Δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία όσα είπε ο Χρήστος Ράμμος για το κράτος δικαίου και την κακοποίησή του στη χώρα μας, ειδικά τα τελευταία χρόνια, επί κυβέρνησης του Κ. Μητσοτάκη και της Ν.Δ. Ειδικότερα, η φράση του ότι «οι ανεξάρτητες Αρχές είναι αποδεκτές όσο δεν ενοχλούν» δεν είναι απλώς μια πικρή παρατήρηση. Είναι το απόσταγμα μιας πραγματικότητας στην οποία οι θεσμοί λογοδοτούν… μέχρι να γίνουν ενοχλητικοί.
Ο Χρήστος Ράμμος, πρώην πρόεδρος της ΑΔΑΕ, δεν υπηρέτησε απλώς έναν θεσμό. Υπηρέτησε τη συνταγματική απαίτηση να υπάρχει έλεγχος στην κρατική εξουσία. Όμως, στην πορεία βρέθηκε να γίνεται στόχος «δολοφονίας χαρακτήρα», όπως ο ίδιος περιέγραψε. Κι ο λόγος ήταν ότι έκανε ακριβώς εκείνο για το οποίο δημιουργήθηκε η αρχή που ηγείτο: Έλεγξε, ερεύνησε και φώτισε.
Η διαπίστωσή του ότι «οι ανεξάρτητες Αρχές είναι αποδεκτές, όσο δεν ενοχλούν» δεν αποτελεί, λοιπόν, ρητορικό σχήμα. Είναι μια πρόταση-συμπέρασμα για το πώς η εξουσία, σε όλες τις μορφές της, αντιλαμβάνεται την ανεξαρτησία: Ως προνόμιο, όχι ως θεσμική υποχρέωση. Και για το πώς οι θεσμοί έχουν οδηγηθεί σε πρωτοφανή έκπτωση.
Η ανεξαρτησία τους είναι ένας προσχηματικός θεσμός, αν και η χώρα διαθέτει σειρά από ανεξάρτητες Αρχές (ΑΔΑΕ, Αρχή Προστασίας Δεδομένων, Συνήγορος του Πολίτη, ΡΑΕ, Εθνική Αρχή Διαφάνειας κ.λπ.), που θα έπρεπε να αποτελούν αντίβαρο απέναντι σε κρατική αυθαιρεσία και να λειτουργούν εκτός κυβερνητικού ελέγχου. Όταν όμως φέρνουν στο φως δυσάρεστες αλήθειες, το σκηνικό αλλάζει: Ερμηνείες του Συντάγματος προσαρμόζονται, η νομιμότητα γίνεται «πολιτικό ζήτημα», ο δημόσιος λειτουργός στοχοποιείται, ο έλεγχος αποδυναμώνεται, ο διάλογος υποκαθίσταται από λασπολογία.
Η περίπτωση Ράμμου είναι χαρακτηριστική, αλλά όχι μοναδική. Είναι μέρος μιας μεγαλύτερης κρίσης νομιμοποίησης του θεσμικού ελέγχου. Θέλουμε, επομένως, θεσμούς-θεατές ή θεσμούς-ελεγκτές; Το ερώτημα είναι καθοριστικό για το μέλλον του κράτους δικαίου. Οι ανεξάρτητες Αρχές δεν είναι «διακοσμητικά στοιχεία» στη συνταγματική αρχιτεκτονική. Δεν υπάρχουν για να επιβεβαιώνουν κυβερνητικές επιλογές, αλλά για να τις ελέγχουν. Όταν η ανεξαρτησία γίνεται αποδεκτή μόνο υπό τον όρο της μη σύγκρουσης με την εξουσία, τότε παύει να είναι ανεξαρτησία. Είναι υπαγωγή με άλλο όνομα.
Ο Χρήστος Ράμμος υπενθύμισε ότι στη σημερινή Ελλάδα το να είσαι «ανεξάρτητος» δεν είναι ιδιότητα. Είναι ρίσκο. Και η αποδοχή σου από το σύστημα εξαρτάται από το κατά πόσο υπηρετείς τη βολική αδράνεια ή την ενοχλητική αλήθεια.
Το στοίχημα για την επόμενη ημέρα είναι απλό: Θα ενισχύσουμε τους θεσμούς όταν «ενοχλούν» ή θα τους θυμόμαστε μόνο όταν είναι αργά; Η φράση του κ. Ράμμου θα περάσει στην πολιτική Ιστορία για τη δραματική ακρίβειά της. Γιατί όταν ο θεσμικός έλεγχος γίνεται ενοχλητικός, η Δημοκρατία βρίσκεται σε κίνδυνο!
Δημοσιεύεται στη «δημοκρατία»
Οι θεσμοί δεινοπαθούν. Τα πολιτικά γραφεία που είναι μέσα στα υπουργεία ανεξαρτήτως υπουργών, κάνουν κουμάντο εις βάρος της υπηρεσιακής ηγεσίας. Ομοίως και οι θεσμοί όπως η ΑΔΑΕ, αντιμετωπίζουν πληθώρα αντικειμενικών προβλημάτων.
Άκουσα την συνέντευξη του κ. Ράμμου., έχει δίκιο.
Δυστυχώς όπως πάντα στη Ελλάδα των ακρών και τη υπερβολικής αμετροέπειας πήγαμε από το ένα άκρο τον έντονο κρατικό παρεμβατισμό στο άλλο άκρο τη πλήρη ασυδοσία της ελεύθερη αγοράς . Η κατάσταση πρέπει να ισορροπήσει έχουν περάσει τρελούς νομούς που αφήνουν ιδιώτες και επιχειρήσεις να μην έχουν κανένα μα κανένα όριο στις πράξεις τους, επιτελούς πρέπει να καταλάβουν οι πολιτικοί μας ότι διαχειρίζονται ανθρώπινες ζωες και όχι μηχανικές παραγωγικές μονάδες που λειτουργούν ασταμάτητα, οι ελληνάρες ξερόλες πολίτες δεν έχουν πάρει είδηση τους νόμους που πέρασαν με αφορμή τα μνημόνια εναντίον της ιδίας της ζωής όλες οι παρατάξεις….και έτσι συνεχίζουν ακάθεκτοι οι πολιτικοί μας το παρανοικό νομοθετικό τους έργο υπερ του άναρχου καπιταλισμού και της διάλυσης μιας χωράς και ενός έθνους.
Πρέπει να επαναφέρουμε το κρατικό παρεμβατισμό τώρα, δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι αυτό το κατάντημα η παράνοια και η ιδεοληψία της ελεύθερής αγοράς μας καταστρέφει εδώ και 15 χρόνια πρέπει να μπει ενα τέλος στη ασυδοσία της εκμετάλλευσης .
Στο Μητσοτακιστάν δεν επιτρέπονται οι ενοχλητικές αλήθειες, λογοκρίνονται με βαρβαρότητα, μειώνοντας αυτόν που τόλμησε να τις εκφράσει. Δεν απαγορεύονται τέτοιες απόψεις αλλά σπιλώνονται χαρακτήρες και όταν μπορεί η κυβέρνηση τον στέλνει στο σπίτι του, ώστε να βάλει στη θέση του κάποιον που να υπηρετεί τη βολική αδράνεια.
Μέχρι πριν λίγα χρόνια μας έλεγε η λογοκρισία πως δεν μπορούμε να εκφραζόμαστε με κάποιες λέξεις για μειοψηφίες, που θεωρούσαν απρεπείς. Τώρα όμως άλλαξε τροπάριο και μας λέει για δικτατορία των μειοψηφιών. Η λογοκρισία όμως παραμένει. Η Νέα Τάξη υπάρχει εν υπνώσει και περιμένει τις κατάλληλες συνθήκες για να ανθίσει όλα τα βρωμερά της άνθη.