Απαλλάξτε μας, επιτέλους, από τον αγκαλίτσα!

Του Γιώργου Χαρβαλιά

Για κάποιον λόγο που δυσκολεύομαι να εξηγήσω, ο πρωθυπουργός δεν επιθυμεί να αποχωριστεί τον πιο αποτυχημένο και ολέθριο για τα εθνικά συμφέροντα υπουργό Εξωτερικών της Μεταπολίτευσης. Καλά θα κάνει, όμως, να τον μαντρώσει. Να του απαγορεύσει τις διεθνείς επαφές, να του αφαιρέσει διακριτικά το διαβατήριο και να τον αφήσει στο γραφείο του μαζί με τους νοήμονες συνεργάτες του για να εκπονεί την υψηλή στρατηγική επί χάρτου. Όχι επί του πεδίου.

Στα ραντεβού με τους ξένους καλύτερα να στέλνουμε τον κλητήρα ή και τον καφετζή του υπουργείου. Σίγουρα θα τα καταφέρουν καλύτερα, αποφεύγοντας τα σαλιαρίσματα και τις διαχύσεις με εκείνους που, μόλις τους γυρίσουν την πλάτη, καρφώνουν χασαπομάχαιρο.

Ο Γεραπετρίτης είναι σκέτη καταστροφή – το έχει καταλάβει και ο τελευταίος Έλληνας. Επισκέπτεται τη μία μετά την άλλη τις ξένες πρωτεύουσες ως περιφερόμενος… αγκαλίτσας και αναλώνεται σε σταυρωτούς ασπασμούς, παρατεταμένες καπακωτές χειραψίες, χάι φάιβ και άλλα συντροφικά με διάφορους τριτοκοσμικούς, τους οποίους θεωρεί φιλαράκια. Για τους πιο σοβαρούς, τα μεγάλα αφεντικά, προτιμά το πρωτόκολλο των υποκλίσεων με το βλέμμα στο πάτωμα.

Το μεγάλο πρόβλημα είναι πως ο άνθρωπος δεν καταλαβαίνει τι του λένε οι συνομιλητές του. Τον φτύνουν και εκείνος χαμογελά, γιατί νομίζει ότι βρέχει! 

Ένας έμπειρος διπλωματικός συντάκτης, που τον παρακολουθεί από κοντά, μου έλεγε, ολίγον σαρκαστικά, ότι ο καθηγητής είναι ένα είδος ρομαντικού… βολονταριστή που προσαρμόζει την πραγματικότητα στα μέτρα των επιθυμιών του. Ή, αλλιώς, μετατρέπει τους δικούς του ευσεβείς πόθους σε «διπλωματία χαμηλής έντασης».

Η δική μου γνώμη είναι ότι ο καθηγητής είναι κάτι άλλο. Ανήκει σε μια ιδιαίτερη νοητική κατηγορία, αυτήν στην οποία ο θυμόσοφος λαός προσάπτει πάντα και… περικεφαλαία. Πλην, όμως, ως υπουργός -και δη Εξωτερικών- καθίσταται ακραία επικίνδυνος. Θυμίζει όλο και πιο έντονα εκείνον τον ανεκδιήγητο δοτό πρωθυπουργό Στέφανο Σκουλούδη, που, για να μη θυμώσει τους Γερμανούς (στην προκειμένη περίπτωση, βλέπε Τούρκους), παρέδωσε το Ρούπελ και την Ανατολική Μακεδονία στους Βουλγάρους!

Ο Σκουλούδης γλίτωσε το Γουδή γιατί ήταν και… 80 φεύγα. Γουδή δεν υπάρχει σήμερα, υπάρχουν όμως σίγουρα Έλληνες που στο τέλος θα κυνηγούν τον κύριο καθηγητή με το σκουπόξυλο.

Η περίπτωσή του είναι μοναδική. Κάθε του ταξίδι στο εξωτερικό συνιστά και ένα εθνικό ατόπημα. Νομίζει ότι «τα συμφωνεί», κι ύστερα έρχεται εδώ, στην έδρα μας, να υποδεχθεί με σφιχταγκαλιάσματα εκείνους που τον «αδειάζουν»!

Σαν να μην έφτανε αυτό, κρύβει τις διαδοχικές γκάφες του από το πανελλήνιο. Η πρεσβεία μας στο Κάιρο πήρε την προκλητική ρηματική διακοίνωση στις 5 Ιουλίου, αλλά, όταν ο κύριος υπουργός συγκάλεσε το Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής, δύο και πλέον εβδομάδες αργότερα, απέφυγε να ενημερώσει για τη δυσμενή εξέλιξη τους εκπροσώπους των πολιτικών κομμάτων. Μόνο και μόνο για να μη χαλάσουν η προχθεσινή ατμόσφαιρα της… αγκαλίτσας με τον Αιγύπτιο ομόλογό του και τα πανηγύρια στα καθεστωτικά μέσα για τη δήθεν συμφωνία γύρω από την ιστορική Μονή Σινά, που στην πράξη δεν κατοχυρώνει το ζητούμενο.

Οι Αιγύπτιοι, πλήρως αποθρασυμένοι, πιθανώς και ενθαρρυμένοι από τους Τούρκους, αφού έλαβαν μια εξαιρετικά ευνοϊκή για αυτούς ρύθμιση μερικής οριοθέτησης της μεταξύ μας ΑΟΖ (μέχρι τον 28ο μεσημβρινό, με παραχώρηση τμήματος ελληνικής επήρειας στην Κρήτη, στην Κάσο, στην Κάρπαθο και τη Ρόδο), επανέρχονται τώρα εκβιάζοντας για πρόσθετες ελληνικές υποχωρήσεις.

Θυμίζω απλώς ότι η μικρή και ανυπεράσπιστη Κύπρος, χωρίς να είναι μέλος της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, υπέγραψε το 2003 συμφωνία οριοθέτησης ΑΟΖ με την Αίγυπτο, εξασφαλίζοντας πλήρη επήρεια με αμοιβαία αποδοχή της μέσης γραμμής.

Μέσα σε δύο μόλις χρόνια θητείας, ο κύριος Γεραπετρίτης έχει κατορθώσει να «μικρύνει» την Ελλάδα. Ο πρωθυπουργός οφείλει να μας απαλλάξει άμεσα από τη δημόσια παρουσία του. Αν τον θέλει τόσο πολύ και θεωρεί αναντικατάστατη την παρουσία του για λόγους εσωτερικών ισορροπιών με μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, ας τον κρατήσει βαλσαμωμένο σε ένα χρυσό κλουβί στο νεοκλασικό της Βασιλίσσης Σοφίας και ας βάλει κάποιον άλλον να ασκήσει εξωτερική πολιτική.