Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
Ήταν μια εποχή που η Χαλκιδική στον ήχο των αιώνων αντιδρούσε με υπόκωφες φωνές. Σαν κελεύσματα. Αθώο και αλήτικο φοιτηταριό τότε, μπορούσαμε ακόμα να πιάνουμε τους ψιθύρους της Ιστορίας. Στεκόμασταν κι αγναντεύαμε κυρίαρχοι του κόσμου από τα χαμηλά βουνά της Σιθωνίας κι όσο η ψυχή μας νοτιζόταν με τα θαλασσινά κάτοπτρα, ακούγαμε τη μυστική φωνή της να ορίζει ονόματα που κουβαλούσαν μια παλιά νοσταλγία.
Αρχαία ερείπια και τύμβοι από την Εποχή του Σιδήρου και μνημεία βυζαντινά, πεσμένα κάστρα, μαρμάρινοι κίονες και πέτρινα ψηφιδωτά από παλαιοχριστιανικές εκκλησίες βασιλικού ρυθμού και αρχαία λιμάνια βυθισμένα σε ήσυχους κοντινούς όρμους όπου πέφταμε γυμνοί για κολύμπι.
Στη Χαλκιδική ψηλώσαμε κάτω από τον καταλυτικό ήλιο και στο φως του φεγγαριού γινήκαμε εραστές γυναικών που βαθιά αγαπήσαμε, συμπότες, ισόβια φίλοι… Γι’ αυτό κι εμείς οι άνθρωποι του Βορρά, ασυγκίνητοι από τα κάλλη του Αιγαίου, λέγαμε, απόλυτοι όπως πάντα, «σαν τη Χαλκιδική δεν έχει!».
Ακόμα και μετά που σκορπίσαμε στους πέντε ανέμους και «νοικοκυρευτήκαμε» και γινήκαμε οικογενειάρχες, επιστρέφαμε σαν αποδημητικά πουλιά στα μέρη που αγαπήσαμε. Αν εξαιρέσεις αμείλικτες εξωτερικές αλλαγές και αδιόρατα εσωτερικά τραύματα, τα ίδια γούστα κουβαλούσαμε στις αποσκευές μας. Απλά τώρα χοροπηδούσανε τρελαμένα κι ένα τσούρμο κουτσούβελα γύρω μας! Είναι γραμμένο η σκυτάλη να αλλάζει χέρια…
Με τα χρόνια, διαπιστώσαμε πως ό,τι αγαπήσαμε μεταμορφώθηκε ανεπαίσθητα σε έναν αγνώριστο κι αφιλόξενο τόπο. Σαν να συνωμότησαν όλες μαζί κάποιες σκοτεινές κι αχόρταγες δυνάμεις και, με τη συνδρομή μιας αγράμματης και φιλοχρήματης εξουσίας, κατέλαβαν την αμόλυντη γη και τον δημόσιο χώρο με τη λάμψη του χρυσοθήρα κι επέβαλαν το απωθητικό ήθος της «ανάπτυξης» που βλέπει το δάσος σαν εμπόδιο για ανοικοδόμηση.
Ό,τι αγαπήσαμε έχει πλέον παραδοθεί χωρίς αντιστάσεις στα χέρια ενός άλλου εκδικητικού θεού. Στη χερσόνησο της Κασσάνδρας (πρώτο πόδι) ό,τι άξιζε ήταν το Παλιούρι, όπου ακριβώς, πάνω στο ακρωτήρι, νοικιάζαμε ρεφενέ όλη τη χρονιά το γιατάκι ενός ψαρά και τη βγάζαμε με γεννήτριες και τα παιδάκια μας είχανε βαρεθεί να τρώνε ψάρια. Όταν κι εκεί έφτασε η «ανάπτυξη», μετακομίσαμε αναγκαστικά λόγω των παιδιών στη Σιθωνία (δεύτερο πόδι), στον κόλπο της Τορώνης.
Πρώτη μέρα καλοκαίρι του ’96, πέφτω πάνω σε έναν φίλο Σαλονικιό. «Καρντάση, παράτα ό,τι κάνεις και πάμε σπίτι να πιούμε ένα τσίπουρο» μου λέει με την άδολη χαρά και τη ντομπροσύνη ημών των Μακεδόνων. Πάω, και τι να δω. Είχε διαμέρισμα σε συγκρότημα πολυκατοικιών, με κοινόχρηστα και πάγια και ωράριο ησυχίας. Δεν είπα κουβέντα. Κατέβασα μονορούφι το τσίπουρο κι έστριψα τεχνηέντως, επικαλούμενος υπέρτερους λόγους.
Η Χαλκιδική χρόνια τώρα καταστρέφεται. Όπως ολάκερη η χώρα, άλλωστε. Παραλίες κατειλημμένες από ατέλειωτες ξαπλώστρες και μπαρ με εκκωφαντική και άχαρη μουσική, επιχειρήσεις που νοικιάζουν μικρά κρις κραφτ 30 ίππων (τουτέστιν θανατηφόρα) χωρίς δίπλωμα, ασυδοσία, άναρχη δόμηση, ανομίες κάθε είδους.
Βγαίνοντας από την αγαπημένη Σαλονίκη, στο ύψος του Λουδία όπου η κίνηση καθυστερεί κάπως, συνειδητοποιείς ότι τα περισσότερα αυτοκίνητα είναι από Σκόπια, Ρουμανία και Βουλγαρία που πάνε προς Ευζώνους. Οι Έλληνες δεν μπορούμε να πάμε ούτε μέχρι τον Πλαταμώνα που παλιά υποτιμούσαμε, παραχωρώντας τον στους «Γιούγκους». Στο μεταξύ, η Ελλάδα εκφυλλίζεται ραγδαία σε μια φθηνή πόρνη για όλα τα γούστα, επιμένοντας να ανεμίζει ξεθωριασμένες σημαίες σε έρημα μπαλκόνια.
