… Πάει κι ο Κυριάκος

Του Μανώλη Κοττάκη

Μου λένε δικοί μου άνθρωποι κι εγώ τους ακούω με προσοχή, γιατί ο αναστοχασμός επιβάλλεται, μήπως είμαι καμία φορά υπερβολικός ή άδικος στην κριτική μου προς τον πρωθυπουργό. Δεν θεωρώ ότι είμαι. Αποστολή του δημοσιογράφου, ανεξαρτήτως των ιδεολογικών του «πιστεύω», είναι να ελέγχει την εξουσία. Την πάσης φύσεως εξουσία. Και στο ερώτημα «ποια είναι η εναλλακτική;» την απάντηση δεν τη δίνει ποτέ ο δημοσιογράφος. Τη δίνουν μόνον οι πολίτες με ελεύθερες εκλογές. Αυτοί έχουν την ελευθερία, αυτοί έχουν και την ευθύνη. Σαράντα χρόνια σε αυτό το επάγγελμα, όλοι ξέρουν ποιος είμαι, δεν υπέδειξα ποτέ σε κανέναν τι να ψηφίσει και τι να καταψηφίσει.

Ο δρόμος της κριτικής στον δικό σου ιδεολογικό χώρο πάντα στην αρχή είναι μοναχικός. Αναγκάζεσαι να απαρνηθείς την αγάπη των άλλων. Προσεγγίζεις πολλές φορές τα πράγματα όχι με όρους καθημερινότητας, αλλά με όρους ιστορικού χρόνου. Και όταν διαπιστώνεις μια τεράστια ηθική και εθνική υποχώρηση της πατρίδας σου μέσα στο βάθος των τετραετιών, είσαι υποχρεωμένος να την καταγράψεις, έστω κι αν πονέσεις προσωρινά δικούς σου ανθρώπους. Έστω κι αν δεχθείς κι εσύ κριτική και επιθέσεις. Όλα στο πρόγραμμα είναι. Αρκεί το βράδυ που πέφτεις για ύπνο να τα έχεις «καλά με το μαξιλάρι σου», που έλεγε ο Χαρίλαος.

Έρχεται όμως η στιγμή που αποκτάς και συνοδοιπόρους. Αυτό που βλέπεις εσύ το βλέπουν πλέον και οι άλλοι. Και τότε οι άλλοι που σε θεωρούσαν καμιά φορά άδικο και υπερβολικό καταλαβαίνουν ότι απλώς δεν είσαι. Αντιλαμβάνονται ότι «είχες απλώς άδικο επειδή είχες δίκιο πολύ νωρίς», όπως έλεγε και ο Λεντάκης για την ΠΟΛ.ΑΝ.

Μια τέτοια στιγμή ζήσαμε την περασμένη Κυριακή μελετώντας τις εφημερίδες «Το Βήμα», «Καθημερινή» και «Πρώτο Θέμα».

Όλα όσα συνέβησαν στην ψηφοφορία για τη μη σύσταση προανακριτικής επιτροπής στη Βουλή για τους κύριους Βορίδη και Αυγενάκη ήταν μια εξαιρετικά οριακή στιγμή για το πολίτευμα, κατά την παρακολούθηση της οποίας πολλοί κατάλαβαν με ποιους έχουν να κάνουν. Ο διευθυντής της εφημερίδας «Το Βήμα» στο κύριο άρθρο του χαρακτήρισε τον κύριο Μητσοτάκη «αναλώσιμο αρχηγό». Ο τέως διευθυντής της εφημερίδας «Το Βήμα» και διακεκριμένος αρθρογράφος, αφού στιγμάτισε όλη τη μεθόδευση στο Κοινοβούλιο, κατέληξε στη διαπίστωση ότι «ο κύριος πρωθυπουργός είναι ένα βήμα πριν από την έξοδο». Ο διευθυντής σύνταξης της «Καθημερινής» χαρακτήρισε την ψηφοφορία στη Βουλή «αυτογελοιοποιητικό αποτέλεσμα της παραζάλης μιας πανικόβλητης εξουσίας». Είχε προηγηθεί μία εβδομάδα πριν ο διευθυντής της «Καθημερινής» με ένα εξαιρετικό άρθρο για την εξωτερική πολιτική Γεραπετρίτη («το παραδοσιακό “πάλι τρώμε φάπες” από όλους μπορεί να γίνει πολιτικά δηλητηριώδες» – «Ζούμε αλλού αν θεωρούμε ότι η συμμετοχή μας στην Ε.Ε. μας δίνει πλεονέκτημα»), το οποίο ανάγκασε τον πρωθυπουργό να δώσει συνέντευξη στον… Σκάι για να απαντήσει.

Ο δημοσιογράφος που πήρε τη συνέντευξη από τον πρωθυπουργό στο «Πρώτο Θέμα», τη δεύτερή του σε δέκα μέρες Ιούλιο μήνα (ενδεικτικό πολιτικού άγχους), αποκάλυψε ότι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης τού ζήτησε «πλαίσιο ερωτήσεων» για να ενημερωθεί ο κύριος Μητσοτάκης αλλά εκείνος του απάντησε ότι ακολουθεί τη «μέθοδο τζαζ» και ότι είναι υπέρ του «οργανωμένου αυτοσχεδιασμού με λέξεις».

Και το κερασάκι στην τούρτα: Ο συνταγματολόγος καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος, ο οποίος στήριξε με τις παράδοξες νομικές ιδέες του όλη αυτή την εξαετία την κυβέρνηση του κυρίου Μητσοτάκη, με αποκορύφωμα τη φαεινή του ιδέα για την απευθείας παραπομπή υπουργών στον «φυσικό δικαστή», ερήμην της Βουλής. Ούτε εκείνος άντεξε το αποτρόπαιο κοινοβουλευτικό θέαμα με τις επιστολικές ψήφους. Με άρθρο του στην «Καθημερινή» λέει ότι η Νέα Δημοκρατία πήρε «μηδέν στο Συνταγματικό Δίκαιο», χαρακτήρισε την απάντηση της κυβέρνησης στο «κατηγορώ» Βενιζέλου για την παραβίαση του Συντάγματος «φθηνό δικόγραφο», έκανε λόγο για «απύθμενη αλαζονεία και για παραζάλη πρωτόπειρου πολιτευτή» και επιτέθηκε, τέλος, στον υπουργό Δικαιοσύνης Γιώργο Φλωρίδη, στον οποίο απέδωσε «εχθροπάθεια» (για την ένταξη των «Σπαρτιατών» στη νεοδημοκρατική πλειοψηφία της παραγραφής δεν σχολίασε τίποτα ο αρχιτέκτων του νόμου για τον «πραγματικό αρχηγό» της Ακροδεξιάς κύριος καθηγητής, θα έρθει και αυτή η ώρα).

Τέλος, ο μετριοπαθής δημοσιολόγος Λευτέρης Κουσούλης, τον αποκλεισμό του οποίου από τις εκπομπές της ΕΡΤ αποκάλυψε η εφημερίδα μας την Κυριακή, σε ανάρτησή του επέκρινε την κυβέρνηση ότι υιοθετεί το δόγμα «ή μαζί μας ή εναντίον μας» και αντιγράφει την ψυχή του ΣΥΡΙΖΑ «ή εμείς ή αυτοί». Επισημαίνει ότι «όλοι οι ελεύθεροι άνθρωποι που οδηγός τους είναι οι φιλελεύθερες ιδέες και αρχές πρέπει να σταθούμε απέναντι σε ένα κυβερνητικό σχήμα φεουδαρχικού τύπου που καταργεί τον φιλελευθερισμό και τους θεσμούς στην πράξη».

Όταν λοιπόν όλοι αυτοί πλέον γράφουν όλα αυτά, το ερώτημα είναι ποιος είναι ο υπερβολικός. Υπάρχει υπερβολικός; Ή μήπως πλέον αυτό το καλοκαίρι όλα όσα γράφαμε για χρόνια με τη στήριξη του εκδότη μας Ιωάννη Φιλιππάκη καθίστανται πλέον κοινός τόπος; Δεν πρόκειται να επιχειρηματολογήσω περαιτέρω σήμερα. Παραδίδω λευκή κόλλα. Τα έγραψαν οι έγκριτοι συνάδελφοι. Το μόνο που έχω να προσθέσω στους συναδέλφους που δεν γνωρίζουν τις προσωπικότητες και τους ψυχισμούς τους είναι ότι η «έξοδος» στην οποία αναφέρονται δεν θα είναι πολιτικά ομαλή και ανέφελη. Σε αυτά ο κύριος Μητσοτάκης δεν είναι Σημίτης. Δεν είναι καν Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο οποίος παρέδωσε αναιμάκτως την αρχηγία στον Μιλτιάδη Έβερτ.

Η «έξοδος» θα έχει, αν συμβεί πριν από το 2027, αιματηρά χαρακτηριστικά πολιτικής ανωμαλίας, αντάξια ενός «κεντρώου πολιτικού», και θα πάρει χρόνο. Μέχρι τον επόμενο Ιούνιο, τουλάχιστον. Δεν θα είναι απλό.

Δείτε τη χειρουργική σειρά των ερωτήσεων που υπεβλήθησαν στον πρωθυπουργό από το «Πρώτο Θέμα» για το πολιτικό του μέλλον και θα καταλάβετε: πρώτα ερωτήθηκε για το αν έχει στόχο μία τρίτη τετραετία, μετά αν θα αναζητήσει δουλειά με την έξοδό του από την πολιτική και, τέλος, του επισημάνθηκε ποια είναι στο εξωτερικό η ποινική τύχη των πολιτικών με πολυετή παραμονή στην εξουσία. Βλέπε και Σάντσεθ, η σοσιαλιστική κυβέρνηση του οποίου στην Ισπανία έπειτα από εφτά χρόνια στην εξουσία συγκλονίζεται από σκάνδαλα διαφθοράς. Τυχαίο ότι του επισημάνθηκε λοιπόν; Τυχαίο ότι άρχισε να «χοροπηδά» στον καναπέ του Μαξίμου για την προσωπική ηθική του ακεραιότητα, κουβέντα για την κυβέρνησή του όταν του επισημάνθηκε; Δικοί του άνθρωποι απαντούν «όχι». Δεν είναι τυχαίο. Ούτε η ερώτηση ούτε η απάντηση.

Αρχίζει λοιπόν η μεγάλη πορεία της υπομονής. Και όπως μελοποίησε ο μεγάλος Σταύρος Ξαρχάκος σε στίχους Αλέκου Σακελλάριου, το… 1965 (!), «κάντε υπομονή κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός!».