Η πτώση του Dominique Strauss-Kahn έχει οδηγήσει σε μια αναπόφευκτη διαμάχη φτωχών-πλουσίων.

Η μεταπολεμική διευθέτηση, με τους Αμερικανούς να ορίζουν τον πρόεδρο της Παγκόσμιας Τράπεζας, και τους Ευρωπαίους αυτόν του ΔΝΤ, είναι πλέον ξεπερασμένη.

Οι αναπτυσσόμενες οικονομίες θέλουν αυτές να επιλέξουν τον επόμενο. Το ίδιο θέλει και η Ευρώπη. Οι ΗΠΑ δεν θέλουν να προσβάλλουν κανέναν. Πάντως όποιος και να επιλέξει, είναι πλέον καιρός για μια γυναίκα.

Μπορεί να μην υπήρξε ποτέ κάποιος επικεφαλής του ΔΝΤ ή του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, που να προέρχεται από αναπτυσσόμενη χώρα, αλλά πολλοί έχουν καταλάβει τις κορυφαίες θέσεις σε άλλους διεθνείς οργανισμούς.

Σε ολόκληρη την ιστορία όμως, από τότε που ιδρύθηκε η Κοινωνία των Εθνών, κ.ά. ποτέ καμία γυναίκα δεν έχει αναδειχθεί στη κορυφή κάποιου μεγάλου διεθνούς οργανισμού.

Πιο συγκεκριμένα, στα τελευταία 92 χρόνια, υπήρξαν 52 τοποθετήσεις επικεφαλής διεθνών οργανισμών. 8 στο ΔΝΤ, 10 στη Παγκόσμια Τράπεζα, 8 στον ΟΗΕ, 7 στον Σύνδεσμο Δασμών και Εμπορίου, 9 στον Διεθνή Οργανισμό Εργασίας. Ποτέ όμως δεν είχαμε κάποια γυναίκα. Και αν στις παραπάνω 52 θέσεις προστεθούν και οι τρείς γενικοί γραμματείς της πάλαι ποτέ Κοινωνίας των Εθνών, τότε το σκορ είναι 55-0, εις βάρος των γυναικών.

Κάτι αντίστοιχο βλέπουμε και στις εθνικές κυβερνήσεις. Το 2010, οι γυναίκες αποτελούσαν το 29% των υπουργών Υγείας, 26% των υπουργών Πολιτισμού, και 25% των υπουργών Παιδείας σε ολόκληρο το κόσμο. Στα υπόλοιπα υπουργεία τα ποσοστά πέφτουν κατακόρυφα. Στα δε ζητήματα που αφορούν λεφτά, πόλεμο, και τελικές αποφάσεις, οι γυναίκες απουσιάζουν σχεδόν παντελώς. Μόλις το 6% των υπουργών Οικονομικών και το 5% των προέδρων και πρωθυπουργών, είναι γυναίκες. Στα υπουργεία Άμυνας το ποσοστό αυτό είναι 4%.

Για αυτό, τώρα που το ΔΝΤ ψάχνει για τη διάδοχη κατάσταση, καλό είναι να επιλεγεί ο καλύτερος. Αλλά με δεδομένα τα παραπάνω, καλό θα ήταν να παρθεί και μια ιστορική απόφαση, επιλέγοντας για πρώτη φορά μια γυναίκα στο πηδάλιο.

S.A.-Democracy Journal