Του Αλκιβιάδη Κεφαλά*
Ο δημοσιογράφος Ibrahim Karagül, σε άρθρο του στη «Yeni Şafak», επισημαίνει ότι η σύγκρουση Τουρκίας – Ισραήλ είναι αναπόφευκτη. Υπογραμμίζει την ανάγκη η Άγκυρα να προετοιμαστεί για μακροχρόνιο πόλεμο, όπου θα επιστρατευθούν όλα τα μέσα, ακόμη και μορφές υβριδικού πολέμου. Εκτός από την Ελλάδα και την Κύπρο, ο αρθρογράφος αναφέρεται και στα «νησιά του Αιγαίου» ως ξεχωριστή γεωγραφική οντότητα, αποκαλύπτοντας για άλλη μια φορά τους μακρόπνοους τουρκικούς σχεδιασμούς.
Στο υπόβαθρο της έντασης, το πυρηνικό οπλοστάσιο του Ισραήλ καθιστά άκυρη κάθε συμβατική υπεροχή της Τουρκίας. Το 2019, αναγνωρίζοντας τη διαφορά ισχύος, ο Ερντογάν δήλωνε πως είναι «απαράδεκτο η Τουρκία να μην έχει πυρηνικά όπλα, ενώ άλλοι έχουν». Αν και δεν διαθέτει επίσημο στρατιωτικό πυρηνικό πρόγραμμα, διεθνείς εκτιμήσεις, όπως του Belfer Center, προβλέπουν ότι η Τουρκία μπορεί να κατασκευάσει πυρηνική βόμβα μέσα σε 3-7 χρόνια.
Η εκτίμηση βασίζεται αφενός στην τεχνολογική της προπαρασκευή, αφετέρου στην εμπειρία που αντλεί από τον σταθμό του Akkuyu, παράλληλα με την εκπαίδευση εκατοντάδων Τούρκων μηχανικών στη Ρωσία. Η πρόσφατη συμφωνία αγοράς ουρανίου από τον Νίγηρα και η βέβαιη εμπλοκή του Πακιστάν στο τουρκικό πυρηνικό πρόγραμμα θεωρούνται καθοριστικές. Το Πακιστάν, με 170 πυρηνικές κεφαλές και ιστορικό διάδοσης τεχνολογίας μέσω του δικτύου Khan, έχει υπογράψει 24 συμφωνίες αμυντικής και ενεργειακής συνεργασίας με την Τουρκία, με τον Ερντογάν να αναφέρεται σε «αδελφικές σχέσεις».
Όλα δείχνουν ότι παρέχεται ήδη τεχνογνωσία σε φυγοκεντρικό εμπλουτισμό ουρανίου και τεχνολογία πυρηνικής ανάφλεξης (implosion), μειώνοντας τον απαιτούμενο χρόνο κατασκευής από 10 σε μόλις 3-5 χρόνια και την ποσότητα του απαιτούμενου ουρανίου από 20-25 κιλά στα 10-15.
Όταν η Άγκυρα προχωρήσει στο τελικό στάδιο, το Ισραήλ βάσει του δόγματος «μηδενικής ανοχής» θα θεωρήσει την πυρηνική Τουρκία, όπως το Ιράν, ως απειλή ύπαρξης. Κατά συνέπεια, μια ενδεχόμενη συμμαχία Ελλάδας – Ισραήλ στη μελλοντική σύγκρουση πρέπει να πληγεί εκ των έσω.
Το μέσο είναι ο υβριδικός πόλεμος μέσω εμφυλιογενών εντάσεων με όχημα την Αριστερά. Αυτή τη φορά, το σύνθημα δεν θα είναι «Ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη», αλλά η εξαγωγή και η μόχλευση του Παλαιστινιακού μέσω επιθέσεων κατά Ισραηλινών τουριστών και άλλων στόχων στην Ελλάδα.
Ήδη, το Ισραήλ έχει υποβαθμίσει την ασφάλεια της Ελλάδας ως τουριστικού προορισμού των Ισραηλινών, ενδεικτικό ότι οι υβριδικές επιθέσεις έχουν μερικώς αποδώσει, προς ικανοποίηση της Άγκυρας. Παράλληλα, η άκριτη αποδοχή της μαζικής ισλαμικής μετανάστευσης λειτουργεί ως επιπλέον εργαλείο αποσταθεροποίησης.
Ιστορικά, η ελληνική Αριστερά από το 1919 υπήρξε στρατηγικός σύμμαχος της Άγκυρας. Με αφορμή την αυτοκτονία του Ζαχαριάδη την 1η Αυγούστου 1973, αξίζει να θυμηθούμε τη δήλωσή του στον «Ριζοσπάστη» (12/7/1935): «Η Μικρασιατική Εκστρατεία δεν χτυπούσε μόνο τη νέα Τουρκία, μα στρεφόταν και ενάντια στα ζωτικότατα συμφέροντα του ελληνικού λαού. Για αυτό και εμείς όχι μόνο δεν λυπηθήκαμε για την αστικοτσιφλικάδικη ήττα στη Μικρά Ασία, μα και την επιδιώξαμε».
Πέρα από κομματικές γραμμές, το Παλαιστινιακό απασχολεί ελάχιστα την κοινωνία, κυρίως στα καφενεία. Συνεπώς, η εμμονική ενασχόληση της Αριστεράς με το ζήτημα αποδίδει μηδενικά ή και αρνητικά πολιτικά οφέλη. Η παρουσία παλαιστινιακών σημαιών στους δημόσιους χώρους καθιστά τους ακτιβιστές αποκρουστικούς στα μάτια του ελληνικού λαού, δημιουργώντας συνειρμούς Γερμανίας του Μεσοπολέμου.
Οι Έλληνες τρομοκρατούνται με την ιδέα ότι οι ενέργειες της Αριστεράς θα τους καταστήσουν μέρος ενός δυσεπίλυτου προβλήματος που δεν τους αφορά, φοβούμενοι ότι οι ποταμοί του αίματος της Μέσης Ανατολής θα πλημμυρίζουν την Ελλάδα.
Σε αυτό το πλαίσιο, η αδράνεια της κυβέρνησης Μητσοτάκη απέναντι σε βίαιες ενέργειες κατά Ισραηλινών μπορεί να ερμηνευθεί ως μέρος του ιστορικού συμβιβασμού Ν.Δ. – Αριστεράς. Σε ένα φυσιολογικό κράτος, το φαινόμενο θα είχε ήδη αναχαιτιστεί πριν καταστεί ανεξέλεγκτο. Η Ελλάδα δεν χρειάζεται εισαγόμενα προβλήματα.
*∆ιδάκτωρ Φυσικής του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ, UK, τ. διευθυντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
Γιατί ο ορισμός μιας προδοτικής εγκληματικής οργάνωσης όπως η ευρύτερη αριστερά αφήνεται με δόξες και τιμές να δρα εδώ και 50χρόνια επισήμως;
Μήπως επειδή δεν έχουν ουσιαστική σημασία η ονομασία οι σέχτες και οι βιτρίνες, αλλά η ουσία πως η ελληνόφωνη-ελληνέζικη κοτζαμπάσικη ελίτ είναι τουρκόφιλη και ραγιαδοπεσκύφτικη από τις ρίζες της;