Του Ανδρέα Καψαμπέλη
Η χθεσινή επίσκεψη του Κ. Μητσοτάκη στην -υπαγόμενη, μάλιστα, στην «επικράτεια Σαμαρά»- Αργολίδα αποτελεί την αρχή ενός κύκλου περιοδειών που -κατά τις πληροφορίες- πρόκειται να πραγματοποιήσει ανά την Ελλάδα το αμέσως προσεχές διάστημα. Και αν αυτό συνδυαστεί με τις εξαγγελίες και τις υποσχέσεις που άρχισε να μοιράζει, ένα «άρωμα» που θα μπορούσε να είναι και εκλογικό αναδίδεται – ή, τουλάχιστον, αυτό προβληματίζει πολλούς…
Ο ίδιος για να σώσει τα προσχήματα μίλησε, βέβαια, για «πολιτικά ουδέτερο χρόνο», το οποίο θα μπορούσε να το πάρει κανείς τοις μετρητοίς, εάν δεν συνέτρεχαν ορισμένες κρίσιμες προϋποθέσεις, οι οποίες συνδέονται πάνω απ’ όλα με την πολιτική ρευστότητα, που μεγαλώνει ολοένα περισσότερο…
Ασχέτως των τελικών επιλογών του, αυτό που κάνει καταρχάς ο κ. Μητσοτάκης είναι να θολώνει τα νερά και για λόγους καθαρά εσωκομματικούς. Καλλιεργώντας αυτήν την εικόνα αβεβαιότητας για τις προθέσεις του, προσπαθεί να κρατήσει σε «καταστολή» την κινητικότητα εντός της Ν.Δ., που αποκτά δυναμική αμφισβήτησης. Χωρίς να αποκλείεται στο τέλος της ημέρας και ένας αιφνιδιασμός, που θα μοιάζει περισσότερο με… απονενοημένο.
Το κρίσιμο διάστημα, για το οποίο καταρτίζεται παράλληλα το πρόγραμμα των περιοδειών του, απλώνεται έως τις παραμονές των Χριστουγέννων. Στη διάρκεια αυτών των περίπου 45 ημερών θα κουραστούμε να τον ακούμε να προαναγγέλλει ευχάριστα πράγματα και να τάζει διάφορα «ψίχουλα», που για τον ίδιον (και μόνο αυτόν, όμως) θα κάνουν την Ελλάδα να θυμίζει γη της επαγγελίας.
Στο ίδιο πλάνο περιλαμβάνεται και η τηλεοπτική συνέντευξη που προηγήθηκε, με ανάλογη στόχευση, στον Σκάι – προφανώς, θα ακολουθήσουν κι άλλες παρόμοιες…
Το χρονοδιάγραμμα αυτό συνδέεται και με μία άλλη παράμετρο: Έως τα τέλη Δεκεμβρίου θα μπορεί να επισείει προς τους «ανυπάκουους» βουλευτές του και την απειλή της λίστας. Κάπου εκεί λήγει το συνταγματικό 18μηνο…
Όλο αυτό είναι, ωστόσο, και η νέα παγίδα στην οποία κινδυνεύει να πέσει. Με το ναπολεόντειο σύνδρομο που τον χαρακτηρίζει, φέρεται ότι έχει μπει στη φάση που πιστεύει ότι μόνος εκείνος έχει την ικανότητα να σηματοδοτήσει την «ανάκαμψη» των ποσοστών της Ν.Δ., που από τις ευρωεκλογές και μετά πάνε από το κακό στο χειρότερο. Όλοι οι άλλοι -υπουργοί, πρωτοκλασάτοι κ.λπ.- αντιμετωπίζονται από το Μαξίμου περίπου ως άχρηστοι και, ως εκ τούτου, πια και περισσότερο αναλώσιμοι…
Προφανώς, στο τέλος του κύκλου θα κάνει «ταμείο» για να πάρει τις οριστικές αποφάσεις εν όψει της άνοιξης. Τι παραγνωρίζει, όμως; Αν το εγχείρημα δεν αποδώσει τα προσδοκώμενα, από «δυνατό χαρτί» θα μετατραπεί αυτόματα στο (πιο) μεγάλο βαρίδι κι ο ίδιος…
Μέσα σε αυτό το κλίμα, οι παρατηρητικοί πρόσεξαν και κάτι ακόμη: Ως λαγός ο Άδωνις δεν χρησιμοποίησε τυχαία χθες από το βήμα της Βουλής την αποστροφή «για να ξανασυγκυβερνήσουμε…», απευθυνόμενος (δήθεν διδακτικά) προς το ΠΑΣΟΚ. Στρώνει το έδαφος της επόμενης ημέρας…
