Του Χρήστου Μπολώση
Αυτές τις μέρες το ΓΕΣ, σε συνεργασία με το Πολεμικό Μουσείο, εξέδωσε ένα λεύκωμα με τίτλο «Ο Μακεδονικός Αγώνας. 120 χρόνια μετά».
Την επιμέλεια της εκδόσεως είχε ο ιστορικός ερευνητής και βαθύς γνώστης του Μακεδονικού Αγώνα (και όχι μόνο), συνταγματάρχης φαρμακοποιός εν αποστρατεία Βασίλειος Νικόλτσιος.
Το Λεύκωμα είναι άψογο από πάσης πλευράς και γι’ αυτό αξίζουν θερμά συγχαρητήρια και ευχαριστίες στους συντελεστές που το δημιούργησαν.
Όμως αβίαστα έρχεται το ερώτημα: «Καλά, ρε παιδιά, σε τούτη την έρημη την πατρίδα μόνο ο Στρατός ασχολείται με τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης;». Μάλλον ναι.
Τα παλιά τα χρόνια είχαν κατηγορήσει τους αξιωματικούς ότι θεωρούσαν την Ελλάδα προίκα τους. Εγώ διαφωνώ κάθετα, αλλά τα γεγονότα, φίλοι μου. Τα γεγονότα, που έλεγε και ο δικηγόρος Μαραγκάκης (Γιώργος Πάντζας) στη «Σωφερίνα».
Θα ήταν ευχής έργον αν για τον Μακεδονικό Αγώνα γίνονταν οι μισές εκδηλώσεις (ενός λεπτού σιγή κ.λπ.) από όσες έγιναν για τον… Φύσσα.
Αλλά δεν βαριέσαι! Και ποίος ήταν άλλωστε ο Παύλος Μελάς, που θα ασχοληθούν κοτζάμ βουλευτές με δαύτον;
Ένα κορόιδο ήτανε, που άφησε τη βολή του εδώ στην Αθήνα και πήγε και σκοτώθηκε για τη Μακεδονία.
Έτσι δεν είναι, κύριε Τασούλα;
