Του Αδέξιου Δεξιού
Ως γνωστόν, τόσο ο Μακρόν όσο κι ο Μητσοτάκης είναι θερμοί οπαδοί του νεοφιλελευθερισμού.
Του οικονομικού μοντέλου δηλαδή που τσακίζει τους λαούς για να εκτοξεύουν τα κέρδη τους συγκεκριμένα συμφέροντα.
Ο γαλλικός λαός μη μπορώντας να αναπνεύσει από τη στυγνή εκμετάλλευση, βλέποντας τα εισοδήματά του να εξανεμίζονται εν μέσω κορονοκρίσης και γεωπολιτικού χάους, χρησιμοποίησε τη δύναμη της ψήφου του για να συντρίψει την αδικία.
Αποτέλεσμα; Ο Μακρόν να χάσει την πλειοψηφία στη Βουλή, με την αριστερά και την ακροδεξιά (οικονομικό και μεταναστευτικό πάνε πάντα πακέτο, άρα αυτονόητο το άλμα της Λε Πεν), να ανοίγουν σαμπάνιες.
Κοινώς, η πολιτική ελίτ της Γαλλίας… έφαγε σφαλιάρα από τις λίγες.
Φαίνεται ότι ο Πούτιν τον μάτιασε τον Μακρόν, ο οποίος μιλώντας τις προάλλες στο Φόρουμ της Α.Πετρούπολης, μεταξύ άλλων, ανέφερε ότι «η ΕΕ έχει χάσει την πολιτική ανεξαρτησία της, οι ελίτ της χορεύουν στους σκοπούς που παίζει άλλος (σ.σ. εννοούσε τις ΗΠΑ), προκαλώντας ζημιά στον πληθυσμό τους». Εκτίμησε, δε, ότι όλα αυτά θα οδηγήσουν σε ριζοσπαστικοποίηση των κοινωνιών και σε πολιτικές ανατροπές των ελίτ.
Ο κόσμος μπροστά στη «νέα Γιάλτα» – Με αίμα και πόνο η νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων
Από τη στιγμή λοιπόν που ήρθαν τα πάνω κάτω στην «ισχυρή» Γαλλία, φανταστείτε τι έχει να πάθει η «καθημαγμένη» Ελλαδίτσα.
Με μια κυβέρνηση κι έναν πρωθυπουργό συνοδοιπόρους του Μακρόν, με τη διαφορά ότι έχουν παντρέψει τον νεοφιλελευθερισμό με τον άκρατο κρατισμό και την εθνική υποτέλεια (που εσχάτως προσπαθούν να μαζέψουν μπας και επιστρέψει η δεξιά ενόψει εκλογών).
Οι οποίοι εκμεταλλεύτηκαν σε χειρότερο βαθμό από τον Μακρόν, κορονοκρίση και γεωπολιτικό χάος, για να εδραιώσουν το καθεστώς τους παρέα με τους γνωστούς – άγνωστους νταβατζήδες, εξαθλιώνοντας εντελώς τον ήδη εξουθενωμένο από τη δεκαετή μνημονιακή κρίση, λαό.
Ενδεχομένως, στο Μαξίμου χτυπάει «γαλλικό» καμπανάκι από τις προεδρικές εκλογές.
Εξ ου και όλα τα κλιμακούμενα προεκλογικά πυροτεχνήματα, τα οποία διαψεύδουν τις πρωθυπουργικές διαβεβαιώσεις περί εξάντλησης της τετραετίας, στρώνοντας παράλληλα το έδαφος για εκλογές το φθινόπωρο.
Διότι, με τη μορφή που θα έχει πάρει η ακρίβεια μέχρι την Άνοιξη του ’23, η πρώτη θέση που υποτίθεται ότι είναι καπαρωμένη, δε θα πρέπει να θεωρείται και τόσο δεδομένη.
Για ποιον κτυπά η καμπάνα, μήπως αφορά τους ηγέτες της παγκοσμιοποίησης; Άρχισε δηλαδή το ξήλωμα των υπαλλήλων της γνωστής οικογένειας των διεθνών τραπεζιτών. Εύχομαι ολόψυχα στον κ. Μητσοτάκη, γρήγορα και στα δικά του.
Δεν πιστεύω ότι το υπάρχων σύστημα θα πέσει. Έχει τεράστια δύναμη , έχει επιβιώσει ξανά σε δύσκολες καταστάσεις και έχει βαθιά θεμέλια ελέγχοντας και εξελίσσοντας τις κοινωνίες στην κατεύθυνση που θέλει. Οι νεώτερες γενιές είναι παγιδευμένες στην εικόνα και στον ήχο. Στα όμορφα λαμπερά και πολύχρωμα φώτα,. Έτσι έχουν γαλουχηθεί. Οι παλαιότερες γενιές έμαθαν διαφορετικά. Η αλλαγή είναι βίαιη, όπως κάθε αλλαγή. Αντιδρούν , δεν πρόκειται να υποχωρήσουν . Οι νέες γενιές όμως έχουν ένα όπλο στα χέρια τους που κάνει την ζωή των ανθρώπων πιο εύκολη. Την τεχνολογία. Και μέσω αυτής της γνώσης. Οι άνθρωποι πρέπει όλοι να μορφώνονται , να μάθουν να σκέφτονται. Μόνο τότε θα σταματήσουν να λειτουργούν με τους κανόνες τις ζούγκλας. Θα φτιάξουν καλύτερες κοινωνίες , δημιουργώντας και όχι καταστρέφοντας.
Είμαστε κάπως πρόχειροι με τις λέξεις.
Τι είναι αυτός ο φιλελευθερισμός είτε νέος είτε παλιός που έχει κρατισμό?
Πρέπει να προσέξουμε πριν φτάσουμε σε “φιλελεύθερος κομμουνιστής” και “ιμπεραλιστής ειρηνιστής”
Αν δούμε τη πολιτική του Μακρόν αυτή είναι κεντρώα πολύ κοντά στη σοσιαλδημοκρατία αν και αριστερά της. Προσπάθησε να μείωσει λίγο, να μετριάσει κάπως τις υπερβολές του Γαλλικού σοσιαλισμού και κρατισμού. Παραμένει όμως μια χώρα με τεράστιες κρατικές δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ, με ανάλογους φόρους, με τεράστιο χρέος, με κρατικές επιχειρήσεις δηλαδή μια σοσιαλιστική χώρα.
Με μια Γαλλική αριστερά να εχει πάει σε ultra αριστερές θέσεις που θυμίζουν Μιτεράν της πρώτης θητείας.
Και όντως ο Κυριάκος έχει αντιγράψει τον Μακρόν όπως γίνεται συνήθως στην Ελληνική πολιτική σκηνή. Η Ελλάδα πάντα εμπνέεται από τη Γαλλία αν και δεν έχει την αποτελεσματικότητά της οπότε ουσιαστικά ετοιμάζει το λάθος φαγητό και μάλιστα κοκομαγειρεμένο.
Και δεν είναι μόνο ψήφος διαμαρτυρίας η ψήφος στη Γαλλική Αριστερά. Παντού η Αριστερά επιστρέφει. Και αυτό είναι καλό μια και άλλη μια φορά θα παλέψει με τη πραγματικότητα ενώ και η κεντροδεξιά χρειάζεται ξεκούραση και να ξανασκεφτεί τα βασικά που τα νέρωσε πολύ λόγω της μακράς παραμονής της στην εξουσία.
Στα δικά μας η πρόσφατη τεράστια αποτυχία της Ελληνικής αριστεράς την έχει θέσει εκτός. Και λόγω διαφοράς φάσης που έχουμε το λογικό είναι να την αναμένουμε όταν παντού αλλού θα επικρατεί η κεντροδεξιά. Μετά το 2025!
Αυτό που θα πρέπει να απασχολεί τον συνασπισμό του ακραίου κέντρου (νεοφιλελεύθεροι του Μακρόν και αντιδραστικά τμήματα της γαλλικής κοινωνίας – κυρίως συνταξιούχοι με υψηλά εισοδήματα) δεν είναι η απώλεια ελέγχου του Κοινοβουλίου ή μια πιθανή συγκατοίκηση (αυτό μάλιστα στην πολιτική στρατηγική του ακραίου κέντρου θα μπορούσε να είναι μια σανίδα σωτηρίας), αλλά αν θα προλάβει ο πρόεδρος να βγάλει την 5ετία, γιατί στην γαλλική κοινωνία έχει συσσωρευτεί μεγάλη ποσότητα ενέργειας. Και όπως όλοι ξέρουμε, στην Γαλλία, η απόσταση που χωρίζει τον υγρό βάλτο των Βερσαλλιών από την πλας-ντε-λα-κονκορντ είναι αυτά τα 20 κάτι χιλιόμετρα πλακόστρωτου καρόδρομου.
Η ηλίθια γαλλομανία μάς έχει καταστρέψει…
@George N
Η Γαλλία( και κατά συνέπεια η γαλλική πολιτική ) δεν έχει ουδεμία σχέση με την Ελλάδα.Η Γαλλία εφαρμόζει έναν εθνοκεντρικό καπιταλισμό( συγχωρέστε μου την νεολεξία), που θα αποδειχθεί ότι είναι παγκοσμίως ο πιο αποτελεσματικός. Δεν θα αναφέρω τους λόγους, διότι αρκετοί είναι προφανείς.Αποτελεί βιομηχανικό γίγαντα (γνωστό) αλλά σε ειδικούς τομείς( αεροναυπηγική) είναι ενδεχομένως πιο μπροστά από τις ΗΠΑ. Αυτό το χρωστά στο σύστημα εκπαίδευσης της( το πιο ανταγωνιστικό και ταυτόχρονα πιο αποδοτικό παγκοσμίως) , αυστηρότατα κρατικό( και για λόγους που δεν θα εξηγήσω) , το οποίο κατέχει την αποκλειστικότητα εξασφάλισης των ανωτέρων στελεχών στις γαλλικές εταιρίες( κρατικές όπως η EDF ή πολυεθνικές).Το πρόβλημα που θα κριθεί όμως να αντιμετωπίσει τώρα η Γαλλία είναι πρωτόγνωρο, και λέγεται, φυσικά, ενεργειακό. Αν αποφασίσει να κάνει scaling back της παραγωγής λόγω ελλείψεως φυσικού αερίου και καυσίμων για τους πυρηνικούς της αντιδραστήρες, το παιχνίδι της τεχνολογικής πρωτοπορίας θα χαθεί. Το μέλλον φαντάζει έτσι δυσοίωνο αν παραταθεί η ένδοια και η αβεβαιότητα. Έχουν κατα συνέπεια ανάγκη μιας πολυδιάστατης( πολλά εισαγωγικά) πολιτικής προσέγγισης Ευρωπαίων και Ρώσων. Και αυτό ( μολονότι αποτελεί την πιο προβλέψιμη και αφελή πια αστική πολιτική πράξη) θα ακολουθηθεί και εδώ. Έτσι με τον μπαμπούλα της κυβερνητικής αστάθειας και του reshuffle θα λαμβάνονται ή θα αναστελλονται αποφάσεις ανάλογα με τα γαλλικά συμφέροντα, που νομοτελειακά όλο και θα αποκλείνουν από αυτά των υπολοίπων κρατών. Προσωπική μου άποψη, μπορεί και λανθασμένη…
@…
Δεν υπάρχει σύγκριση μεταξύ των δύο χωρών. Αυτό που έλεγα είναι ότι η Ελλάδα πολιτικά εμπνέεται από τη Γαλλία ιδίως με τις πολιτικές που αφορούν το Δημόσιο Τομέα. Η εκτέλεση όμως των Γαλλικών ιδεών από την Ελλάδα είναι αυτό ακριβώς. Εκτέλεση στα 10 μέτρα.
Από εκεί και πέρα η Γαλλία έχει ξεχάσει προ πολλού τη μεγάλη φιλελεύθερη παράδοση που είχε και έχει πάρει πορεία προς τον τοίχο. Με τεράστιο χρέος και δημόσιο και ιδιωτικό, τεράστιες δημόσιες δαπάνες και φόρους ενώ ο πληθυσμός της δεν αντιλαμβάνεται τη κρισιμότητα των στιγμών κάτι που φαίνεται καθαρά στο πρόγραμμα της Γαλλικής Αριστεράς.
Γι αυτό και οι φωνές τελευταία ότι πάει -σε μια περίοδο αύξησης των επιτοκίων- για χρεοκοπία και μαζί της θα χρεοκοπήσει και η “Ενωμένη Ευρώπη” που σε αυτή τη λογική θα πρέπει να την δούμε ως το τελευταίο απομεινάρι των “χρυσών χρόνων” μετά τον Β ΠΠ.
Ολοι ήσαν πολύ απασχολημένοι να δίνουν συγχαρητήρια ο ένας στον άλλο και δεν πρόσεξαν ότι το μερίδιο της Ευρώπης στη παγκόσμια παραγωγή πέφτει σα πέτρα σε αντίθεση με αυτό των ΗΠΑ.
Κάποια στιγμή και το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων αυτών των χωρών θα πρέπει να ματσάρει τη παραγωγή. Πόσο μπορείς να μην, αυξάνοντας τα χρέη?
Η Γαλλία όμως όπως απέδειξε η δεύτερη θητεία του Μιτεράν έχει τις ικανότητες να ξανανακαλύπτει τον εαυτό της. Οπως και η Αγγλία παλαιότερα. Σε αντίθεση με την Ελλάδα-Τιτανικό που πάταγε γκάζι όταν είδε το παγόβουνο.