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομική δύναμη του πλανήτη. Και έπεται συνέχεια…
Και η λάθος ανάγνωση της πραγματικότητας θα φέρει φυσικά το ίδιο τέλος. Την νέα κατάρρευση. Αυτή τη φορά της Ρωσίας.