Ημιαγωγοί σε ανεπάρκεια, πόλεμος στην Ουκρανία, λοκντάουν στην Κίνα. Η παγκόσμια οικονομία αγκομαχά, ο εφοδιασμός καθυστερεί. Ήρθε η ώρα των τοπικών παραγωγών;
Όταν υψηλόβαθμοι πολιτικοί νιώθουν την ανάγκη να υπερασπιστούν τις ελεύθερες και ανοιχτές αγορές, τότε η παγκοσμιοποίηση πρέπει να βρίσκεται σε κακή κατάσταση. Λόγω των προβλημάτων με τις παραδόσεις από την Ασία και του πολέμου στην Ουκρανία, η πολιτική και οικονομική ελίτ θέτει και πάλι επί τάπητος τους κινδύνους που φέρνει η υπερβολική εξάρτηση από ορισμένους προμηθευτές. Στην αρχή ήταν εξαιρετικά δύσκολο να βρεθούν ηλεκτρονικά τσιπς. Τώρα οι τιμές ενέργειας έχουν εκτοξευτεί στα ύψη και επίκειται επισιτιστική κρίση. Στη συνάντηση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός κορυφαίοι πολιτικοί, όπως ο Γερμανός υπουργός Οικονομίας Ρόμπερτ Χάμπεκ, δεν έχουν καμιά αμφιβολία, ότι απομάκρυνση από την παγκοσμιοποίηση δεν θα έλυνε τα προβλήματα. «Αλλά οι κανόνες πρέπει να αλλάξουν και να γίνουν πιο ανθεκτικοί» υποστηρίζει ο πολιτικός από το κόμμα των Πρασίνων.
Η ευρωπαϊκή οικονομία έχασε ένα χρόνο
Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία επιδείνωσε ραγδαία προβλήματα που ήταν εμφανή τα τελευταία χρόνια. Η γερμανική βιομηχανία έχει έλλειψη από εξαρτήματα που έρχονται από την ανατολική Ευρώπη και ο τρόπος διαχείρισης της πανδημίας από την κινεζική ηγεσία έχει βαριές επιπτώσεις. Δεν είναι λοιπόν απορίας άξιο που οι εταιρείες αναρωτιούνται, αν η κατάσταση θα συνεχιστεί ως έχει. «Θα είναι ο κόσμος ο ίδιος για την οικονομία; Στον ενεργειακό τομέα σίγουρα όχι» λέει ο Ζαν Μαρκ Ολανιέ, επικεφαλής Ευρώπης του συμβουλευτικού κολοσσού Accenture. «Αλλά ακόμη και στον τομέα τροφίμων, με όλα όσα έρχονται τους επόμενους μήνες, κανείς δεν πιστεύει ότι θα επιστρέψει η κατάσταση όπως ήταν. Η ευρωπαϊκή οικονομία έχασε τουλάχιστον ένα χρόνο, ως αποτέλεσμα του πολέμου. Λόγω του λοκντάουν και της έλλειψης βιομηχανικής παραγωγής κατευθύνεται προς τα εμάς τους επόμενους 6 έως 9 μήνες ένα τεράστιο πρόβλημα από την Κίνα» επισημαίνει ο Ολανιέ. «Για να είμαστε ειλικρινείς η κατάσταση με το λοκντάουν στην Κίνα είναι αυτήν τη στιγμή η μεγαλύτερη πρόκληση, επειδή έχει τεράστιο αντίκτυπο στις μεταφορές» υποστηρίζει η Αντρέα Φούντερ, επικεφαλής αγορών στη σουηδική εταιρεία κατασκευής φορτηγών και μηχανημάτων Volvo. «Κι αυτό σε ένα σύστημα άκρως εύθραυστο, που έχει ως αποτέλεσμα να φτάνει σε μας κάθε διαταραχή. Στο παρελθόν υπήρχε η βεβαιότητα των αποθεμάτων στις αποθήκες, αλλά σήμερα δεν υπάρχει».
Και στην Volvo λείπουν τσιπ για την κατασκευή φορτηγών. Για την Φούντερ, που εργάζεται επί 30 χρόνια στον κλάδο, η κατάσταση είναι σαν ένα είδος ιστορικής κρίσης στον τομέα των παραδόσεων. «Ελπίζω πραγματικά να μην είναι αυτή η νέα φυσιολογική κατάσταση», λέει. Στη Γερμανία η εταιρεία της διατηρεί μονάδα παραγωγής μηχανήματων στο Χάμελιν της Κάτω Σαξονίας και κοντά στη Τρίερ. «Αυτή τη στιγμή η κατάσταση εξακολουθεί να είναι υπό έλεγχο», λέει ο επικεφαλής της Volkswagen, Χέρμπερτ Ντις σε συνέντευξή του στο αμερικανικό επιχειρηματικό τηλεοπτικό δίκτυο CNBC. «Η ζήτηση από τους πελάτες είναι σε αξιοπρεπή επίπεδα και πολλοί τομείς στη Γερμανία εξακολουθούν να έχουν πολλές παραγγελίες, πρέπει πρώτα να χωνέψουμε αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή με τον πόλεμο και με τις αλυσίδες εφοδιασμού», λέει το νούμερο ένα της μεγαλύτερης αυτοκινητοβιομηχανίας της Ευρώπης. Ωστόσο, τα προβλήματα θα μπορούσαν επίσης να οδηγήσουν στην αναδιάρθρωση της οικονομίας προς την ψηφιοποίηση και την κλιματική αλλαγή.
“Να επενδύσουμε στον αυτοματισμό”
Άρα προς τα πού πάει το ταξίδι; Περισσότερη παραγωγή στον τόπο αγοράς και λιγότερο παγκόσμιο εμπόριο; Η Κριστίνα Ρααμπ, επικεφαλής της Accenture για τη Γερμανία, την Αυστρία και την Ελβετία, βλέπει, τουλάχιστον στα υψηλά κλιμάκια, να γίνονται σκέψεις προς αυτή την κατεύθυνση. «Στις επιχειρήσεις οι συζητήσεις για τις αλυσίδες εφοδιασμού έχουν εντελώς αλλάξει, επειδή κανείς δεν υποθέτει ότι θα επιστρέψουμε σε κάποιο είδος κατάστασης όπως πριν από τον κορωνοϊό», λέει. «Μεσοπρόθεσμα, πολλές εταιρείες εξετάζουν εάν δεν θα έπρεπε να δημιουργήσουν περιφερειακές αλυσίδες εφοδιασμού και περιφερειακή παραγωγή, η οποία μπορεί να είναι πιο σταθερή σε κρίσεις, ως έναν άσσο στο μανίκι τους», λέει η ειδικός. «Για να είμαστε ανταγωνιστικοί πρέπει φυσικά να επενδύσουμε πολλά στον αυτοματισμό. Αυτό είναι ούτως ή άλλως απαραίτητο δεδομένης της έλλειψης ανθρώπινου δυναμικού». Η Κριστίνα Ρααμπ επισημαίνει ότι ένας από τους λόγους που οι επικεφαλής των εταιρειών σκέφτονται όλο και περισσότερο την τοπική παραγωγή για τοπικές αγορές, είναι ότι οι αλυσίδες εφοδιασμού για μεταφορά εμπορευματοκιβωτίων είναι αργές, όπως βλέπει κανείς να συμβαίνει σήμερα. Κάτι άλλο που εξετάζουν οι εταιρείες είναι πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί η έλλειψη πρώτων υλών. «Εκεί ακριβώς μπαίνει η λεγόμενη κυκλική οικονομία. Όταν οι πρώτες ύλες είναι σπάνιες, είναι καλύτερα να κρατάμε τον κύκλο μέσω της ανακύκλωσης και των νέων χρήσεων». Η μάνατζερ της Volvo Αντρέα Φούντερ βλέπει την συγκέντρωση του κλάδου στην Ασία ως πρόβλημα ειδικά με τους ημιαγωγούς. «Πρέπει να μάθουμε να αποτρέπουμε μονοπωλιακές κεντρικές δομές για ορισμένες βασικές τεχνολογίες», λέει μετά λόγου γνώσης.
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο το βλέπει και ο επικεφαλής της αμερικανικής εταιρείας ημιαγωγών Intel Πατ Γκέλζινγκερ. «Οι δυτικές οικονομίες θα πρέπει να είναι σε θέση να εξασφαλίσουν και πάλι τον εφοδιασμό τους και αυτό ισχύει για τον κλάδο των τσιπ». Ο αμερικανικός επιχειρηματικός κολοσσός κατασκευάζει ημιαγωγούς στα δικά του εργοστάσια και όχι μόνο μόνο στην Ασία, όπως πολλοί άλλοι στη βιομηχανία. Με κρατική χρηματοδότηση ο όμιλος θέλει να επενδύσει πολλά δισεκατομμύρια σε νέες μονάδες στο Μαγδεμβούργο της Γερμανίας. Αντί να έρχονται, όπως τώρα, κυρίως από την Ασία, τα τσιπ θα προέρχονται στο μέλλον κατά το ήμισυ από δυτικές χώρες. «Δεν είναι η λύση» αντιτείνει η Φούντερ, «γιατί θα είχε ανεπιθύμητες επιπτώσεις στις αναδυόμενες και αναπτυσσόμενες χώρες. Η Ευρώπη δεν έχει ούτως ή άλλως σχεδόν καθόλου πρώτες ύλες, επομένως εξαρτάται από προμηθευτές. Η οικονομία πρέπει να βελτιωθεί, μεταξύ άλλων με την ανακύκλωση και την επαναχρησιμοποίηση υλικών».
Πηγή: dw.com
H παγκοσμιοποίηση κατάφερε να βγάλει τεράστια τμήματα του πληθυσμού, ολόκληρες χώρες όπως η Κίνα και η Ινδία από την ανέχεια και να τις καταστήσει παγκόσμιες δυνάμεις.
Αλλά και μικρότερες χώρες όπως το Μεξικό, η Τουρκία ή η Ινδονησία μεταμορφώθηκαν.
Υπό αυτή την έννοια υπήρξε κοσμοιστορική και δεν είναι τυχαίο ότι την υποστήριξε παγκοσμίως η Αριστερά. Για άλλη μια φορά πήρε μια φιλελευθερη ιδέα και την έκανε δικιά της όπως είχε γίνει και με το Κοινωνικό κράτος αλλά και τον Κενσυανισμό. (η δικιά μας αριστερά εξαιρείται, έχει ένα delay ενός αιώνα οπότε θα είναι υπέρ γύρω στο 2090)
Η κριτική στη παγκοσμοιοποίηση ήρθε από τα δεξιά πρώτα με τη κίνηση ανθρώπων πέρα από κεφάλαια και προιόντα και στη συνέχεια βάζοντας θέματα αυτάρκειας και ασφάλειας.
Και στα δύο η άποψη της επικράτησε με την αριστερά πια να προτείνει scale down παγκοσμοιοποίηση ανά συνασπισμό. Και τους φιλελεύθερους να έχουν πλήρως βραχυκυκλώσει!
Η συζήτηση θα είναι ενδιαφέρουσα και θα γίνει ενώ πηγαίνουμε προς τις νέες προεδρικές στις ΗΠΑ.
Εμας δεν μας αφορά γιατί δεν συμμετείχαμε στην οικονομική παγκοσμιοποίηση μια και είμαστε απασχολημένοι με το να τρέχουμε το μεταπολεμικό “χρυσό” υπόδειγμα του 1945-1973 ώστε να σιγουρέψουμε ότι όντως αυτό τελειώνει με χρεοκοπία.
Διαβάζω: “Συμφωνία Β.Πούτιν & Α.Βούτσιτς για φ.α.: Η Σερβία θα το αγοράζει δέκα φορές φθηνότερα από ότι το αγοράζει η Ελλάδα!” Ειλικρινά έχω μπερδευτεί με το πως αξιοποιεί τις ικανότητες του ο ηγέτης μας, ο κ. Μητσοτάκης. Υπέρ των Ελλήνων ή εναντίον τους; ΥΓ. Όσο για το αμερικανικό Lng , μην το ψάχνετε, είναι τέσσερις φορές ακριβότερο από το πανάκριβο ρωσικό.
@George
Φαντάζομαι όταν λες αριστερά έχεις στο μυαλό σου τον Μπλερ.
Επίσης φαντάζομαι πως τα εργατικά κινήματα που ζήτησαν και κέρδισαν με αίμα τις ρυθμισμένες εργασιακές σχέσεις που καταργήθηκαν με την παγκοσμιοποίηση ήταν και αυτά δημιουργία του φιλελεύθερου καπιταλισμού.
Πέρα όμως από το θαύμα της αποαποικιοποιησης ( και όχι της παγκοσμιοποίησης) που οδήγησε στην οικονομική ανάπτυξη του, ιστορικά μιλώντας, οικονομικού κέντρου του πλανήτη, με εξαίρεση την μικρή περίοδο των 3 τελευταίων αιώνων, καθώς οι χώρες της Ασίας έχουν και τον πληθυσμιακό όγκο αλλά και τις πρώτες ύλες, πρέπει να αντιληφθούμε επιτέλους πως η παγκοσμιοποίηση αποτελεί θηλιά στον λαιμό όσων δεν έχουν πρόσβαση σε πλανητικές πρακτικές, δηλαδή στην συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων.
Και αυτό γιατί, ο μεγάλος εχθρός της παγκοσμιοποίησης είναι η αυτάρκεια. Έτσι οποιαδήποτε ομάδα ανθρώπων δεν έχει την δυνατότητα να μπορεί να μεταφέρει τις δραστηριότητες της εν μέσω κρίσης σε άλλες ασφαλέστερες γεωγραφικές περιοχές, δηλαδή οποίοι δεν είναι μεγαλομέτοχοι πολυεθνικών, δεν μπορούν να επιβιώσουν στον τόπο τους. Άλλωστε η μεταφορά κεφαλαίων και ανάθεση έργων σε “συνεργάτες” δημιούργησε τις σημερινές εταιρείες τέρατα, που στην ουσία, ανεξάρτητα από τον τομέα που δραστηριοποιούνται, κάνουν στην πράξη διαχείριση του λογότυπου, διαφημιστική προώθηση και λομπινγκ.
Υ.γ. η αναφορά σου πως η αριστερά υποστήριξε την παγκοσμιοποίηση είναι μάλλον άτυχης από την στιγμή που η παγκοσμιοποίηση πλήττει κυρίως τις κοινωνικές ομάδες που θα έπρεπε η αριστερά να εκφράσει. Αντίθετα, τα δυτικά σοσιαλιστικά κόμματα που κυβέρνησαν, όχι μόνο διέψευσαν τις προσδοκίες αλλά και συνέβαλαν στην μετατροπή του πολιτικού λόγου σε διαφημιστικό λόγο προσώπων οδηγώντας σε κυβερνήσεις διαχειριστών οικονομικών συμφερόντων και όχι πολιτικών υποκειμένων.
@ Λυμπέρη
Ναι αναφέρομαι στην αριστερά της Ευρώπης, της Αμερικής, της Αυστραλίας, της Ινδίας το ΚΚ της Κίνας. Μεξικού κτλ. Ολοι αυτοί είναι υπερ της παγκοσμιοποίησης γιατί είτε είναι διεθνιστές είτε οι χώρες και οι λαοί τους ευνοήθηκαν από αυτήν.
Το θέμα που βάζει διεθνώς η αριστερά δεν είναι το αν είναι καλή η παγκοσμιοποίηση αλλά αν οι πολυεθνικές χρησιμοποιούν παραθυράκια για να μην πληρώνουν φόρους. Είναι και το σημείο που διαφωνούν με τους φιλελευθερους που βλέπουν “παγκόσμιες συμφωνίες” ως σοσιαλισμό από το παράθυρο.
Η αυτάρκεια είναι στόχος εθνικιστικών κομμουνιστικών καθεστώτων (πχ Β. Κορέα, η παλιά Αλβανία) και προνεωτερικών αντιαστικών σχηματισμών. Οι τελευταίοι ως φορείς της αγροτικής εμπειρίας είναι πολύ καχύποπτοι στο να βασιστεί κανείς στο εμπόριο. Πάντα στη γή!
Η δικιά μας αριστερά τώρα είδε στην παγκοσμιοποίηση τις πολυεθνικές ως μια νέα αποικιοκρατία και επομένως έβαλε τον εαυτό της απέναντι. Δεν παρακολούθησε όμως την κίνηση ιδεών στην Ευρωπαική αριστερά αλλά και την άνοδο του Τρίτου Κόσμου εξ αιτίας της. Δεν έχει να πει κάτι στο ότι οι Ινδικές πολυεθνικές κυριαρχούν στο ΙΤ ή στο ότι η Land Rover ή η Jaguar ανήκουν σε ινδοκινεζικές πολυεθνικές οι οποίες έχουν εργοστάσια στην Αγγλία όπου “εκμεταλλεύονται” Αγγλους βιομηχανικούς εγάτες πχ.
Και επομένως πια ταυτίζεται στο συγκεκριμένο θέμα με υπερδεξιές θέσεις.
@George
Η αυτάρκεια αποτελεί όρο επιβίωσης για κάθε έθνος κράτος το οποίο έχει εθνική στρατηγική επιβίωσης. Θα σε παραπέμψω στον γνωστό μύθο του Αισώπου με τον μέρμηγκα και τον τζίτζικα. Όταν το καλοκαίρι του ελεύθερου εμπορίου τελειώνει και έρχεται ο χειμώνας των διεθνών κρίσεων που παράγουν οι ανταγωνισμοί των μονών πολιτικών οντοτήτων που υπάρχουν σήμερα και ως φαίνεται θα συνεχίσουν να υπάρχουν, των κρατών, τότε φαίνεται η αξία της αυτάρκειας ως πυλώνας εθνικής ασφάλειας και καταρρέουν οι αυταπάτες πως το αόρατο χέρι της αγοράς θα σε χαϊδεύει την ώρα του λιμού.
Ο τραγελαφος της ΕΕ κατά την διάρκεια του κορονοιου αλλά και σήμερα είναι ένα γλαφυρό παράδειγμα. Οι χώρες δεν αγόραζαν μάσκες αλλά τις έκλεβαν από αποστολές που προορίζονταν για κάποιον εταίρο.
Σε παρόντα χρόνο ψάχνουμε να βρούμε σιτάρι για τον χειμώνα όταν η Ελλάδα είχε πριν από λίγα χρόνια αυτάρκεια σε σκληρό και μαλακό σιτάρι ενώ κλείσαμε τα ορυχεία λιγνίτη (ενεργειακή αυτάρκεια) γιατί πιστεύαμε πως θα έχουμε πάντα τουρίστες για να μπορούμε να αγοράσουμε ενέργεια.
Η λαϊκή ρήση λέει πως ο λύκος έχει χοντρό σβέρκο γιατί κάνει τις δουλειές του μόνος, όμως εμείς κοιτάμε με δέος τις πρώην βρετανικές αποικίες και απορούμε γιατί η δική μας αριστερά δεν ακολουθεί το παράδειγμα το δικό τους λες και αποτελεί επιχείρημα για την ποιότητα του πολιτικού λόγου σε αυτές τις χώρες το γεγονός πως funds δραστηριοποιούνται στην Αγγλία.
Κι όμως, δεν άκουσα ποτέ ως επιχείρημα υπέρ του brexit την παρουσία του ινδικού fund αλλά μιλούσαν για τον Πολωνό υδραυλικό που ανεβάζει τις τιμές των ενοικίων, άλλη μια στρεβλή εικόνα, καθώς αν ο Άγγλος βιομηχανικός εργάτης είχε απολαβές που να μπορούν να καλύψουν τα ενοίκια τότε δεν θα τον ενδιέφερε ο μετανάστης, έτσι δεν είναι?