Του Χρήστου Μπολώση
Η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή. Κάποτε ένας νεόκοπος υπουργός, αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, αντιμετώπισε τα πυρά σύσσωμης της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία αμφισβητούσε σοβαρώς τους τίτλους σπουδών που είχε περιλάβει στο βιογραφικό του.
Ο υπουργός, νεοσύλλεκτος στο επάγγελμα ων, θορυβήθηκε και θα λέγαμε ότι τρόμαξε. Έσπευσε λοιπόν να ζητήσει τη συμβουλή παλαιότερου συναδέλφου του. Η… παλιοσειρά τού είπε: «Ασ’ τους. Δυο τρεις μέρες θα φωνάζουνε και μετά θα βρούνε κάτι άλλο ν’ ασχοληθούν. Μην κάνεις απολύτως τίποτα».
Όπερ και εγένετο. Κάτι άλλο έσκασε και οι σπουδές του κ. υπουργού ξεχάστηκαν.
Την τακτική αυτή ακολουθούν σχεδόν όλοι οι πολιτικοί, άνδρες και γυναίκες. Αν βρεθεί κάνας φιλότιμος, βγάζει μια χλιαρή ανακοίνωση του στιλ «τα δημοσιεύματα που αναφέρονται στο πρόσωπό μου δεν ανταποκρίνονται στην αλήθεια» και τέρμα.
Συνέβη και στον υποφαινόμενο, όταν υφυπουργός απάντησε σε σχόλιό μου με γενικόλογες αοριστίες και, όταν επανήλθα με συγκεκριμένα στοιχεία και δηλώσεις του, απλώς το… μπάζωσε. Είναι κι αυτό μια μέθοδος. Ο μεν Αλέκος Κουρούζος (Ντίνος Ηλιόπουλος) έστριβε διά του αρραβώνος, αυτοί στρίβουν διά της μούγκας.
Ηθικό δίδαγμα; «Ρε, δεν πά’ να φωνάζετε εσείς; Εμείς τώρα που τα βρήκαμε, τώρα θα τα φάωμεν ούλα», όπως έλεγε και ορεσίβιος παλαιός πολιτικός.
