Τρία πράγματα μπορεί να συμβαίνουν με τον Κυριάκο Μητσοτάκη:
1. Δεν έχει επίγνωση της πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης. Δηλαδή είναι… αλλού το παιδί.
2. Παίζει παιχνίδια κι έχει συγκεκριμένο στρατηγικό σχεδιασμό και για τον ίδιο και για τη Νέα Δημοκρατία.
3. Είναι τόσο πολύ έξυπνος που εμείς δε μπορούμε να φτάσουμε στη συχνότητα που εκπέμπει.
Διαλέγετε και παίρνετε ποιο από τα τρία σας κάνει. Και το λέμε αυτό με αφορμή όλα όσα συμβαίνουν και στη χώρα και στην κυβέρνηση και στο κόμμα.
Και ταυτόχρονα τις θέσεις που εκπέμπει τελευταία ο πρωθυπουργός. Όταν δηλαδή ανατρέπει το πολιτικό του αφήγημα στο συνέδριο του ΟΤ και πλέον εγκαταλείπει την ιδέα της αυτοδυναμίας και μιλά για συνεργασίες, ε τότε κάτι συμβαίνει.
Όταν πηγαίνει στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας και ούτε λίγο ούτε πολύ λέει στους Έλληνες ότι θα περάσουν μαύρες μέρες, ε τότε κάτι συμβαίνει.
Είναι τόσο στην κοσμάρα του ώστε να μην καταλαβαίνει τι λέει και τι κάνει; Ή μήπως το σχέδιό του είναι τέτοιο ώστε να κατευθύνει τους πολίτες με τρόπο που ο ίδιος επιθυμεί;
Γιατί π.χ. να γίνεις αντιδημοφιλής λέγοντας ότι τα δύσκολα είναι μπροστά μας; Προετοιμάζεις τον κόσμο για τα κακά γιατί ξέρεις ότι θα έρθουν τα χειρότερα;
Ή μήπως το κάνεις για να συσπειρώσεις τους πολίτες στην κυβέρνηση που είναι τώρα, στο κόμμα που πιστεύει ο ίδιος ότι είναι καλύτερος διαχειριστής;
Το μυαλό του Μητσοτάκη είναι αλήθεια ότι βασανίζει πολύ κόσμο. Για το τι σκέφτεται και πώς το λέει. Δεν είναι σαν τον Γιώργο Παπανδρέου που έλεγε κάτι και γελούσε ο κόσμος.
Είναι ότι ο Μητσοτάκης προέρχεται από την Αγία Οικογένεια της χώρας. Από μια οικογένεια που έχει στο DNA της (ακόμη και στο… χαλασμένο) τον στόχο, την ίντριγκα, τη μακιαβελική διάσταση της πολιτικής.
Αυτή που λέει ότι θα κάνει τα πάντα με οποιοδήποτε τρόπο για να πετύχει το σκοπό που θέλει.
Η περίπτωση της αυτοδυναμίας ή μη για παράδειγμα έχει συγκεκριμένο στόχο. Βάζει τους πολίτες στο δίλημμα «με εμάς ή με τον ΣΥΡΙΖΑ», με «αυτή την κυβέρνηση που τα κουτσοκαταφέρνει ή… επιστροφή στο 2015 – 2019».
Κάνει τους πολίτες να σκεφτούν «τώρα εγώ τι θα ψηφίσω;».
Το μη χείρον βέλτιστον επί της ουσίας είναι το σχέδιο του Μητσοτάκη. Εμένα κι όχι τον Τσίπρα, τον Δένδια κι όχι τον Κοτζιά, τον Άδωνι κι όχι τον Τσακαλώτο ή τον Σταθάκη, τον Θεοδωρικάκο ή τον Χρυσοχοϊδη κι όχι το μπάχαλο της Γεροβασίλη, του Τόσκα και του κάθε λογής Καρανίκα.
Αυτό μπορεί να φαντάζει απλοϊκό, όμως είναι πέρα για πέρα αληθινό. Απευθύνεται σε ένα κόσμο που δεν έχει ακόμη ξεχάσει τη ΣΥΡΙΖΑ εποχή, έστω κι αν τα λάθη της σημερινής κυβέρνησης είναι πιο τραγικά σε ορισμένες περιπτώσεις.
Απευθύνεται σε αυτούς που δε θέλουν πολιτική αστάθεια, στους νοικοκυραίους που δε θέλουν φασαρίες. Και λέγοντάς τους ότι θα πάμε σε συνεργασίες με άλλα κόμματα, ουσιαστικά δεν το πιστεύει αλλά τους… τρομάζει με την προοπτική αυτή.
Προσπαθεί να συσπειρώσει τον δεξιό κόσμο που «λακίζει» από εδώ κι από εκεί και που την ώρα της κάλπης αναρωτιέται αν πρέπει να ψηφίσει ξανά ΝΔ για να υπάρχει σταθερότητα, αν πρέπει να μη στηρίξει Μητσοτάκη για να τελειώνει το κόμμα με αυτόν κι αν οι συνέπειες του να μην ψηφίσει ΝΔ θα έχουν ως συνέπεια μια κυβέρνηση χειρότερη από τη σημερινή.
Προσπαθεί να κρατήσει επίσης τους… ακροκεντρώους που πηγαίνουν από δω και από κει, να μην ψηφίσουν ούτε Τσίπρα ούτε Ανδρουλάκη.
Και τέλος, απευθύνεται σε ένα κοινό που ενώ βλέπει ότι η κυβέρνηση της ΝΔ είναι προβληματική κάνει την ανάγκη φιλότιμο και τρέχει να τη στηρίξει στην κάλπη γιατί δεν έχει τίποτε καλύτερο να επιλέξει.
Η ατάκα του Μητσοτάκη για συνεργασίες ουσιαστικά είναι πρωταπριλιάτικο αστείο. Δε θέλει με τίποτε τέτοιες κυβερνήσεις, αλλά παίζει με το μυαλό του κόσμου που δε θέλει κι αυτός επίσης μια τέτοια προοπτική.
Κι από την άλλη, όταν ο πρωθυπουργός λέει το αντιδημοφιλές «θα περάσουμε άσχημα», αυτό που προσπαθεί να κάνει είναι να μαζέψει τον κόσμο που έχει φυγόκεντρες τάσεις, να τον κάνει να σκεφτεί ότι σε τέτοιες περιπέτειες που ζει η χώρα πρέπει να στηρίξει την κυβέρνηση που κυβερνά και να μην οδηγηθούμε σε περιπέτειες.
Η ουσία είναι ότι έξι μήνες πριν από τις κάλπες (στο ένα σενάριο) ή ένα χρόνο πριν με βάση όσα έχει πει ο Μητσοτάκης, ανοίγει ένας διαρκής προεκλογικός αγώνας που θα έχει πολλά τέτοια κόλπα από την πλευρά του.
Το ζήτημα, όμως, είναι αν η χώρα αντέχει από πολιτικάντικες μεθοδεύσεις. Γιατί με μια παγκόσμια γεωπολιτική αστάθεια και ταυτόχρονα με μια οικονομική κρίση που σοβεί, μόνο για πολιτικά παιχνίδια δεν είναι οι Έλληνες.
